KORAN z interpretacją opatrzoną przypisami w języku polskim

Pobierz Koran [.pdf]

SURA 69

Koran > Suras > SURA 69

SURA 69

AL-HAKKA  (NIEWĄTPLIWA RZECZYWISTOŚĆ)

OKRES MEKKAŃSKI

Zesłana we wczesnych latach Objawiania Koranu w Mekce, bierze swą nazwę od słowa al-hakka (Niewątpliwa Rzeczywistość) w wersecie pierwszym, które implikuje Dzień Zmartwychwstania i Sądu. Ostrzega tych, którzy przypisują Bogu współtowarzyszy i zatracili się w grzechach, przypominając im o tym, co spadło na wcześniejsze społeczności ludzi występnych. Zwraca zarazem uwagę na Dzień Zmartwychwstania i Sądu. Daje również dowód Boskiego pochodzenia Koranu i Posłannictwa Muhammada, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo.

W Imię Boga, Miłosiernego, Współczującego!

  1. Niewątpliwa Rzeczywistość.
  2. Czym jest Niewątpliwa Rzeczywistość?
  3. I co pozwala ci pojąć[1], czym jest Niewątpliwa Rzeczywistość?
  4. (Plemiona) Samud i Ad za kłamstwo uważały Nagłe, Potężne Uderzenie[2].
  5. Co do (plemienia) Samud, to plemię to zostało unicestwiene przez Przytłaczające (nieszczęście).
  6. A (plemię) Ad – zostało zniszczone przez wściekły, gwałtowny huragan,
  7. Co do którego Bóg zdecydował, że szalał przeciwko niemu nieprzerwanie przez siedem nocy i osiem dni[3], tak że moglibyście dostrzec ludzi leżących pokotem, jak gdyby byli pustymi pniami palm.
  8. Czyż widzicie, by któryś z nich pozostał?
  9. I został powalony Faraon oraz wiele innych społeczności przed nim[4] i miast (tam, gdzie mieszkał lud Noego); wszystkie z nich pogrążyły się w niewybaczalnych grzechach.
  10. A oni podnieśli bunt przeciwko Wysłannikowi Pana (wysłanemu do każdego ludu, by go ostrzec), przeto On pochwycił ich mocnym uchwytem.
  11. To My, gdy woda (potopu w czasach Noego) wylała bez miary, ponieśliśmy was (waszych wierzących przodków) w płynącej Arce,
  12. Byśmy mogli uczynić z niej Przypomnienie dla was (przekazywane z pokolenia na pokolenie) i by uważne uszy je pochwyciły i zachowały.
  13. I gdy (nadejdzie Ostatnia Godzina i) zadmą w Trąbę[5] jednym dmuchnięciem,
  14. A ziemia i góry (na niej) zostaną przesunięte i wybuchną wewnątrz, i zostaną zgniecione jednym uderzeniem.
  15. Tego Dnia nastąpi Zdarzenie mające nastąpić[6].
  16. A niebo się rozszczepi i owego Dnia będzie najbardziej kruche.
  17. I na jego krańcach będą aniołowie[7]; a nad nimi tego Dnia ośmiu będzie nieść Tron twego Pana[8].
  18. Tego Dnia zostaniecie sprowadzeni na Sąd i żadna z waszych tajemnic nie pozostanie w ukryciu.
  19. Wtedy ten, któremu jego Zapis[9] dadzą w prawą rękę, powie: „Weźcie i czytajcie mój Zapis!
  20. Oto ja wiedziałem, że (pewnego dnia) zdam rachunek”.
  21. I on znajdzie się w takim stanie życia, który mu się spodoba,
  22. We wzniosłym Ogrodzie,
  23. Gdzie grona (owoców) będą pod ręką.
  24. „Jedzcie i pijcie ku swemu zadowoleniu – za wszystko, czego dokonaliście w minionych dniach (przewidując nadejście tego Dnia)”.
  25. Jednak ten, któremu jego Zapis dadzą w lewą rękę, powie: „O, gdybyż nigdy nie dano mi Zapisu
  26. I obym nic nie wiedział o moim rachunku!
  27. O, gdybyż to była śmierć (a po niej nic więcej).
  28. Mój majątek w niczym mi nie pomógł,
  29. I cała moja władza (nad wszystkim, co miałem) odeszła ode mnie!”
  30. (Nadejdzie rozkaz:) „Pochwyćcie go i skujcie (mu kark, ręce i stopy)!
  31. Potem pozostawcie go w Ogniu Palącym, niech się piecze.
  32. A potem zwiążcie go łańcuchem, którego długość będzie siedemdziesiąt łokci”[10].
  33. Gdyż oto on nie wierzył w Boga, Największego,
  34. I nie nakłaniał do karmienia potrzebującego.
  35. Przeto tego Dnia nie będzie miał przyjaciela
  36. Ani żadnego pożywienia, prócz zgniłej ropy[11].
  37. Nie je jej nikt prócz grzeszników (winnych negowania Boga, przydawania Mu współtowarzyszy albo prześladowania ludzi).
  38. Zaiste, nie! Przysięgam na wszystko, co możecie zobaczyć,
  39. I na wszystko, czego nie możecie zobaczyć[12],
  40. Zaprawdę, to jest mowa (przekazana wam przez) znamienitego, szlachetnego Wysłannika.
  41. Nie zaś mowa poety (ułożona w jego umyśle). Jakże małe jest to, w co wierzycie! (Jest ograniczone nędzą waszych dusz i serc).
  42. Nie jest to też mowa wróżbity (udającego przewidywanie zdarzeń). Jakże mało się zastanawiacie i małą macie świadomość! (Ograniczoną przez nędzę waszych umysłów).
  43. (Zaiste, nie!) To jest Objawienie zsyłane w częściach od Pana światów.
  44. Gdyby on (Wysłannik) ośmielił się wymyślić jakieś fałszywe stwierdzenia, przypisując je Nam,
  45. Zaprawdę, My pochwycilibyśmy go mocno,
  46. Potem zaś podcięlibyśmy jego arterię życia (aortę).
  47. I nikt spośród was nie ochroniłby go i nie ocalił od Nas.
  48. I to jest pewne Przypomnienie (niosące nadzieję i przewodnictwo) dla bogobojnych, pobożnych.
  49. Zaiste, My jesteśmy świadomi tego, że pośród was są tacy, którzy (je) odrzucają.
  50. Ono z pewnością będzie gorzkim wyrzutem sumienia dla niewiernych[13].
  51. I ono (cały Koran) jest w istocie absolutną prawdą.
  52. Wysławiaj zatem Imię swego Pana, Najwyższego[14].

