SURA 56

AL-ŁAKI’A (MAJĄCE NASTĄPIĆ ZDARZENIE)

OKRES MEKKAŃSKI

Sura niniejsza została objawiona w Mekce i zawdzięcza swą nazwę słowu al-łaki’a (al-waqi’ah) w wersecie pierwszym. Wspomina niektóre zdarzenia, jakie będą mieć miejsce podczas unicestwiania świata, a także trzy grupy utworzone przez ludzi na Tamtym Świecie w zależności od ich wiary i uczynków w życiu doczesnym. Przedstawia również dowody Istnienia i Jedności Boga oraz pewne właściwości Koranu.

W Imię Boga Miłosiernego, Współczującego!

1. A kiedy nastąpi zdarzenie
2. – Nie będzie zaprzeczania mu –
3. Jednych poniży, a innych wywyższy;
4. Wtedy, gdy Ziemia zostanie gwałtownie wstrząśnięta;
5. A góry – roztrzaskane i skruszone,
6. Zamienią się w proch i pył rozproszony,
7. Wy zostaniecie podzieleni (o, wszystkie istoty świadome) na trzy grupy:
8. Ludzi Prawicy (szczęśliwych, którzy otrzymają Zapis swoich czynów w prawe ręce): jakże szczęśliwi są ludzie Prawicy!
9. I ludzi Lewicy (nieszczęsnych, którzy otrzymają swój Zapis w lewe ręce): jakże nieszczęśliwi są ludzie Lewicy!
10. I pierwsi (w wierze i dobrych uczynkach, służący sprawie Boga) będą pierwszymi (pod względem otrzymywania Bożego miłosierdzia i radowania się nim).
11. Oni są tymi, którzy zostaną umieszczeni najbliżej Boga^[1]
12. W Ogrodach obfitujących w dobrodziejstwa i błogosławieństwa.
13. Wielu z nich jest spośród pierwszych (którzy przyjęli religię Boga);
14. I nieco spomiędzy późniejszych (pokoleń)^[2].
15. (Oni będą siedzieć) na inkrustowanych tronach (wykładanych złotem i drogimi kamieniami),
16. Opierając się na nich – zwróceni ku sobie.
17. Będą krążyć wokół nich nieśmiertelni młodzieńcy^[3],
18. Z pucharami i dzbanami oraz z czarą z krystalicznego, tryskającego źródła,
19. Od którego nie doznają bólu głowy ani oszołomienia umysłu;
20. I z owocami, które sobie wybiorą,
21. I z mięsem z ptactwa, jakiego tylko zapragną;
22. I (będą tam także) czyste dziewice o przepięknych oczach
23. Niczym perły ukryte (w muszelkach).
24. Nagroda za wszystkie (dobro), które czynili.
25. Nie będą tam słyszeć ani próżnych rozmów, ani oskarżającej mowy;
26. (Do ich uszu docierać będzie) jedynie słowo pokoju i bezpieczeństwa po (słowie) pokoju i bezpieczeństwa (Salam).
27. I ludzie Prawicy (zadowoleni, którzy otrzymają swój Zapis w prawe ręce): Jakże szczęśliwi są ludzie Prawicy!
28. Pomiędzy drzewami wiśni, obładowanymi owocami,
29. I bananowcami z owocami ułożonymi wysoko jeden nad drugim,
30. W cieniu szeroko rozciągniętym,
31. Gdzie tryska woda (i płynie nieustannie),
32. I (wszelkiego rodzaju) owoce w obfitości,
33. Zawsze dostępne, niezakazane;
34. A (z nimi będą tam ich) małżonki o wydoskonalonej piękności i duchowej doskonałości^[4],^[5]:
35. Zaprawdę, My daliśmy im istnienie w nowym stworzeniu
36. I uczyniliśmy je dziewicami
37. Pełnymi miłości dla swych małżonków i w równym (im) wieku^[6]
38. Dla ludzi Prawicy (ludzi szczęścia i pomyślności):
39. Wielu z nich jest spośród pierwszych (którzy przyjęli religię Boga);
40. Wielu jest również spomiędzy późniejszych (pokoleń).
41. I ludzie Lewicy (którzy otrzymają swój Zapis w lewą rękę): Jakże nieszczęśliwi są ludzie Lewicy!
42. Pośród palącego wiatru i wrzącej, bulgocącej wody,
43. I w cieniu czarnego dymu,
44. Który ani nie ochładza, ani nie odświeża.
45. Oto przedtem zatracali się w przyjemnościach (bez skrupułów moralnych);
46. I uparcie trwali w największym grzechu (niewiary, przydawali Bogu współtowarzyszy i za kłamstwo uznawali życie wieczne).
47. I mówili: „Jakże to? Czyż po tym, jak pomrzemy i staniemy się pyłem i kośćmi, podniesie się nas z martwych?
48. A także naszych praojców?”
49. Powiedz: „Zaiste, ci dawni i ci z późniejszych czasów –
50. Wszyscy zostaną zebrani razem w wyznaczonym czasie w Dniu dobrze znanym”.
51. Potem: O, wy, którzy zbłądziliście (z Prostej Ścieżki) i którzy zaprzeczacie (życiu wiecznemu),
52. Zaiste, będziecie spożywać z drzewa Zakkum,
