SURA 92

AL-LAJL (NOC)

Okres mekkański

W Imię Boga Miłosiernego, Współczującego!

1. Na jasność poranka
2. I na noc, gdy ciemnieje i staje się najcichsza,
3. Twój Pan nie opuścił cię ani nie jest z ciebie niezadowolony^[1].
4. Z pewnością to, co przyjdzie później, będzie dla ciebie lepsze niż to, co już minęło^[2].
5. Oto On będzie obdarzał cię coraz większymi łaskami – jedna po drugiej – i będziesz zadowolony^[3].
6. Czyż On nie znalazł cię sierotą i czy nie dał (ci) schronienia?^[4]
7. I czy nie znalazł cię bez (Boskiego) przewodnictwa, i czy (cię) nie poprowadził?^[5]
8. I czy nie znalazł cię w potrzebie, i nie uczynił cię samowystarczalnym?
9. Przeto nie uciskaj sieroty;
10. Ani nie karć i nie odpędzaj żebraka^[6].
11. I głoś dobrodziejstwo twego Pana!^[7]

1. Przysięgi składane na pewne zjawiska przyrody mają związek z następnym wersetem (lub wersetami). Na przykład zadowolenie Boga albo Jego niezadowolenie ze sług mogą dla nich oznaczać dzień pełen jasności albo samą ciemność. Podobnie szczęśliwe albo smutne momenty w życiu człowieka mogą odnosić się odpowiednio do dnia i nocy. Oczywiście, w tych przysięgach jest również wiele innych przykładów takich korelacji i faktów oraz prawd, wyrażonych w wersetach, które po nich następują. ↑

2. Oznacza to, że Wysłannik Boży był stale podnoszony na coraz to wyższe poziomy i ten proces trwa aż do skończenia świata dzięki dobrym uczynkom, wykonywanym przez jego wspólnotę (społeczność muzułmańską). To on był bowiem tą osobą, która ustanowiła Religię Islamu w jej formie ostatecznej i uniwersalnej. Werset niniejszy daje również dobrą nowinę o tym, że islam w danym czasie znajduje się stale na drodze ku wypełnieniu i że każdy ruch o charakterze islamskim, który idzie śladami Wysłannika, znajduje się na drodze do sukcesu. Poza tym życie ostateczne będzie pod każdym względem lepsze od tego świata zarówno dla Wysłannika Bożego, jak i dla wszystkich muzułmanów. ↑

3. Oznacza to, że „osiągniesz taki poziom, że będziesz zadowolony z Boga, a On z ciebie (i ta ranga została specjalnie dla ciebie wyznaczona)”. Ten werset odnosi się do faktu, że na Tamtym Świecie Wysłannik Boży otrzyma powszechną władzę wstawiennictwa i będzie się wstawiał za ludzkością na Miejscu Najwyższego Zgromadzenia. W sposób szczególny będzie się wstawiał za własną wspólnotą (muzułmanami). On był tym, który nigdy nie żył dla swojego własnego zadowolenia, lecz zawsze kierował się szczęściem innych (al-Buchari, Tauhid, 36; Anbija, 3; Muslim, Iman, 320). ↑

4. Ojciec Wysłannika Bożego zmarł kilka miesięcy przed jego narodzeniem, jego matka zaś odeszła z tego świata, gdy był zaledwie sześcioletnim chłopcem. ↑

5. To odnosi się zarówno do życia Wysłannika Bożego przed jego Posłannictwem, jak też do każdej chwili jego Misji. Wersety 42:52-53 mówią: I w ten sposób (wspomniany tutaj) objawiliśmy tobie ducha z Naszego rozkazu (życiodajne przesłanie Koranu). Ty (inaczej) nie wiedziałbyś, czym jest Księga (z całą wiedzą, którą w sobie zawiera, i sposobem życia, który ustanawia); i czym jest wiara (jak ją opisuje Księga, ze wszystkimi zasadami, wymogami i innymi regułami, które się z nią łączą). My jednak uczyniliśmy ją światłem, przy pomocy którego prowadzimy drogą prostą tego, kogo zechcemy spośród naszych sług. I z pewnością ty (dzięki Bożemu przewodnictwu) prowadzisz ludzi ku prostej ścieżce, ścieżce Boga, do którego należy wszystko to, co znajduje się w Niebiosach, i wszystko to, co znajduje się na Ziemi. Zaiste, czyż nie do Boga wracają ostatecznie wszystkie sprawy?” Dlatego chociaż Wysłannik Boży nigdy i w żaden sposób nie zbłądził z Prostej Ścieżki (nawet przed swoim Posłannictwem), to w owym czasie nie otrzymywał Objawienia i nie był prowadzony za jego pomocą ani też poprzez Boże Posłannictwo. ↑

6. Wysłannik Boży, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, nigdy nie odpędzał nikogo, kto by się do niego zwracał o pomoc. Był tak chętny do udzielania pomocy, że Imam Busiri powiedział: „Gdyby nie musiał wyrzec ‘Nie!’, to nigdy nie powiedziałby słowa ‘Nie!’” (Każdy muzułmanin musi powiedzieć: „Świadczę, że nie ma boga, prócz Boga Jedynego”, przyjmując pozycję siedzącą podczas modlitwy). Choć wspomaganie każdego, kto nas o to poprosi, jest nastawieniem szlachetnym, to jednak nie oznacza, że musimy dawać każdemu proszącemu bez względu na to, o co prosi, czy też jakie są nasze środki albo jakie mogą być tego skutki. ↑

7. Ten rozkaz odnosi się w szczególności do przekazywania ludziom Boskiego Przesłania. ↑