SURA 5

AL-MAIDA (STÓŁ ZASTAWIONY)

Okres medyński

Niniejsza sura jest jednym z ostatnich objawionych rozdziałów Koranu. Składa się ze 120 wersetów, a jej nazwa pochodzi od stołu (werset 112), o jaki uczniowie Jezusa poprosili Boga, aby zesłał im z niebios. Poza kilkoma innymi tematami, zawiera przepisy dotyczące życia codziennego.

W Imię Boga Miłosiernego, Współczującego!

O wy, którzy wierzycie! Wypełniajcie zobowiązania (które zawarliście z Bogiem i z ludźmi). Dozwolone jest wam mięso bydlęce (z wypasanych trzód) za wyjątkiem tego, co zostało wam wspomniane (w tym Koranie), a niedozwolone – polowanie, gdy znajdujecie się w stanie pielgrzymiej świętości. Zaprawdę, Bóg nakazuje, co zechce.
O wy, którzy wierzycie! Nie profanujcie świętości publicznych symboli (islamu), ustanowionych przez Boga (takich jak modlitwy dżuma i ‘Id, wezwanie do modlitwy, ofiara i ryty pielgrzymkowe), ani też Świętych Miesięcy (podczas których walka jest zabroniona, chyba że zostaniecie zaatakowani), ani zwierząt (przyprowadzonych do Świętego Domu) na ofiarę, ani wieńców (zakładanych na zwierzęta ofiarne), ani też tych, którzy wybrali się do Świętego Domu, szukając szczodrości od Swego Pana i Jego zadowolenia. Kiedy jednak opuścicie stan swojej pielgrzymiej świętości (i święte dzielnice Mekki) – wolno wam polować. I niechaj odraza do ludzi za to, że nie pozwolili wam wejść do Świętego Meczetu, nie doprowadzi was nigdy do popełniania występków (niesprawiedliwości, agresji). Wspomagajcie się wzajemnie w cnocie, dobroci, prawości i pobożności, lecz nie pomagajcie sobie w czynach grzesznych i niesprawiedliwych oraz we wrogości. Powstrzymujcie się od nieposłuszeństwa wobec Boga, pełni bogobojności i pobożności. Oto Bóg jest surowy w odpłacie.
Niedozwolone dla was (jako pożywienie) jest: padlina i krew, mięso świni, a także to (zwierzę), które zostało złożone w ofierze w imię czegoś innego niż Bóg, i zwierzę uduszone lub zabite od gwałtownego uderzenia, i zwierzę, które zginęło z powodu upadku oraz zwierzę zabite w wyniku pobodzenia, i pożerane przez dziką zwierzynę – za wyjątkiem tego, które czynicie dozwolonym (ubijając właściwie, gdy jeszcze żyło), i to, które zostało złożone w ofierze bożkom na miejscach przeznaczonych do ofiar dla czegoś innego niż Bóg. I (niedozwolone jest także) to (zwierzę, które zostało) podzielone i uzyskane za pomocą wróżb przy użyciu strzał (i w podobny sposób – w loteriach, podczas gry w kości). (Spożywanie tego, co zostało tutaj wspomniane) to jest ciężkie nieposłuszeństwo. Tego dnia ci, którzy nie wierzą, utracili wszelką nadzieję z powodu (tego, że nie są w stanie zapobiec umocnieniu się) waszej religii. Toteż nie lękajcie się ich, lecz bójcie się Mnie. Dzisiaj udoskonaliłem dla was waszą religię (ze wszystkimi jej zasadami, przykazaniami i uniwersalizmem), wypełniłem moją łaskę względem was^[1] i wyznaczyłem dla was islam jako religię. Kto jest zatem zmuszony skrajną koniecznością (i doprowadzony do tego, co zabronione), nie skłaniając się rozmyślnie ku grzechowi – dla tego Bóg jest Przebaczający, Współczujący.
Oni pytają cię (o, Wysłanniku), co jest dla nich dozwolone (w szczególności zwierzyna schwytana przez wyszkolone zwierzęta myśliwskie). Powiedz: „Dozwolone są wam wszystkie czyste, zdrowe rzeczy”. A co dotyczy takich zwierząt myśliwskich, które wyszkoliliście jak psy gończe, ucząc ich tego, co Bóg was nauczył: możecie jeść z tego, co one dla was schwytają (i przyniosą wam żywe bądź martwe, same tego nie pożerając). I wypowiadajcie Imię Boga (wypuszczając je na polowanie). I lękajcie się Boga. Zaprawdę, Bóg jest szybki w rachunku.
Dzisiaj zostały wam dozwolone wszystkie czyste, zdrowe rzeczy. I jest wam dozwolone pożywienie tych, którym Księga została dana wcześniej (łącznie ze zwierzętami, chyba że wspominają przy ich uboju imię czegoś bądź kogoś innego niż Bóg), tak jak i wasze pożywienie (w tym mięso) jest dozwolone dla nich. I (dozwolone są wam) cnotliwe kobiety spośród wiernych i cnotliwe kobiety spośród tych, którym została dana Księga wcześniej, o ile dacie im posag, biorąc je uczciwie za żony, a nie na rozpustę czy też jako potajemne kochanki. (Taki jest nakaz odnoszący się do waszych relacji doczesnych z Ludźmi Księgi. Powinniście jednak wiedzieć:) Kto odrzuca (prawdziwą) wiarę (i odrzuca postępowanie Drogą Boga, jak wymaga tego wiara), tego wszystkie działania są daremne, a w życiu przyszłym będzie pomiędzy przegranymi.
O wy, którzy wierzycie! Kiedy podnosicie się do modlitwy (i jeśli nie macie ablucji), wymyjcie swoje twarze i ręce aż do łokci (łącznie z nimi) i lekko potrzyjcie swoje głowy (wodą) i (obmyjcie) nogi aż do kostek (i łącznie z nimi). A jeśli jesteście w stanie większej nieczystości rytualnej (wymagającej obmycia całkowitego), to oczyszczajcie się (biorąc kąpiel). Jeśli jednak jesteście chorzy bądź w podróży, albo jeśli ktoś z was dopiero co załatwił potrzebę naturalną, albo mieliście kontakt z kobietami i nie możecie znaleźć wody, to posłużcie się czystą ziemią, pocierając nią lekko twarz i ręce (i przedramiona, łącznie z łokciami). Bóg nie chce czynić wam trudności, lecz chce was oczyścić (z wszelkiego brudu materialnego i duchowego) i wypełnić Swoją łaskę wobec was, abyście okazali wdzięczność (w sercu, w mowie i w działaniu).
I rozpamiętujcie łaskę Boga wobec was i uroczyste przyrzeczenie, którym was związał, gdy powiedzieliście: „Usłyszeliśmy i jesteśmy posłuszni”; i lękajcie się Boga. Zaiste, Bóg ma pełną wiedzę o tym, co skrywają serca.
O wy, którzy wierzycie! Bądźcie obrońcami prawości ze względu na Boga, dając świadectwo (ustanowienia) absolutnej sprawiedliwości. I niechaj nienawiść do jakiegoś ludu (albo jego nienawiść do was) nie skłoni was do (popełnienia grzechu) zejścia z drogi sprawiedliwości. Bądźcie sprawiedliwi: to jest bliższe i bardziej odpowiadające prawości i pobożności. Dążcie do sprawiedliwości i zawsze postępujcie bogobojnie. Zaprawdę, Bóg jest w pełni świadom wszystkiego, co czynicie.
Bóg obiecał tym, którzy wierzą i czynią dobre, prawe dzieła, że dla nich jest (przygotowane) przebaczenie i nagroda ogromna.
Tymczasem ci, którzy negują nasze Objawienia (przychodzące jako wersety Księgi) oraz Nasze Znaki (zarówno w ich świecie wewnętrznym, jak i zewnętrznym) – są towarzyszami Ognia palącego.
O wy, którzy wierzycie! Wspomnijcie na łaskę Boga wobec was: kiedy pewien lud zamierzał wyciągnąć swe ręce przeciwko wam, lecz On powstrzymał jego ręce od was. I lękajcie się Boga. I w Bogu wierni powinni pokładać swą ufność.