53. I będziecie sobie napełniać tym (co zjecie) swoje brzuchy.
54. A potem będziecie pić wrzącą, bulgocącą wodę;
55. Będziecie pić niczym szalejące z pragnienia wielbłądy.
56. Taka będzie dla nich gościna w Dniu Sądu.
57. To Myśmy was stworzyli. Czyż zatem nie potwierdzicie jako prawdy (tego, co głosimy wam jako prawdę)?^[7]
58. Czy zastanawialiście się nad nasieniem, jakie wydzielacie?
59. Czy wy je stwarzacie, czy też My^[8] jesteśmy Stwórcą?
60. To także My postanawiamy śmierć pomiędzy wami^[9] – i nie sposób nam (w tym) przeszkodzić;
61. Abyśmy was zastąpili (nowymi pokoleniami podobnymi do waszego) i stworzyli was w nowy sposób i w nowej formie bytu, której nie znacie^[10].
62. Zaiste, wy znacie pierwsze stworzenie (sposób, w jaki zostaliście sprowadzeni na ten świat); dlaczego zatem się nie zastanowicie (i nie dostrzeżecie znaków drugiego stworzenia)?
63. Czy kiedykolwiek zastanowiliście się nad ziarnem, jakie siejecie (w ziemi)?
64. Czy to za waszą przyczyną ono wzrasta, czy też My powodujemy jego wzrost?^[11]
65. Jeślibyśmy tylko zechcieli, to zamienilibyśmy je w plewy, a wy wówczas nie ustawalibyście w wołaniu:
66. „Oto doznaliśmy straty ogromnej (a nasze pieniądze, czas i wysiłek – wszystko to poszło na marne).
67. Nie, raczej zostaliśmy wszystkiego pozbawieni (wszelkich środków do życia)”.
68. Czy zastanawialiście się kiedyś nad wodą, którą pijecie?
69. Czy to wy ją zsyłacie z chmur, czy też My ją zsyłamy?
70. Jeślibyśmy tylko zechcieli, to uczynilibyśmy ją gorzką i słoną. Czyż zatem nie powinniście okazać wdzięczności?^[12]
71. Czy zastanawialiście się kiedyś nad ogniem, który rozniecacie?
72. Czy to wy dlań powołujecie do istnienia drzewo, czy też My je stwarzamy?^[13]
73. Uczyniliśmy je przypomnieniem (dla refleksji nad Naszymi dziełami i Naszą Łaskawością, dzięki której stworzenie jest piękne i użyteczne) i pocieszeniem (szczególnie) dla mieszkańców pustyni (i podróżujących po niej).
74. Wysławiaj przeto Imię swego Pana, Najwyższego (głosząc, że jest całkowicie ponad tym, by mieć jakieś ułomności albo współtowarzyszy).
75. Oto przysięgam na pozycje gwiazd (i ich zachody)^[14]
76. – A jest to, zaiste, wielka przysięga, jeślibyście tylko wiedzieli –
77. Doprawdy, oto jest (recytowany) Koran najzacniejszy
78. W Księdze dobrze strzeżonej^[15].
79. Nie może jej dotknąć (dla zaczerpnięcia z wiedzy, jaką zawiera) nikt, prócz oczyszczonych. (I ma prawo dotknąć jej jedynie ten, kto oczyści się z nieczystości fizycznych i duchowych)^[16].
80. To jest Księga zsyłana w częściach od Pana światów.
81. Czy to jest Mowa, którą nisko sobie cenicie?
82. I czyż macie w niej udział, uznając ją za kłamstwo?
83. Dlaczego zatem (nic) nie czynicie wtedy, gdy dusza podchodzi do gardła (umierającego człowieka),
84. Wy zaś spoglądacie –
85. A My jesteśmy bliżej niego (owego umierającego), aniżeli wy – lecz wy tego nie widzicie –
86. Dlaczego zatem (nic) nie czynicie – skoro nie jesteście od nas zależni (i nie jesteście poddani Naszej Woli) –
87. (Dlaczego) nie przywracacie duszy (tej zmarłej osoby) (jej ciału^[17]), skoro jesteście prawdomówni (w tym, co twierdzicie)?
88. Jeśli zaś on (ów umierający) jest spomiędzy umieszczonych blisko Boga,
89. To (dla niego przeznaczone jest) ukojenie w wiecznotrwałym wyzwoleniu (od wszelkiego rodzaju trudności i cierpień), obfitość, Ogród szczodrobliwości i błogosławieństwa.
90. Jeśli jest spośród ludzi Prawicy (ludzi szczęścia i pomyślności, którzy otrzymają Zapisy swych czynów w prawe ręce),
91. To wtedy: „Pokój z tobą” (będzie tym, co zawsze usłyszycie) od ludzi Prawicy.
92. Jeśli jednak jest spomiędzy tych, którzy zaprzeczali (Naszemu Posłannictwu i Naszym Wysłannikom) i którzy zbłądzili (z Prostej Ścieżki),
93. To wtedy jego rozrywką będzie wrząca woda
94. I przypiekanie w Ogniu Palącym.
95. Zaiste, oto (Koran:) pewna prawda.
96. Wysławiaj zatem Imię swego Pana – Najwyższego (potwierdzając, że On jest Wzniosły, ponad wszelkim fałszem)!

