SURA 80

‘ABASA (ZMARSZCZYŁ BRWI)

Okres mekkański

Poniższa sura, objawiona w Mekce we wczesnych latach islamu, składa się z 42 wersetów. Swoją nazwę bierze od czasownika ‘ABaSa (zmarszczył brwi) w wersecie pierwszym. Zwraca uwagę na to, że każdy, niezależnie od tego, z jakiej rodziny pochodzi i jaki ma status społeczny, jest równy pod względem dostępu do Bożego Przesłania. Bóg w surze tej zachęca do zastanowienia się nad pewnymi dziełami Bożej Mocy i ostrzega przed Dniem Zmartwychwstania.

W Imię Boga Miłosiernego, Współczującego!

1. On (człowiek niewierzący i hardy) zmarszczył brwi i odwrócił się,
2. Gdyż (podczas rozmowy z Wysłannikiem) zbliżył się do niego człowiek ociemniały.
3. Skąd możesz wiedzieć (człowieku wyniosły), może on się oczyści (dokonując dobrych uczynków)?
4. Albo stanie się świadomy (Boskiego Posłannictwa) i napomnienie przyniesie mu korzyść?
5. Co do tego, kto sądzi, że jest niezależny (nie potrzebuje Boskiego przewodnictwa ze względu na zadufanie w swojej pozycji i majątku),
6. Ty (o, Wysłanniku) wysłuchujesz go (ażeby mógł przyjąć islam i się poprawić),
7. Chociaż nie będzie brane ci za złe, jeśli się nie oczyści (przyjmując wiarę i wypełniając jej obowiązki i powinności).
8. Co do tego zaś, który przyszedł do ciebie w pośpiechu
9. I lękał się Boga,
10. Ty odwracasz swoją uwagę (dla innego)^[1].
11. Zaiste, nie! To z pewnością jest napomnienie (wystarczające wszystkim tym, którzy przybywają doń z otwartym sercem).
12. Przeto, ktokolwiek zechce, przyjmuje napomnienie i zwraca uwagę.
13. (Ono jest zapisane) na szlachetnych zwojach,
14. Wzniosłych (u Boga) i doskonale oczyszczonych (z fałszu, próżności i niezborności);
15. (Niesione) rękoma anielskich wysłanników,
16. Szlachetnych i cnotliwych^[2].
17. Człowiek jest zgubiony – jakże bowiem jest niewdzięczny i niewierzący!
18. (Czyż nigdy nie rozważa tego), z czego On go stworzył?
19. Z kropli płynu (nasienia); On stworzył go i ukształtował we właściwych proporcjach (pod względem formy i życia).
20. Po czym uczynił jego ścieżkę (do Boga) łatwą.
21. A potem sprawia, że umiera i składa go do grobu.
22. Potem zaś, jeśli zechce – wskrzesi go na powrót do życia.
23. Zaprawdę, nie! Człowiek nie wypełnił tego, co Bóg mu nakazał.
24. Niech zatem człowiek spojrzy na swoje pożywienie (i zastanowi się nad Miłosierdziem swego Pana oraz nad prawdą Zmartwychwstania),
25. My wylewamy wodę w obfitości,
26. A potem rozszczepiamy ziemię na szczeliny.
27. I w ten sposób umożliwiamy wzrastanie w niej ziarnu,
28. Gronom winnym i roślinom jadalnym,
29. I drzewom oliwnym, i palmom daktylowym,
30. I ogrodom gęstym od listowia,
31. I (różnym innym) owocom i pastwiskom,
32. Jako pożywieniu dla was i waszych trzód.
33. Kiedy jednak zabrzmi kłujący Krzyk (zwiastujący Zmartwychwstanie);
34. Owego Dnia, gdy człowiek będzie uciekał od swego brata,
35. Od swojej matki i od swego ojca,
36. Od swojej małżonki i od swych dzieci;
37. Owego Dnia każdy tak będzie zajęty samym sobą, że nie będzie się troszczył (o nic innego).
38. Owego Dnia pewne twarze będą promienieć ze szczęścia,
39. Uśmiechając się i radując z dobrych nowin.
40. A inne twarze owego Dnia będą pokryte pyłem;
41. Spowite ciemnością:
42. Ci są niewierzący, bezwstydni i zepsuci.

1. Szczególnie we wczesnym okresie głoszenia islamu Wysłannik Boży, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, sądził, że jeśli przyjmą islam przywódcy Kurajszytów, to łatwiej przyjmą go również inni ludzie. Dlatego nigdy nie lekceważąc innych, niezwykle ochoczo głosił religię przywódcom plemiennym. Pewnego dnia, gdy był zajęty rozmową z jednym z owych przywódców, przyszedł do Wysłannika pewien ociemniały muzułmanin – ‘Abdullah ibn Umm Maktum, by nieco skorzystać i posłuchać Proroka. Skoro jednak Wysłannik był zajęty rozmową z kimś innym, kto stwierdził, że w tym, co głosił Prorok, nie znalazł niczego szkodliwego, ten opóźnił nieco wysłuchanie ociemniałego człowieka (al-Mułatta, „Tafsir al-Qur’an”, 8; At-Tirmizi, „Tafsir Surah” 80). Ów drugi człowiek zmarszczył natomiast brwi na widok stojącego obok ubogiego ślepca i odszedł. Te wersety zostały objawione przy tej właśnie okazji. ↑

2. Jak to stwierdzono w pewnych wersetach i wskazano w odpowiednich przypisach (np. 32:11, przyp. 8; 37:1-3, przyp. 1), na podobieństwo innych aniołów, choćby Azra’ila (Anioła Śmierci), także Gabriel ma swoich pomocników. Dlatego zwoje, do których odnoszą się wersety 13-14, są niebiańskimi stronicami, na których zapisano Objawienie Koraniczne. Wysłannicy zaś są pomocnikami Gabriela, towarzyszącymi mu podczas niesienia Objawień Prorokowi Muhammadowi (pokój z nim). ↑