I oto Bóg odebrał od Dzieci Izraela uroczyste przyrzeczenie i My powołaliśmy spomiędzy nich dwunastu przywódców i przedstawicieli (po jednym z każdego plemienia, ażeby się zajmowali ich sprawami i byli ich opiekunami duchowymi). Bóg powiedział: „Zaprawdę, ja jestem z wami: jeśli rzeczywiście będziecie wykonywać modlitwę w zgodzie z jej warunkami, płacić obowiązkowe datki oczyszczające (zakat), a także będziecie wierzyć we wszystkich Moich Wysłanników, uznawać ich i wspierać, i dacie Bogu dobrą pożyczkę (wydając ze swoich środków na sprawę Boga), to Ja z pewnością wymażę z was wasze złe uczynki i wprowadzę was do Ogrodów, przez które przepływają rzeki. Lecz kto pośród was potem nie uwierzy i będzie niewdzięczny – ten w istocie zbłądził ze słusznej, równej drogi.
Za to, że złamali swoje przyrzeczenie, My ich przeklęliśmy (wyłączyliśmy z Naszego miłosierdzia i wystawiliśmy na wiele nieszczęść) i sprawiliśmy, że ich serca stwardniały. Oni przekręcili słowa (w swej Księdze) z ich kontekstu (aby zniekształcić znaczenie) i zapomnieli (najważniejszą) część tego, do czego byli napominani. Ty nie przestaniesz spotykać się z aktami zdrady z ich strony – wyjąwszy niewielu z nich. Lecz przebacz im i odpuść (ich złe uczynki). Zaiste, Bóg miłuje tych, którzy poświęcają się czynieniu dobra, świadomi, że ogląda ich Bóg.
I od tych, którzy powiedzieli: „My jesteśmy Nasārā (Pomocnicy)”^[2], My także wzięliśmy uroczyste przyrzeczenie, lecz oni zapomnieli o (najważniejszej) części tego, do czego byli napominani. Przeto My wzbudziliśmy pomiędzy nimi wrogość i nienawiść aż do Dnia Zmartwychwstania; wtedy Bóg sprawi, że zrozumieją, co czynili.
O, ludu Księgi! Oto teraz przybył do was Nasz Wysłannik, wyjaśniając wam wiele z tego, co ukrywaliście z Księgi (Biblia) i pomijając wiele rzeczy (aby nie przyczyniać wam większego wstydu). Zaiste, przyszło do was od Boga światło (oświecające wasze umysły i serca i oświetlające wam drogę) i Księga jasna, w sposób jasny ukazująca prawdę,
Poprzez którą Bóg prowadzi tych, którzy zabiegają o zadowolenie Boga (postępując tak, jak On zechce) – po drogach pokoju, zbawienia i bezpieczeństwa. I On wyprowadza ich, za Swoim zezwoleniem, z wszelkiej ciemności (intelektualnej, duchowej, społecznej, ekonomicznej i politycznej) ku światłu, i prowadzi ku drodze prostej (w wierze, myśli i działaniu).
Zaiste, nie uwierzyli ci, którzy oświadczają: „Bogiem jest Mesjasz, syn Marii”. Powiedz: „Któż w ogóle mógłby powstrzymać Boga, gdyby On zamierzył unicestwić Mesjasza, syna Marii, i Jego matkę, a także wszystkich tych, którzy są na ziemi?” Do Boga należy królestwo niebios i ziemi i wszystko to, co jest pomiędzy nimi. On stwarza, cokolwiek zechce. Bóg ma pełną władzę nad każdą rzeczą.
Żydzi i chrześcijanie twierdzą: „My jesteśmy dziećmi Boga i Jego umiłowanymi”. Powiedz: „Dlaczegóż zatem On was karze za wasze grzechy? Nie. Jesteście tylko śmiertelnikami (tak jak inni), których Bóg stworzył. On przebacza, komu zechce i karze, kogo zechce. Do Boga należy królestwo niebios i ziemi i wszystko to, co jest pomiędzy nimi. I do Niego nastąpi ostateczny powrót.
O, ludu Księgi! Oto po długiej przerwie, w czasie której nie pojawiali się Wysłannicy, przyszedł do was Nasz Wysłannik, wyjaśniając wam całą prawdę, żebyście nie mówili: „Nie przyszedł do nas żaden zwiastun dobrych wieści ani ostrzegający”. Zaprawdę, przybył do was zwiastun dobrych wieści i ostrzegający. A Bóg ma pełną władzę nad każdą rzeczą.
I (wspomnijcie) kiedy Mojżesz ostrzegał swój lud, mówiąc: „O, ludu mój!” Rozpamiętujcie łaskę Boga nad wami^[3], gdyż On wyznaczył pomiędzy wami Proroków i wyznaczył (pomiędzy wami) władców (w czasie pobytu w Egipcie i dał wam swobodę postępowania), i obdarował was takimi łaskami, jakimi nie obdarzył nikogo innego w światach.
O, ludu mój! Wejdźcie do świętej ziemi, którą Bóg wam przeznaczył i nakazał wam doń wejść^[4]. I nie odwracajcie się (od wiary do waszego poprzedniego stanu), gdyż wtedy powrócicie jako przegrani (zarówno w tym, jak i w przyszłym świecie).
Oni powiedzieli: „Mojżeszu, w niej żyje lud o niezmiernej mocy: nie możemy tam wejść, dopóki oni stamtąd nie wyjdą. Przeto, jeśli oni z niej wyjdą, to my tam wejdziemy”.
Dwaj ludzie spomiędzy tych, którzy się lękali (kary Boga za nieposłuszeństwo) i których Bóg obdarzył łaską (mądrości, wiary i oddania), rzekli: „Wejdźcie do nich przez bramę (atakiem frontalnym). Albowiem, kiedy już przez nią wejdziecie, z pewnością będziecie zwycięzcami. I w Bogu musicie pokładać nadzieję, jeśli jesteście prawdziwie wierzącymi”.
Potem powiedzieli: „O, Mojżeszu! Żadną miarą do niej nie wejdziemy, jak długo oni tam są. Ruszaj zatem, ty i twój Pan, i walczcie obaj. (Jeśli chodzi o nas, to) pozostaniemy tutaj!”
On (Mojżesz) rzekł, zwracając się do (Swego Pana z prośbą): „O, mój Panie! Ja nie mam władzy nad nikim, prócz siebie i swojego brata (Aarona). Przeto osądź i oddziel nas od tego występnego ludu!”
On (Bóg) rzekł (wydając osąd): „Tak więc ona (ta ziemia) będzie im teraz zabroniona przez czterdzieści lat, kiedy to będą się błąkać po ziemi zagubieni. Nie smuć się z powodu ludu występnego”.
Opowiedz im (o, Wysłanniku) zgodnie z prawdą przykładowe dzieje dwóch synów Adama, kiedy każdy z nich złożył ofiarę, a została przyjęta od jednego z nich, a od drugiego nie została przyjęta. „Ja z pewnością cię zabiję!” – powiedział (ten, którego ofiara nie została przyjęta). „Bóg przyjmuje tylko od szczerze i prawdziwie pobożnych” – powiedział drugi.
Jeśli wyciągniesz rękę przeciwko mnie, aby mnie zabić, to ja (pomimo to) nie wyciągnę swojej ręki przeciwko tobie, aby zabić ciebie. Zaprawdę, lękam się Boga, Pana światów.
(Odmawiając walki z tobą i pamiętając o bojaźni bożej) pragnę (cię ostrzec, że) będziesz dźwigał ciężar mojego grzechu (jeślibym wziął udział w walce z tobą) i swojego własnego grzechu (ponieważ usiłujesz mnie zabić), a zatem będziesz pośród towarzyszy Ognia^[5]. Albowiem taka jest odpłata niesprawiedliwych.
(To ostrzeżenie wzmogło jedynie złość brata:) Jego zmysłowa, skłaniająca się ku złu dusza popchnęła go do zabójstwa swego brata i on go zabił, w ten sposób stając się (jednym) spomiędzy przegranych.