1. Bliskość do Boga oznacza wyjście poza cielesność i uzyskanie doskonałej duchowości, a poprzez to – zbliżenie się do Stwórcy. Zależy od autentycznej wiary i można ją uzyskać, czyniąc to, co Bóg określił jako dobre i właściwe. Obowiązkowe i nadobowiązkowe powinności religijne, wykonywane z właściwą im świadomością prawidłowości, są niczym świetliste skrzydła niosące ku „niebu” nieskończoności. Podróżujący ku Bogu wkracza w nowe korytarze, prowadzące do wieczności „na skrzydłach” czynności ponadobowiązkowych, i jest świadom tego, że zostanie nagrodzony nowymi podarunkami od Boga, które wzbudzą w nim jeszcze większe pragnienie wypełniania zarówno obowiązków religijnych, jak i tego, co nie jest obowiązkowe. Człowiek przebudzony do tej prawdy odczuwa w swoim sumieniu miłość Boga w bezpośredniej proporcji do swojej miłości do Niego. Bóg oświadcza:

   Mój sługa nie może zbliżyć się do Mnie za pomocą niczego Mi milszego, jak wykonywanie obowiązków religijnych. Jeśli jednak będzie wypełniał czynności i modlitwy nadobowiązkowe, to zbliży się jeszcze bardziej ku mnie, a jeśli zbliży się ku Mnie bardziej, to Ja będę jego oczyma, którymi patrzy i widzi; jego uszami, którymi słyszy; jego rękoma, którymi obejmuje i jego nogami, którymi się porusza (al-Buchari, „Rikak”, 38).

   Oznacza to, że wierny tak jest kierowany, iż postępuje zgodnie z Wolą Bożą. ↑

2. Jak sugeruje werset 52:21, a wyjaśnia przypis 2 do tegoż wersetu, szczególnie na początku nowego ruchu ożywiającego wiarę – a rozpoczynanego przez proroków i ich prawdziwych następców – ci, którzy osiągają wiarę najpierw, są generalnie więcej warci u Boga i będą pierwszymi, którzy będą cieszyć się Rajem. Oni prześcignęli innych pod względem wiary i wspierania Bożej sprawy – w czasie, gdy takie wspieranie było najtrudniejsze – i cierpieli więcej od tych, którzy nastąpili po nich. Oni są z reguły bardziej szczerzy w swojej wierze i bardziej oddani Bogu oraz Jego sprawie. Tylko niewielu ludzi z późniejszych pokoleń może osiągnąć równą im rangę. To samo można wnioskować z wersetu 9:100, który nadaje największą rangę pierwszym spośród Emigrantów i Pomocników. Wysłannik Boży powiedział, że najlepszymi z jego wspólnoty są jego Towarzysze, następnie pierwsze pokolenie, które nastąpi po nich, a potem – drugie pokolenie. Oczywiście, dotyczy to generalnie cnót wiernego. Mogą bowiem pojawić się w następnych pokoleniach wierni zacniejsi od tych z poprzednich generacji pod względem pewnych cnót. Ogólnie rzecz ujmując, najlepszymi ze wszystkich pokoleń byli jednak Towarzysze Proroka, po czym następne pokolenie, a następnie – trzecie pokolenie. ↑