  1. Zdanie co pozwala ci pojąć oznacza, że rzecz, o której mowa, jest nadzwyczajna i niemożliwością jest je pojąć, dopóki Bóg jej nie ukaże. ↑

  2. Niewątpliwa Rzeczywistość (która na pewno będzie mieć miejsce i sprawi, że każda prawda stanie się doskonale jasna) oznacza Dzień Zmartwychwstania i Sądu oraz wszystkie towarzyszące im zdarzenia. Nagłe, Potężne Uderzenie implikuje wydarzenia Ostatniego Dnia oraz Unicestwienie Świata. ↑

  3. Odnośnie do ludów Ad i Samud, zob. sura 7:65-79, przyp. 16-17, sura 11:50-68 oraz sura 26:123-158. Koran używa kilka słów na określenie kary, która dotknęła Samud: straszny krzyk (11:67), szokująca katastrofa (7:78) i kara poniżająca, jakby błyskawica (41:17). Takie są aspekty kary, którą opisuje Koran, stosownie do tematu i stylu sury, gdzie ta kara jest wspominana. W surze 29:40 Koran podsumowuje rodzaje kary, którą Bóg unicestwił wiele ludów. ↑

  4. W wyrażeniu Wiele innych społeczności przed społecznością Faraona Koran odnosi się do ludu Noego (zob. 7:59–64; 11:25–48; 23:23–29; 26:105–121; 71:1–28 i odpowiednie przypisy), ludu Szu’ajba (7:85–93; 11:84–95; 15:78–79; 26:176–189 i odpowiednie przypisy), towarzyszy ar-Rassa (25:38, przyp. 8). Były z pewnością również inne społeczności, niewspomniane w Koranie, unicestwione ze względu na swe niegodziwości. ↑

  5. Trąba i dęcie w nią, zob. sura 2, przyp. 31; sura 6:73, przyp. 14 i sura 39:68, przyp. 22. ↑

  6. Zdarzenie mające nastąpić to tytuł rozdziału koranicznego (56). Implikuje również to, co stanie się w Dniu Zmartwychwstania. ↑

  7. Ten werset można rozważać razem z wersetem (25:25): Tego Dnia rozpadnie się niebo przykryte chmurami i zostaną zesłani aniołowie – i zejdą w chwale. ↑