(On nie wiedział, co zrobić ze zwłokami brata). Wtedy Bóg wysłał kruka, drapiącego w ziemi, ażeby mu pokazać, jak może przykryć zwłoki brata. (Widząc to) zapłakał: „O, biada mi! Czyż ja nie potrafię być nawet jak ten kruk i znaleźć sposób na przykrycie zwłok mojego brata?” I ogarnęła go skrucha^[6].
To z tego względu zarządziliśmy dla Dzieci Izraela (i całej ludzkości): Kto zabija duszę – nie (w akcie zgodnej z prawem kary) za morderstwo ani nie za powodowanie chaosu i zepsucia na ziemi, ten czyni tak, jak gdyby zabił całą ludzkość. A ten, kto ocala jedno życie, czyni tak, jakby ocalił życie całej ludzkości. Zaprawdę, przybyli do nich Nasi Wysłannicy z jasnymi dowodami prawdy. (Pomimo to) wielu z ich wciąż popełnia na ziemi występki.
Odpłata dla tych, którzy walczą przeciwko Bogu i Jego Wysłannikowi i krążą po ziemi, powodując chaos i zepsucie: powinni (zgodnie z naturą swego przestępstwa) zostać albo straceni, albo ukrzyżowani, bądź też obetnie się im ręce i nogi naprzemianlegle albo wypędzi z kraju. Taka będzie ich hańba na tym świecie, a w życiu przyszłym (przygotowana) jest dla nich kara ogromna.
Za wyjątkiem tych, którzy żałują i (odstąpią od swych przestępstw przeciwko porządkowi) zanim wy ich poskromicie (choć osądzenie pewnych zbrodni przeciwko poszczególnym osobom pozostawia się tym osobom bądź ich potomnym). I wiedzcie, że Bóg jest Przebaczający, Współczujący (szczególnie wobec Swoich sług, które zwracają się ku Niemu ze skruchą).
O wy, którzy wierzycie! Lękajcie się Boga, szukajcie sposobów zbliżenia się do Niego i zmagajcie się dla Jego sprawy, abyście mogli osiągnąć pomyślność (w obu światach).
Co do tych zaś, którzy trwają uparcie w niewierze: nawet gdyby posiadali wszystko to, co jest na ziemi i do tego jeszcze tyle samo – na wykupienie się od kary w Dniu Zmartwychwstania – to i tak nie zostałoby to od nich przyjęte. Dla nich (przygotowana) jest kara bolesna.
Oni będą pragnąć wyjść z Ognia, lecz z niego nie wyjdą. Ich kara będzie nieustająca.
Jeśli chodzi o złodzieja – płci męskiej lub żeńskiej: obetnijcie mu ręce w odpłacie za to, co sobie zarobił (złego) i w akcie przykładnej kary odstraszającej od Boga. Bóg jest Pełen Chwały, Jego Moc nieodparta, Mądry.
Lecz ten, kto po popełnieniu złego uczynku wyraża skruchę i poprawia się – zaprawdę, od tego Bóg przyjmie skruchę. Albowiem Bóg jest Przebaczający, Współczujący^[7].
Czyż nie wiesz, że z pewnością do Boga należy Królestwo Niebios i Ziemi? On karze, kogo zechce i przebacza, komu zechce. On ma pełną władzę nad każdą rzeczą^[8].
Niechaj nie zasmucają cię ci, którzy spieszą do niewiary, jakby współzawodniczyli ze sobą nawzajem w wyścigu – ci, którzy mówią swoimi ustami: „Wierzymy”, lecz ich serca nie wierzą, i ci spośród nich ci, którzy wyznają judaizm. Oni chętnie wysłuchują kłamstw (szczególnie na twój temat) i chętnie przysłuchują się (szpiegując) innym ludziom, którzy nigdy do ciebie nie przyszli (nawet żeby się dowiedzieć, jaka jest istota twojego Posłannictwa); zniekształcając kontekst słów (zarówno Bożych, jak i ludzkich), aby przekręcić ich znaczenie. Oni mówią (o sprawach poddanych ci do rozstrzygnięcia): „Jeśli takie rozstrzygnięcie zostało wam dane, to przyjmijcie je. Jeśli jednak nie zostało wam dane, to się strzeżcie”. Co do tego, kogo Bóg zamierzył doświadczyć (ażeby sprawdzić jego naturę, i ten człowiek zawiódł) – nie masz żadnej władzy, aby cokolwiek dla niego uczynić przeciwko Bogu. Oni są tymi, których serca Bóg nie chce oczyścić (gdyż pogrążyli się w niewierze). Dla nich (przygotowana) jest hańba na tym świecie, a w życiu przyszłym kara ogromna.
(Oni) chętnie przysłuchują się kłamstwom i chciwie pochłaniają niedozwolone dochody! Jeśli przyjdą do ciebie (po rozstrzygnięcie), to możesz albo pomiędzy nimi rozsądzić, albo odwrócić się od nich (i odmówić wydania rozstrzygnięcia). Jeśli odwrócisz się od nich, to oni nie mogą ci zaszkodzić w żaden sposób. Jeśli jednak będziesz sądził, to sądź ich według sprawiedliwości. Zaiste, Bóg miłuje nienagannie sprawiedliwych.
Lecz jakżeż oni będą cię prosić o osąd, skoro mają Torę, w której jest Boże rozstrzygnięcie (dotyczące morderstwa), lecz mimo to potem się odwracają (od niej i od twojego osądu)? Fakt jest taki: oni nie są wierzącymi.
Zaiste, my zesłaliśmy Torę, w której było przewodnictwo i światło (mające oświetlać ludzkie umysły, serca i drogi życia). Za jej pomocą Prorocy, którzy byli całkowicie poddani Bogu, rozstrzygali (sprawy) dla Żydów i tak samo czynili uczeni (oddani Bogu) i rabini (nauczyciele prawa) według tego, gdyż zostało im powierzone trzymanie się i przestrzeganie części Księgi Boga (objawionej do ich czasu)^[9]; i oni wszyscy byli świadkami jej prawdy. (W odniesieniu do sądzenia wedle Księgi Boga i przestrzegania jej, ostrzegliśmy ich, mówiąc:) Dlatego nie lękajcie się ludzi, lecz lękajcie się Mnie. I nie sprzedajcie Moich Objawień za marną cenę. Kto (odmawia uznania) i nie sądzi według tego, co zesłał Bóg – zaprawdę, ten jest niewierny.
I przepisaliśmy im w niej (co do morderstwa): życie za życie, oko za oko, nos za nos, ucho za ucho i ząb za ząb; i (taka sama) odpłata za wszystkie rany (dokładna odpłata za to, co możliwe). Lecz kto odpuści odpłatę, dla tego będzie to akt pokuty. Zaiste, ci, którzy nie sądzą według tego, co zesłał Bóg, są ludźmi niesprawiedliwymi^[10].
Śladami tamtych (wcześniejszych) Proroków posłaliśmy Jezusa, syna Marii, potwierdzającego objawioną przed nim Torę (i jej prawdziwość) – to, co zostało objawione. I my daliśmy mu Ewangelię, w której było przewodnictwo i światło (oświetlające ludzkie umysły, serca i drogi życia), potwierdzającą to, co zostało objawione przedtem w Torze (za wyjątkiem kilku rzeczy niedozwolonych, które ona dozwoliła), i służącą za przewodnictwo i naukę dla bogobojnych i pobożnych.
(I nakazaliśmy:) Niechaj Lud Ewangelii sądzi według tego, co Bóg w niej zesłał; a ci, którzy nie sądzą według tego, co zesłał Bóg, są grzesznikami.