3. Owi „młodzieńcy” to dzieci, które zmarły przed osiągnięciem wieku pokwitania. Zgodnie z opinią wielu uczonych, do Raju dopuszczone będą także dzieci niewierzących. Te dwie grupy będą posługiwać w Raju (al-Kurtubi). ↑

4. To kobiety, które zmarły jako wierzące i zostały wpuszczone do Raju. Będą tam przebywać razem z mężami – także dopuszczonymi do rajskich ogrodów. ↑

5. Wszystkie błogosławieństwa Raju wspomniane dotąd, a także męki piekielne, które zostaną wzmiankowane poniżej, są w swojej formie niesprecyzowane. Oznacza to, że chociaż wszystkie błogosławieństwa i cierpienia wspomniane w Koranie odwołują się do pojęć i form, jakie znamy z tego świata, to jednak będą one różne pod względem natury i charakteru. Ich natura będzie szczególna dla Tamtego Świata. Jest dla nas niemożliwością wyobrazić sobie ich prawdziwą naturę (zob. 2:25 i przyp. 21). ↑

6. Równość wieku oznacza, że małżonkowie będą w równym sobie wieku albo że mężczyźni będą w równym wieku – pomiędzy sobą, a kobiety – pomiędzy sobą. Tradycja prorocka mówi, że mężczyźni będą pozostawać w Raju w wieku 33 lat, a kobiety – 18 lat. I nie będzie tam starzenia się (at-Tirmizi, „Sifat al-Dżennat”, 12; Ibn Hanbal, 2:295). ↑

7. Oznacza to, że stworzyliśmy was i utrzymujemy w tym świecie, po czym spowodujemy, że umrzecie. My wiemy o wszystkim, co robicie i zapisujemy to. My nie stworzyliśmy was na próżno; jesteście istotami odpowiedzialnymi. Dlaczegoż zatem nie potwierdzacie Naszej deklaracji, że wskrzesimy was z martwych do nowego, wiecznego życia? ↑

8. Użycie mnogiej formy zaimka i czasownika w odniesieniu do Boskiej Istoty ma podkreślić Wielkość Boga i Jego absolutne zwierzchnictwo nad stworzeniem. ↑

9. Tzn. nie umieracie przypadkowo czy na rozkaz innej władzy, albo tak, że śmierć stanowi naturalny koniec waszego życia. Zadekretowaliśmy śmierć i powodujemy, że umieracie. Ma to być znaczącym wymiarem waszego życia aż po Wieczność. ↑

10. Przez śmierć Bóg ciągle powtarza i odświeża świat i przygotowuje nowy, wieczny. Śmierć, będąc tylko zmianą światów, uwalnia nas zatem od mąk życia, które stopniowo, ze względu na starość, stają się silniejsze. Śmierć oswobadza nas od światowego życia, które jest niespokojnym, duszącym i wąskim lochem, a dopuszcza nas do szerokiego kręgu Miłosierdzia pochodzącego od Jedynego Boga, Wiecznego i Ukochanego, gdzie cieszymy się miłym i wiecznym życiem bez cierpienia.