  8. Jak wyjaśniono w przyp. 13 do sury 7, Najwyższy Tron Boga (‘Arsz), którego dokładnej natury nie jesteśmy w stanie poznać, oznacza Absolutną Władzę Boga nad Wszechświatem. Wnioskując z tego, że Said Nursi opisywał wodę jako ‘arsz (tron) miłosierdzia, a ziemię, jako tron życia, możemy stwierdzić, że ‘Arsz (Tron) oznacza przede wszystkim Boskie Atrybuty Wiedzy, Woli, Mocy i Opatrzność, a także Jego Imiona rozpoczynające się w nich: Wszechwiedzący, Mający Wolę, Wszechmocny i Zaopatrujący. Ponieważ obejmuje cały Wszechświat, składa się również z Imion Boga – Pierwszy, Ostatni, Immanentny. To są Jego najwspanialsze Atrybuty i Imiona w odniesieniu do stworzenia i rzeczywistej roli wszechświata. Jak wskazano w surze 2, przyp. 30, żadne zdarzenie we wszechświecie nie jest możliwe bez interwencji aniołów. Koran wspomina wiele typów aniołów (37:1-3; 77:1-4, 79:1-5, 82:11). Dlatego tymi, którzy niosą Tron Boga są, być może, archanioły, którym On zleca rządy nad wszechświatem ze względu na pewne ważne cele i Majestat Jego rządów. Są to szczególnie te anioły, które są najbardziej wyposażone w największą manifestację wspomnianych Atrybutów Boga. Według opinii niektórych uczonych, opierających się na Tradycji Profetycznej zapisanej w ad-Durr al-Manthur as-Sujutiego, istnieją cztery istoty, które niosą Tron w czasie istnienia świata, a w Dniu Zmartwychwstania będzie ich osiem. Według Muhji’d-Dīn ibn al-‘Arabīego i Ibn Majsarah al-Dżīlīego, są to prorocy Muhammad, Abraham i Adam, oraz aniołowie Ridwān (główny strażnik Raju), Mālik (główny strażnik Piekieł), Gabriel, Mikā’il (Michał) i Isrā’fil (Yazır, 8: 5325–5326). ↑

  9. O tym Zapisie zob. 17:13-14, przyp. 10. ↑

  10. Jak sugeruje Hamdi Yazır w swojej interpretacji tego wersetu (8:5334), ten łańcuch o długości siedemdziesięciu łokci może wynikać z grzechów popełnionych przez niewierzącego w czasie siedemdziesięciu lat jego życia. Poza swym bezpośrednim znaczeniem, werset ten może odnosić się do przeciętnego czasu trwania życia ludzkiego albo do życia spędzonego (po okresie pokwitania) w niewierze i grzechach. W Ogniu piekielnym każdy rok będzie ogniwem łańcucha. ↑

  11. Ponieważ zarówno ludzie Raju, jak i ludzie Piekła przygotowują swą Wieczność za pomocą uczynków na tym świecie, owa zgniła ropa musi stanowić produkt ich negacji Boga oraz przydawania Bogu współtowarzyszy, a także prześladowania biednych i odmawiania im jakiejkolwiek pomocy. ↑

  12. Ta przysięga jest bardzo istotna, gdyż ani prawda, ani stworzenie nie składają się z tego, co jest obserwowalne i dostrzegalne przez ludzkość. Poza tym podstawowa prawda, leżąca poza tym wszystkim, co obserwujemy i postrzegamy, jest niemożliwa do zaobserwowania i dostrzeżenia za pomocą naszych zmysłów. To dlatego Koran rozpoczyna wysławianie wiernych, mówiąc, że wierzą w to, co Niewidzialne. Za pomocą wspomnianej przysięgi Koran zwraca uwagę na ów fakt oraz na okoliczność, że najbardziej fundamentalnych i zasadniczych prawd nie należy szukać w obserwowalnym wymiarze stworzenia. Pośród tych prawd jest prawda o Zmartwychwstaniu, o Sądzie Ostatecznym oraz o życiu wiecznym, przedstawiana w poprzednich wersetach, a także o Objawieniu i jego przekazywaniu przez Wysłannika. ↑

  13. Niewierzący zobaczą, że Koran jest Prawdą od Boga; zobaczą, jaką przyszłość przygotował zarówno w tym świecie, jak i szczególnie w Zaświatach, a także jak wielką stratę przynosi jego odrzucenie. Ci zaś, którzy go odrzucili, będą tego bardzo żałować. ↑

  14. Musimy oświadczyć, że Bóg jest Panem najwyższej władzy nad stworzeniem – bez żadnego współtowarzysza. To odnosi się również do majestatu i wyższości Koranu. Ten nakaz uczy nas, jak powinniśmy dziękować, wysławiać i wychwalać Boga, a także, w jakich okolicznościach powinniśmy to czynić. ↑