Zesłaliśmy ci (o, Wysłanniku) Księgę z prawdą (uosabiającą prawdę, w której nie ma żadnego fałszu) potwierdzającą (Boskie autorstwo i prawdy wciąż zawarte w tym), co z Księgi zostało objawione przed nią i ją strzegącą. Sądź zatem pomiędzy nimi zgodnie z tym, co zesłał (tobie) Bóg i nie idź za ich pragnieniami i wyobrażeniami, odchodząc od prawdy, która do ciebie przyszła. Dla każdego (narodu, do którego został posłany Wysłannik z Księgą) wyznaczyliśmy jasną drogę życia i pełny system (zawierający zasady tej drogi i wyjaśnienie, jak nią podążać). I jeśliby Bóg chciał, to z pewnością uczyniłby was jedną społecznością (podążającą jedną drogą i kierującą się jednym systemem życia w takich samych okolicznościach w ciągu dziejów). Lecz (On zechciał inaczej), ażeby was doświadczyć tym, czym was obdarzył (i poprzez to umożliwić wam rozwój). Zmagajcie się zatem, jakbyście współzawodniczyli w dobrych dziełach. Do Boga nastąpi powrót was wszystkich, a On wtedy sprawi, że zrozumiecie to, w czym się różniliście^[11].
(Tak oto My tobie nakazaliśmy:) „Sądź pomiędzy nimi zgodnie z tym, co zesłał (tobie) Bóg i nie idź za ich pragnieniami i wyobrażeniami; i strzeż się ich, ażeby cię nie odwiedli od żadnej części tego, co Bóg ci zesłał. A jeśli się odwrócą, to wiedzcie, że Bóg chce tylko ich dotknąć nieszczęściem za niektóre ich grzechy. I zaprawdę, wiele spośród istot ludzkich jest grzesznikami.
Czyż jest to prawo (z czasów) Niewiedzy, do którego oni dążą (aby podlegać jego osądowi)? Któż jest lepszy od Boga jako prawodawca i sędzia dla ludzi szukających pewności (i autorytatywnej wiedzy)?
O, wy, którzy wierzycie! Nie bierzcie sobie żydów ani chrześcijan za opiekunów i powierników. Jedni z nich są opiekunami i powiernikami drugich. Kto z was bierze ich sobie za opiekunów i powierników, ten stanie się ostatecznie jednym z nich (i zostanie zaliczony pomiędzy nich w życiu wiecznym). Zaprawdę, Bóg nie prowadzi drogą prostą takich ludzi czyniących zło.
Oto widzisz (Wysłanniku) tych, w których sercach jest choroba (która wysusza źródło ich życia duchowego, wygasza moc pojmowania i psuje ich charakter), jak spieszą ku nim (żeby zdobyć ich przyjaźń i opiekę), jak gdyby ze sobą współzawodniczyli, mówiąc: „Lękamy się, ażeby nie doświadczyła nas odmiana losu”. Może jednak być tak, że Bóg da (wiernym) zwycięstwo lub jakiś inny wynik ze Swojej woli (aby ukarać tychże hipokrytów i złoczyńców, których opieki i przyjaźni oni pragną). A potem oni okażą wielką skruchę za tajemnice, które (jako hipokryci) starali się ukryć w swoich duszach.
A ci, którzy wierzą, będą mówić (do siebie nawzajem): „Czyż to są ci sami ludzie, którzy przysięgali na Boga swoimi najbardziej uroczystymi przysięgami, że naprawdę byli z wami?” Ich uczynki poszły na marne, a oni stali się przegranymi.
O wy, którzy wierzycie! Ci z was, którzy odwracacie się od swojej Religii (wiedzcie, że) Bóg we właściwym czasie podniesie lud, który miłuje, i który miłuje Jego, najpokorniejszy wobec wiernych, pełen godności i niezłomny wobec niewiernych, zmagający się (stale i solidarnie) dla sprawy Boga i nielękający się krytyki tego, który krytykuje. Oto łaska Boga i szczodrość, którą on obdarza, kogo zechce. Bóg jest Wszechogarniający (Swoją łaską), Wszechwiedzący^[12].
Waszymi opiekunami i powiernikami są tylko Bóg, Jego Wysłannik i ci, którzy uwierzywszy wykonują modlitwę w zgodzie z jej warunkami i płacą obowiązkowe datki oczyszczające (zakat), i skłaniają się w pokorze i oddaniu Bogu.
Kto bierze sobie za opiekuna Boga i Jego Wysłannika, i tych, którzy wierzą – oto z pewnością stronnictwo Boga; ten będzie zwycięzcą.
O wy, którzy wierzycie! Nie bierzcie sobie opiekunów i powierników spośród tych, którym została dana Księga przed wami, skoro czynią sobie szyderstwo i zabawę z waszej religii, a także niewiernych (którzy odrzucają Wysłannika, Boskie Objawienie i Dzień Sądu Ostatecznego). Lękajcie się Boga, jeśli jesteście prawdziwie wierzącymi.
A kiedy recytujecie wezwanie do modlitwy, oni czynią sobie z tego drwiny i zabawę. Tak jest, gdyż są ludźmi, którzy nie rozumują i nie rozumieją.
Powiedz: „O, Ludu Księgi! Czyż nie jest tak, że żywisz do nas urazę jedynie dlatego, że wierzymy w Boga i w to, co zostało zesłane nam, i co zostało zesłane przedtem, i ponieważ większość z tych, którzy cię tworzą, to grzesznicy?
Czyż mam wam opowiedzieć o przypadku najgorszym ze wszystkich, jeśli chodzi o odpłatę Boga? Ci, których Bóg przeklął (wykluczając ze Swojego miłosierdzia), których zdecydowanie potępił i z których część zamienił w małpy i świnie, oraz słudzy sił Zła (którzy ustanawiają wiarę i rządy przeciwne Bogu) – są w gorszym położeniu i zbłądzili dalej ze słusznej, równej drogi”.
Kiedy ci (o takim samym charakterze i sposobie życia oraz hipokryci) przychodzą do ciebie, oświadczają (obłudnie): „Wierzymy”, gdy tymczasem wchodzą z niewiarą (w swoich sercach) i z niewiarą odchodzą. Bóg wie bardzo dobrze (jaką hipokryzję i niewiarę) ukrywają.
Widzisz wielu spośród nich spieszących, jakby współzawodniczyli w grzesznych niesprawiedliwych działaniach i wrogości, i spożywających niedozwolone dochody. Jakże złe jest to, co czynią!
Dlaczego nauczyciele (duchowi, kształcący ludzi w religii) i rabini (nauczyciele prawa) nie zabraniają im grzesznej mowy i spożywania grzesznych dochodów. Jakże złe jest to, co praktykują!
Żydzi mówią: „Ręka Boga jest skrępowana” (i w ten sposób przypisują Bogu swoje upokorzenia i nieszczęścia). Oby ich ręce zostały skrępowane i oby zostali wykluczeni z Bożego miłosierdzia za to, że tak mówią! Zaiste, nie! Ręce Boga są szeroko otwarte w szczodrości, obdarzając, jak On zechce. A (Objawienie i łaska) to, co zostało tobie zesłane od twojego Pana, powiększa zaiste u wielu z nich bunt i niewiarę. Jednakże (według praw, jakie ustaliliśmy dla ludzkiego życia na tym świecie) rzuciliśmy pomiędzy nich wrogość i nienawistne urazy, aby trwały aż do Dnia Zmartwychwstania: ilekroć rozpalają płomień wojny (przeciwko islamowi), Bóg go wygasza (nie pozwalając im na osiągnięcie celu). Oni spieszą po ziemi, powodując chaos i zepsucie, a Bóg nie miłuje tych, którzy powodują chaos i zepsucie.
O, gdyby tylko Ludzie Księgi uwierzyli (w Proroka Muhammada i to, co zostało mu objawione) i lękali się Boga, ażeby zasłużyć na Jego ochronę, to my na pewno zmazalibyśmy z nich ich (wcześniejsze) złe uczynki i wprowadzilibyśmy ich do Ogrodów szczodrości i błogosławieństwa.
Gdybyż tylko prawdziwie przestrzegali Tory i Ewangelii, i wszystkiego tego, co zostało im zesłane od ich Pana (nie wprowadzając zniekształceń i tym samym wierzyli w Muhammada i poszli jego drogą), to byliby żywieni z tego, co jest ponad nimi i z tego, co jest pod ich stopami (Bóg wylewałby na nich swoje błogosławieństwa z nieba i z ziemi)^[13]. Pośród nich są ludzie sprawiedliwi i umiarkowani, którzy idą słuszną drogą, lecz wielu z nich – zaprawdę, czyni zło.