    Bóg tka nasz drugi świat z naszych czynów w życiu doczesnym, musimy więc wysyłać tam dobre czyny, by być godnymi szczęśliwego życia w Raju. ↑

11. Jest jasne, że wzrost posianego ziarenka wymaga zdolności do wykiełkowania i wyrośnięcia oraz współpracy we właściwych proporcjach z ziemią, słońcem, powietrzem i deszczem. Wydaje się oczywiste, że ta współpraca może zostać ustanowiona tylko przez Wiedzę, która zna wszystkie te elementy i sposób, w jaki one powinny współpracować dla wzrostu nasienia; Wolę, która zadekretuje tę współpracę, oraz Władzę, która jest w stanie tego wszystkiego dokonywać. Nikt inny, jak tylko Mający Absolutną Wiedzę, Wolę i Moc, może to uczynić. I taka Istota nie ma żadnej potrzeby istnienia współtowarzyszy. To, żeby Bóg miał współtowarzyszy, jest całkowicie niepojęte. ↑

12. Wszystko, co Bóg nam daje, jest czystym błogosławieństwem i łaską. Musimy więc być Mu zawsze wdzięczni, a jeśli On czasami przyznaje nam mniej niż potrzebujemy, a nawet pozbawia nas naszego niezbędnego zaopatrzenia, nie możemy nigdy na Niego narzekać; raczej musimy skarżyć się do Niego na nasze własne Ja. Bóg może czasami przyznać nam mniej, żeby poddać nas próbie, a czasem przypomnieć nam o znaczeniu zaopatrzenia, jakie nam daje i że to On nas utrzymuje. Czasem nawet zdarza się, że On przyznaje nam mniej, by ukarać nas za grzechy, które spowodowały utratę przez nas Jego darów i ostrzec nas, byśmy żałowali i poprawili się. Cokolwiek zatem On dla nas zadekretuje, jest to dla naszego własnego dobra i dlatego wymaga dziękczynienia. ↑

13. Prawie każdego rodzaju paliwo, łącznie z benzyną, bierze początek z drewna i/albo roślin, bezpośrednio albo pośrednio, poprzez rozkład pod ziemią. Ten werset odnosi się szczególnie do drzew Markh i ‘Afar, które rosną na Pustyni Arabskiej i przy pomocy których ludzie zapalają ogień (zob. 36:80, przyp. 24). ↑

14. Nowsi interpretatorzy Koranu podkreślają, że przez gwiezdne miejsca Koran nawiązuje do białych dziur (kwazarów) i czarnych dziur przestrzeni kosmicznej. To są miejsca gwiazd, które nie tak dawno zostały odnalezione we wszechświecie. Kwazary gromadzą niewiarygodne ilości energii, wystarczające do utworzenia galaktyki (gromady miliardów gwiazd). Co do czarnych dziur, to formują się one w wyniku rozpadu gwiazdy. Nie można ich zaobserwować, ale mogą zostać rozpoznane poprzez fakt, że pożerają całe promieniowanie i gwiazdy, które przechodzą w pobliżu oraz powodują pośrednią emisję promieni gamma i promieni Rentgena; a także poprzez fakt, że w ich sąsiedztwie czas jest nagle rozszerzany. Te gwiezdne miejsca są rejonami grawitacyjnego szoku albo upadku, i równowagi we wszechświecie. ↑

15. Tą Księgą jest Najwyższa, Na Wieki Zachowywana Tablica (85:22). Odnośnie do tej Tablicy, zob. 6:59, przyp. 13; 13:39, przyp. 13; 17:14, przyp. 10. ↑

16. Werset ten wyraża zarówno rzeczywistość, jak i rozkaz. Wyrażając rzeczywistość mówi, że nikt prócz oczyszczonych (anioły i ludzie, których Bóg oczyścił, jak na przykład Prorocy) nie może dotrzeć do Księgi dobrze chronionej (Najwyższa, Na Zawsze Zachowana Tablica), ażeby zaczerpnąć z wiedzy w niej zawartej. Takie istoty jak diabły nie mogą dotrzeć do niej. Kiedy podejmują próbę, by wspiąć się na niebiosa, są wypędzane (zob. 15:18, przyp. 5; 26:212, przyp. 37; 67:5, przyp. 4). Wyrażając rozkaz powiada, że nie może dotknąć Koranu (mushaf – egzemplarz Koranu w języku oryginalnym, bez komentarzy i tłumaczenia na inny język – tłum.) nikt oprócz tych, którzy się oczyszczą z wszelkiej nieczystości fizycznej, dokonując mniejszej albo większej ablucji, a także tych, którzy oczyszczą się z duchowego zanieczyszczenia niewiarą i z przydawania Bogu współtowarzyszy. Zarówno składnia wersetu, jak i użyte słowa jednakowo wyrażają oba znaczenia. ↑

17. Przypis tłum. ↑