O, Wysłanniku (który przekazujesz i ucieleśniasz Posłannictwo w najlepszy sposób)! Głoś i obwieszczaj w sposób jasny wszystko to, co ci zostało zesłane od twojego Pana. Jeśli bowiem tego nie uczynisz, to nie przekażesz Jego Posłannictwa. A Bóg będzie cię z pewnością chronił przed ludźmi. Oto Bóg nie poprowadzi ludzi niewierzących (ku zwycięstwu nad tobą)^[14].
Powiedz: „O, ludu Księgi Wy nie stoicie na niczym (pewnym i mającym u Boga znaczenie), dopóki prawdziwie nie przestrzegacie Tory i Ewangelii (pod względem ich zachowanych i niezmienionych przykazań) oraz wszystkiego tego, co wam zostało zesłane od waszego Pana (i dopóki nie uwierzycie we mnie i w Koran i nie pójdziecie drogą, którą ja podążam)”^[15]. To jednak, co zostało zesłane tobie od twojego Pana, powiększa w istocie bunt i niewiarę wielu z nich. Lecz nie smuć się z powodu ludu niewiernych.
Zaprawdę, ci, którzy oświadczają wiarę (w Muhammada i w to, co przynosi od Boga), i ci, którzy są żydami, sabejczykami bądź chrześcijanami (lub innej wiary) – ci, którzy prawdziwie i szczerze wierzą w Boga i Dzień Ostatni i dokonują dobrych, sprawiedliwych czynów – nie będą się lękać ani nie będą zasmuceni.
Zaiste, My zawarliśmy przymierze z Dziećmi Izraela (i zgodnie z nim) posłaliśmy im (kolejno) Wysłanników. Lecz kiedy jakiś Wysłannik przybywał do nich z tym, co nie odpowiadało ich duszom, to oni niektórych ogłaszali kłamcami, a niektórych zabijali.
Oni przypuszczali, że nie będzie żadnego sądu (nad nimi w rezultacie tego, co czynili) i stali się jakby ślepi i głusi (na prawdę i Boskie napomnienia). A potem Bóg (prowadząc ich ku przebudzeniu sumień i ku temu, by okazali skruchę i naprawili swoje życie) zwrócił się ku nim (z łaskawym przebaczeniem). A potem (ponownie, pomimo tego) wielu z nich stało się jak gdyby ślepymi i głuchymi. A Bóg widzi dobrze wszystko to, co oni czynią.
Z pewnością popadli w niewiarę ci, którzy mówią: Bóg to Mesjasz, syn Marii. Tymczasem sam Mesjasz oświadczył: „O, Dzieci Izraela! Czcijcie Boga, mojego Pana i waszego Pana”. Kto przypisuje Bogu współtowarzyszy, temu Bóg zabronił (wejścia do) Raju, a jego schronieniem będzie Ogień piekielny. A ci, którzy czynią zło, nie będą mieć wspomożycieli.
Zaprawdę, w niewiarę popadli także ci, którzy mówią: Bóg jest trzecim z Trzech, a tymczasem nie ma żadnej istoty boskiej poza Bogiem Jedynym. Jeśli nie odstąpią od mówienia w ten sposób, to kara bolesna dotknie tych spośród nich, którzy uparcie trwają w niewierze.
Czyż oni nie zwrócą się do Boga, żałując za grzechy (i postanawiając już nigdy więcej nie popełnić tego samego złego uczynku) i nie poproszą Go o przebaczenie? Bóg jest Przebaczający, Współczujący.
Mesjasz, syn Marii, był jedynie Wysłannikiem, (a inni) Wysłannicy przeminęli przed nim. A jego matka była zacną kobietą, całkowicie oddaną Bogu. Obydwoje zaś spożywali pokarmy (jak czynią to wszyscy śmiertelnicy). Zobacz, jak My im wyjaśniamy prawdy. I zobacz, jak oni odwrócili się od prawdy i głoszą fałszywe twierdzenia!
Powiedz (im, o Wysłanniku): „Czy wy czcicie poza Bogiem to, co (samo w sobie i z siebie) nie ma mocy i ani nie może wam zaszkodzić, ani przynieść korzyści – gdy tymczasem Bogiem jest Ten, który jest Wszystkosłyszący, Wszystkowiedzący?”
Powiedz: „O, Ludu Księgi! Nie przekraczajcie granic waszej religii (wychodząc) poza prawdę i nie podążajcie za żądzami i urojeniami ludzi, którzy zbłądzili wcześniej i wielu innych poprowadzili ku zbłądzeniu – i oni zbłądzili (jak to czynią teraz inni) ze słusznej, równej drogi”^[16].
Ci spośród Dzieci Izraela, którzy popadli w niewiarę, zostali przeklęci językiem Dawida i Jezusa, syna Marii. Stało się tak, ponieważ byli nieposłuszni i stale wykraczali poza granice (Prawa).
Oni nie powstrzymywali siebie nawzajem przed dokonywaniem zła, które czynili. Zaprawdę, złe było to, co czynili.
Ty widzisz wielu z nich (żydów), jak sobie biorą za sojuszników i przyjaciół tych, którzy nie wierzą (zamiast sprzymierzać się z Wysłannikiem i wierzącymi). Zaiste, złe jest to, co sami przygotowują dla siebie (dla swojej przyszłości i dla życia wiecznego), przeto Bóg ich potępi i w karze zamieszkają na wieki.
Gdybyż prawdziwie wierzyli w Boga i w (zacnego) Proroka (Muhammada), i w to, co zostało jemu zesłane, to nie wzięliby ich (niewiernych) sobie za sprzymierzeńców i przyjaciół. Jednak wielu z nich to ludzie występni.
Ty się z pewnością przekonasz, że spośród ludzi (niewiary) najbardziej gwałtownymi pod względem wrogości wobec wiernych (muzułmanów) są żydzi i ci, którzy przypisują Bogu współtowarzyszy. I z całą pewnością przekonasz się, że najbliższymi spośród nich pod względem sympatii wobec wiernych (muzułmanów) są ci, którzy mówią: „Jesteśmy chrześcijanami”. Jest tak, gdyż pomiędzy nimi (chrześcijanami) są pustelnicy (poświęcający się oddawaniu czci Bogu, szczególnie nocą) i mnisi (którzy zmagają się ze swoją naturą zmysłową, zawsze pełni bojaźni przed karą Bożą) – i są tacy także ze względu na to, że nie są wyniośli^[17].
Kiedy oni słyszą, co zostało zesłane Wysłannikowi, ty widzisz, jak ich oczy przepełniają się łzami z powodu tego, co poznali z prawdy (z ich własnych Ksiąg); i mówią: „Panie nasz! My wierzymy (w Muhammada i Koran), przeto zapisz nas pomiędzy świadkami (prawdy – pośród jego wspólnoty).
„Dlaczego mielibyśmy nie wierzyć w Boga i w to, co przyszło do nas z prawdy? I my gorący pragniemy, ażeby Bóg wprowadził nas pomiędzy ludzi sprawiedliwych”.
Przeto Bóg (zdecydował, że) nagrodzi ich za to, że tak powiedzieli, Ogrodami, przez które przepływają rzeki, ażeby w nich zamieszkali. Taka jest nagroda dla tych, którzy są oddani czynieniu dobra, świadomi, że Bóg ich widzi.
A jeśli chodzi o tych, którzy nie wierzą i negują Nasze Znaki i Objawienia, ci są towarzyszami Ognia palącego.
O wy, którzy wierzycie! Nie uznawajcie za zabronione rzeczy czystych i zdrowych, które Bóg uczynił dla was dozwolonymi, i nie przekraczajcie granic (zabraniając tego, co dozwolone, lub nadużywając dozwolonego). Bóg nie miłuje tych, którzy są występni.
I jedzcie z tego, w co Bóg was zaopatrzył – rzeczy zdrowe i czyste; i trzymajcie się z dala od nieposłuszeństwa wobec Boga, w którego wierzycie.
Bóg nie będzie was winił za potknięcie się (lub błąd) w waszych przysięgach, lecz On będzie was winił za to, co zawarliście za pomocą przysiąg uroczystych i rozmyślnych. Pokutą (za złamanie takiej przysięgi) będzie wyżywienie dziesięciu osób potrzebujących (bądź jednej osoby przez dziesięć dni) średnią tego pożywienia, którym żywicie swoje własne rodziny, bądź też ubranie ich lub wyzwolenie niewolnika. Jeśli ktoś nie znajdzie (środków, żeby tak uczynić), niech pości przez trzy dni. Taka jest pokuta za wasze przysięgi, jeśli je złożyliście i (nie dotrzymaliście ich). Lecz strzeżcie waszych przysiąg (nie składajcie lekkomyślnych przysiąg, a jeśli już je złożyliście, to ich dotrzymujcie). Tak oto Bóg wyjaśnia wam Swoje Objawienia, abyście mogli składać dzięki (z serca, w mowie i uczynku – wypełniając Jego przykazania).
O wy, którzy wierzycie! Środki i napoje odurzające, gry hazardowe, ofiary dla (czegokolwiek, co spełnia funkcję) idoli (i w miejscach poświęconych składaniu ofiar komuś innemu niż Bóg) oraz (pogańskie) wróżby za pomocą strzał (i inne tego typu praktyki) są wstrętnym złem pochodzącym z działań Szatana. Przeto odwróćcie się od tego całkowicie, abyście mogli osiągnąć pomyślność (w obu światach).
Szatan dąży jedynie do wywoływania wrogości i nienawiści pomiędzy wami za pomocą środków odurzających i gier hazardowych i odwrócenia was od wspominania Boga i od modlitwy. Czyż zatem nie odstąpicie?^[18]
Bądźcie posłuszni Bogu i bądźcie posłuszni Wysłannikowi (którego rozkazy są oparte na Boskim Objawieniu), i bądźcie czujni. Jeśli się odwrócicie (od posłuszeństwa wobec nich, to) wiedzcie, że na naszym Wysłanniku spoczywa jedynie (odpowiedzialność za) obwieszczanie Przesłania w sposób pełny i jasny.
Ci, którzy wierzą i dokonują dobrych, prawych dzieł, nie są obarczeni grzechem za to, w czym mogli uczestniczyć (przed przyjęciem islamu), o ile lękają się (odtąd skutków swoich dawnych złych uczynków), dochodzą do wiary i czynią dobre, prawe dzieła, a potem wierzą (głębiej), a potem są bardziej drobiazgowi w okazywaniu posłuszeństwa Bogu i pobożności, i oddaniu w czynieniu dobra: Bóg miłuje tych, którzy są oddani czynieniu dobra, świadomi, że Bóg ich widzi.
O wy, którzy wierzycie! Bóg z pewnością będzie was poddawać próbie poprzez pewną zwierzyną łowną, którą możecie dosięgnąć waszymi rękoma bądź waszymi włóczniami (gdy będziecie na pielgrzymce), ażeby On mógł sprawdzić tych, którzy się go lękają, choć niewidziani (przez ludzi). Kto zaś potem popełni występek – dla tego przygotowana jest kara ogromna.
O wy, którzy wierzycie! Nie zabijajcie zwierzyny łownej, jeśli jesteście w stanie pielgrzymiej świętości bądź znajdujecie się w świętych dzielnicach Mekki. Jeśli ktoś z was ją zabije, to rekompensatą będzie równowartość tego, co zabił – z inwentarza żywego, i ma to zostać rozstrzygnięte przez dwóch sprawiedliwych spomiędzy was i przyniesione do Ka’by jako ofiara; bądź też pokuta polegająca na przekazaniu (tyle) żywności potrzebującym (jaka jest wartość zabitej zwierzyny) lub też poszczenie (liczby dni o) równowartości (liczby osób, które należałoby wyżywić). (To zostało nakazane), ażeby on mógł posmakować złych skutków swego uczynku. Bóg wybaczył to, co należy do przeszłości. Lecz jeśli chodzi o tego, który ponownie zgrzeszy, to Bóg weźmie od niego odpłatę. A Bóg jest Pełen Chwały, Jego Moc nieodparta, Zawsze Potrafiący dokonać odpłaty (za niesprawiedliwość).
Zwierzyna w morzu (polowanie na nią i spożywanie) oraz jego (ryby i inne) jadalne (owoce morza) są wam dozwolone – jako zaopatrzenie dla was i dla podróżników (których chcielibyście nakarmić). Kiedy jednak znajdujecie się w stanie świętości pielgrzymiej, zabronione jest wam polowanie na lądzie (bądź ubój i spożywanie tej zwierzyny, którą ktoś może dla was upolować). Lękajcie się Boga, przed którym zostaniecie zgromadzeni.
Bóg uczynił Ka’bę – Święty Dom – symbolem i utrzymaniem dla ludzi, a także święte miesiące (w czasie których walka jest zabroniona), i zwierzęta ofiarne oraz (wielbłądy noszące ofiarne) wieńce. To jest po to, byście wiedzieli, że Bóg wie, cokolwiek jest w niebiosach i cokolwiek jest na ziemi, i że Bóg ma pełną wiedzę o każdej rzeczy.
Wiedzcie (również to), że Bóg jest surowy w karaniu i że Bóg jest Przebaczający i Współczujący.
Na Wysłanniku spoczywa jedynie przekazywanie Posłannictwa w sposób pełny i jasny. (Wasza odpowiedzialność polega na tym, by działać zgodnie z nim), a Bóg wie wszystko, co ujawniacie i czynicie w sposób otwarty, i wszystko to, co ukrywacie i czynicie w sposób tajny.
Powiedz: „To, co dobre i to, co złe nie są sobie równe”, nawet jeśli obfitość zła (i ilość zepsucia) cię zadziwia. Przeto lękajcie się Boga, o ludzie obdarzeni przenikliwością, abyście (potrafili właściwie rozróżnić jakość i ilość i) mogli osiągnąć pomyślność (w obu światach)^[19].
O wy, którzy wierzycie! (Praktykujcie tak, jak jesteście napominani, by praktykować) i nie pytajcie o rzeczy, które – jeśliby stały się dla was jasne – sprawiłyby wam trudność (w praktykowaniu religii). Jeśli jednak zapytacie o nie wtedy, gdy zsyłany jest Koran, to one zostaną wam rozjaśnione (w takim stopniu, w jakim Bóg zechce). (Wiele rzeczy, o które pytaliście bądź chcecie zapytać, lecz Bóg pozostawił niewypowiedziane), Bóg wam odpuścił: Bóg jest Przebaczający, Łaskawy.
Zaiste, ludzie przed wami zadawali takie pytania (i żądali od swoich Proroków takich rzeczy, jak szczególnego rodzaju cuda), a potem popadali w niewiarę (nie wypełniając przykazań, danych w odpowiedzi na pytania, lub rozmyślnie nie wierząc w Posłannictwo swoich Proroków, pomimo cudów, jakich dokonali).
Bóg nie zarządził niczego (w rodzaju) bahira ani sa’iba, ani też wasila bądź ham. Jednak ci, którzy nie wierzą, wymyślają kłamstwa przeciwko Bogu. Większość z nich nie rozumuje (i oni są w istocie pozbawieni mądrości)^[20].
Kiedy się do nich mówi: „Przybywajcie (pełni posłuszeństwa) do tego, co Bóg zesłał i do Wysłannika (któremu jest objawiany Koran), (odmawiają zastanowienia, a zamiast tego) mówią: „Wystarczy nam to, przy czym zastaliśmy naszych ojców”. Cóż?! Nawet jeśli ich ojcowie nic nie wiedzieli i nie byli prowadzeni drogą prostą?
O wy, którzy wierzycie! (Nie zajmujcie się tymi, którzy podążają innymi drogami!) Jesteście odpowiedzialni za siebie samych (zważajcie przeto, jak podążacie swoją drogą). Ci, którzy podążają ku zbłądzeniu, nie mogą wam zaszkodzić, o ile wy sami jesteście sprawiedliwie prowadzeni (i podążacie prostą drogą, nie schodząc na błędną ścieżkę). Do Boga nastąpi powrót was wszystkich i On sprawi, że zrozumiecie wszystko to, co czyniliście (i wezwie was do złożenia rachunku).
O wy, którzy wierzycie! Kiedy śmierć się do was zbliża, miejcie w chwili sporządzania zapisu testamentowego świadków spośród siebie – dwie uczciwe, wiarygodne osoby spomiędzy waszego ludu (społeczności muzułmanów) lub dwie inne osoby spośród ludu innego niż wasz własny (spomiędzy Ludzi Księgi), jeśli jesteście w podróży (i nie ma muzułmanów) i dotyka was nieszczęście śmierci. A jeśli pojawia się jakaś wątpliwość (dotycząca ich świadectwa), to zatrzymajcie tych dwu (w meczecie) po modlitwie i oni mają zaprzysiąc na Boga: „Nie sprzedamy naszego świadectwa za żadną cenę, nawet jeśli ono dotyczy kogoś spokrewnionego (z nami), ani nie ukryjemy świadectwa Boga (i jego prawdy), gdyż wtedy z pewnością bylibyśmy pomiędzy grzesznikami”.
A jeśli potem wyjdzie na jaw, że ci dwaj (świadkowie) są winni grzechu (składania fałszywego świadectwa), to niech zajmą ich miejsce dwaj inni spośród tych (właściwych spadkobierców zmarłego), których tamci pierwsi pozbawili ich praw, i ci mają zaprzysiąc na Boga: „Nasze świadectwo jest prawdziwsze od świadectwa tamtych dwóch i my nie jesteśmy występni (przeciwko temu, co sprawiedliwe, ani nie naruszyliśmy praw innych), gdyż wtedy z pewnością bylibyśmy pomiędzy niesprawiedliwymi”.
W ten sposób jest bardziej prawdopodobne, że ludzie będą składać rzetelne świadectwo albo (przynajmniej) będą się obawiać, że ich przysięgi zostaną odepchnięte przez inne przysięgi. Lękajcie się Boga i zważajcie (na Jego przykazania). Bóg nie prowadzi drogą prostą ludzi zajadle nieposłusznych^[21].
Tego dnia, kiedy Bóg zbierze Wysłanników i zapyta ich: „Jaką otrzymaliście odpowiedź (od ludzi, którym mieliście głosić Moje Posłannictwo) – oni powiedzą: „Nie mamy (dokładnej) wiedzy (o prawdziwości ich odpowiedzi). Ty i tylko Ty masz wiedzę o niewidzialnym (o wszystkich kłamstwach będących poza zasięgiem postrzegania jakiejkolwiek istoty stworzonej)”.
Kiedy to Bóg powie: „O Jezusie, synu Marii! Wspomnij Moją łaskę okazaną tobie i twojej matce, gdy umocniłem cię Duchem Świętości i przemawiałeś do ludzi w kołysce i w wieku męskim. I kiedy nauczyłem cię Księgi^[22] i Mądrości, Tory i Ewangelii; i kiedy ukształtowałeś z gliny coś w kształcie ptaka – za Moim pozwoleniem, a potem tchnąłeś w to i stało się ptakiem – za Moim pozwoleniem; i uzdrowiłeś ociemniałego od urodzenia i trędowatego – za Moim pozwoleniem; i kiedy wskrzesiłeś zmarłego – za Moim pozwoleniem. I kiedy powstrzymałem Dzieci Izraela od ciebie, gdy przybyłeś do nich z jasnymi dowodami (prawdy i cudami ukazującymi twoje Posłannictwo), a ci spośród nich, którzy nie uwierzyli, rzekli: ‘To oczywiście nic innego, jak tylko czary’.
A kiedy objawiłem uczniom (poprzez ciebie i tchnąłem w ich serca): ‘Uwierzcie we Mnie i w Mojego Wysłannika!’, oni powiedzieli: ‘Wierzymy, a zatem zaświadcz, że jesteśmy (muzułmanami) poddanymi wyłącznie Jemu’”.
A kiedyś uczniowie powiedzieli: „Jezusie, synu Marii, czy twój Pan potrafi zesłać na nas z niebios stół (zastawiony pożywieniem)?^[23] (Jezus) odrzekł: „Bójcie się Boga (gdyż należy się Go lękać, i odstąpcie od żądania takich rzeczy, ażeby On was nie pokarał), o ile jesteście (prawdziwie) wierzący”.
Oni powiedzieli: „Pragniemy z niego jeść i aby nasze serca mogły zostać uspokojone (pewną wiedzą, że Bóg jest naszym Panem, i że ty jesteś Jego Wysłannikiem), i byśmy wiedzieli, że ty mówisz do nas prawdę i abyśmy mogli być pośród świadków (znaczenia i prawdziwości tego, co nam pokazałeś)”.
Jezus, syn Marii rzekł (składając do Boga prośbę): „O Boże, Panie nasz! Ześlij na nas stół (zastawiony pożywieniem) z niebios, a to będzie dla nas stałe święto (religijne) – dla pierwszego i ostatniego z nas – i znak od Ciebie. I daj nam zaopatrzenie, gdyż Ty jesteś Tym Najlepszym, którego można znaleźć jako zaopatrującego – Najlepszym Zaopatrującym”.
Bóg rzekł: „Oto Ja ześlę go na was. Lecz jeśli potem ktoś z was nie będzie wierzył, to wymierzę mu karę, której nigdy nie wymierzam nikomu w światach”^[24].
I (strzeż się tego) kiedy Bóg powie: „Jezusie, synu Marii! Czy to ty powiedziałeś ludziom: ‘Weźcie mnie i moją matkę za bóstwa poza Bogiem’?” A on odpowie: „Jesteś Pełen Chwały (ponad tym, by mieć współtowarzysza bądź jakieś potrzeby lub ułomności)! Nie należało do mnie mówienie tego, do czego nie mam prawa. Jeślibym to powiedział, Ty wiedziałbyś już o tym. Ty wiesz wszystko, co jest w moim wnętrzu, a ja nie wiem, co jest w Twoim wnętrzu. Zaprawdę, Ty i tylko Ty masz wiedzę o tym, co Niewidzialne (i znajduje się poza zasięgiem percepcji jakiejkolwiek stworzonej istoty).
Ja nie mówiłem im niczego poza tym, co Ty mi nakazałeś (mówić): ‘Czcijcie Boga, mojego Pana i waszego Pana’. Ja byłem świadkiem nad nimi tak długo, jak długo pomiędzy nimi pozostawałem; a kiedy zabrałeś mnie z powrotem, ty sam byłeś Obserwatorem nad nimi. Zaiste, Ty jesteś Świadkiem każdej rzeczy.
Jeśli ich ukarzesz – oni są Twoimi sługami; a jeśli im wybaczysz – Ty jesteś Pełen Chwały, Twoja moc nieodparta, (Tyś jest) Mądry”^[25].
Bóg powie: „Oto Dzień, kiedy ich prawdomówność (wierność i wytrwałość) przyniesie korzyść wszystkim tym, którzy byli wierni swemu słowu (danemu Bogu). Dla nich (przygotowane) są Ogrody, przez które przepływają rzeki, i w nich (w Ogrodach) zamieszkają na wieki. Bóg jest zadowolony z nich, a oni są zadowoleni z Niego. Oto tryumf najwyższy!”
Do Boga należy całkowite zwierzchnictwo nad niebiosami i nad ziemią, a także nad wszystkim tym, co w nich jest. I On ma pełną władzę nad każdą rzeczą.

W czasie Kalifatu Umara pewien Żyd powiedział: „Jest werset w waszej Księdze, który jeśliby był objawiony nam, to byśmy świętowali w dniu, w którym został on objawiony i urządzilibyśmy uroczystość religijną”, i wyrecytował: Dzisiaj udoskonaliłem dla was waszą religię (ze wszystkimi jej zasadami, przykazaniami i uniwersalizmem), wypełniłem moją łaskę wobec was… Ta część wersetu, która wydaje się nie mieć bezpośredniego związku z innymi częściami, ogłasza panowanie Islamu i zabezpiecza jego przyszłość. Jego znaczenie powinno być więc odczytane w wypowiedzi Proroka: „Dzisiaj zostawiłem wam dwie cenne rzeczy: póki się ich mocno trzymacie, nigdy nie zbłądzicie. To są Księga Boga i Rodzina Jego Wysłannika.” Ten hadis, który znajduje się w księgach autentycznych takich Tradycji, jak Sahih Muslima, Sunan at-Tirmiziego, Sunan an-Nasai’ego i Musnad Ahmada ibn Hanbala, brzmi w al-Mułatta ibn Malika: „…Księga Boga i Sunna Jego Wysłannika.” Jednakże, te dwie wersje nie przeczą sobie; raczej objaśniają się nawzajem. Ponieważ, jak zostało wspomniane przez Bediüzzamana Saida Nursiego, to co zostało określone jako Rodzina Wysłannika, to Jego Sunna. Potomstwo Wysłannika jest przede wszystkim odpowiedzialne za utrzymywanie i praktykowanie Sunny. Co więcej, w ciągu historii islamu ogromna większość największych uczonych muzułmańskich, duchowych przywódców i odnowicieli (ci, którzy przyszli, by odnowić Islam) była potomkami Rodziny Proroka. Wysłannik Boga, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, zachęcał swoją Ummę do zbierania się wokół jego rodziny i oświadczył, iż Koran i jego Rodzina, która utrzymuje i reprezentuje Sunnę, jego drogę, nigdy nie będą od siebie oddzielone. ↑
Niektórzy twierdzą, że słowo Nasārā (Pomocnicy) pochodziło od słowa Nāsira (Nazaret), czyli miasta rodzinnego Proroka Jezusa, niech będzie z nim pokój. Jednakże słowo to pochodzi o słowa nusra (pomoc); etymologia ta oparta jest na pytaniu zadanym przez Jezusa swoim uczniom: Kto będzie moim pomocnikiem (na tej drodze) do Boga? Odpowiedzieli uczniowie: My jesteśmy pomocnikami (sprawy) Boga. (3:52). Koran używa tego słowa, by odnieść się do tego wydarzenia i poprzez to przypomnieć chrześcijanom ich prawdziwą wiarę i podstawowe obowiązki, ostrzegając ich lub jedynie przypominając o ich deklaracji, iż są pomocnikami.

Prorok Jezus, niech będzie z nim pokój, nigdy nie twierdził, jakoby wprowadził nową religię pod nazwą chrześcijaństwo ani nie nazwał swoich naśladowców „chrześcijanami”. Przyszedł, aby ożywić religię Proroka Mojżesza i by postępować za jego Prawem (Mateusz, 5:17). Przekazał on również zwiastuny przyjścia Ostatniego Proroka (Koran, 61:6, Jan 14:25-27, 30; 15:26; 16:7-8, 12-15). W ten sposób, jego wcześni naśladowcy nigdy nie uważali siebie za oddzielną społeczność od Izraelitów, nie przyjęli oni także żadnej specjalnej nazwy ani symbolu. Oddawali cześć w świątyni razem z innymi żydami i uważali siebie za postępujących za prawem Mojżeszowym (Dzieje Apostolskie, 3:1-10, 21:14-15). Później Paweł stwierdził, że przestrzeganie Zakonu nie jest wymagane, a wiara w Chrystusa jest wszystkim tym, co potrzebne jest do zbawienia (List do Rzymian, 3:21-24, 27; 5:1;6:14…). Nawet w tamtych dniach naśladowcy Jezusa nazywali siebie „ci, którzy uwierzyli”, „apostołowie” i „bracia” (Dzieje Apostolskie, 2:44; 4:32; 9:26; 11: 29; 13:52; 15:1, 4; 23:1). Żydzi niekiedy określali ich mianem „Galilejczycy”, lub „sekta Nazareńczyków” (Łukasz, 13:2; Dzieje Apostolskie, 24:5). Etykieta „Chrześcijanie” została im przylepiona przez ich przeciwników w Antiochii w 43 lub 44 roku, jedynie po to, by ich znieważyć i zakpić z nich (Dzieje Apostolskie, 11:26), i to przezwisko stopniowo weszło do użytku (al-Maududi, 2, przyp. 36). ↑
Można powiedzieć, że człowieczeństwo zawiera się w dwu ważnych cnotach, które mogą służyć jako przyczyny czyjegoś prowadzenia prostą drogą. Jedną z nich jest to, że ludzie uznają swoją wewnętrzną słabość i biedę, a także błędy, które popełnili i modlą się o przebaczenie. Inną cnotą jest to, iż czują oni wdzięczność za każde dobro, które otrzymują od innych. Wyniosłość i niewdzięczność są zwykle przyczynami niewiary. Ten, kto nigdy nie odczuwa żalu ani nie uprasza przebaczenia za swoje błędy nieświadom wdzięczności i nikomu nie dziękuje, nie może być uznany za prawdziwego człowieka. Osoba, której świadomość nie została zupełnie zaciemniona, nie ucieka od przyznania się do swoich błędów i docenia każde dobro, które otrzymuje. Dlatego właśnie Koran z jednej strony przypomina ludziom o łaskach Boga przeznaczonych dla nich, wzbudzając w nich w ten sposób poczucie wdzięczności, a z drugiej strony wzywa ich do przyznania się do swych błędów i grzechów i poproszenia o przebaczenie. Jest to bardzo ważne, zarówno w byciu prawdziwym człowiekiem, jak i wzywaniu ludzi do zaakceptowania Boskich praw i przewodnictwa. ↑
Werset ten odnosi się do Palestyny, która była ojczyzną Proroka Abrahama, Izaaka i Jakuba (niech będzie z nimi oraz ze wszystkimi Prorokami pokój). Wtedy Boskie zaufanie – reprezentowanie i szerzenie religii Boga, którą zawsze był islam – spoczęło na barkach dzieci Izraela. Z tego właśnie powodu Bóg Wszechmogący zapisał im tę ziemię i nakazał im do niej wejść i uczynić w niej islam religią panującą. Ten zapis nie jest skierowany do Dzieci Izraela jako rasy ani wyznawców religii żydowskiej, czyli judaizmu. Jest on dla tych, którzy reprezentują islam i ponoszą odpowiedzialność za jego szerzenie i wysławianie po wsze czasy. ↑
Ta część wersetu oznacza w sensie dosłownym: „Pragnę, byś był zmuszony do udźwignięcia zarówno moich grzechów, jak i swoich, i w ten sposób byś był spośród towarzyszy Ognia.” Jednakże, nie jest to wyraz pragnienia, lecz raczej rzeczywistość i poważne ostrzeżenie. Wysłannik, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, oświadcza: „Jeśli dwóch muzułmanów próbuje się nawzajem zabić, to zarówno zabójca, jak i zabity pójdą do Piekła. Albowiem zabity zabiłby drugiego, jeśliby był w stanie.” (Muslim, „Kitab al-Fitan,” 14; Ibn Madża, „Kitab al-Faraid,” 8). Powiada również: „Gdy dwie osoby postanawiają się znieważyć, to ten, kto zaczyna wypowiadanie zniewag poniesie ciężary grzechów obojga, albowiem to on spowodował wzajemne znieważanie się, dopóki ten drugi nie uczyni większej zniewagi” (Muslim, „Kitab al-Birr wa-‘s-Silah,” 68; at-Tirmizi „Kitab al-Birr,” 51). To jest to, na czym opiera się odpowiedź złego syna Adama. Znaczenie tego brzmi: „Nie pragnę nieść ciężaru mojego i twojego grzechu, co stanie się, jeśli spróbuję ciebie zabić.” Tenże brat, znany jako Abel w Biblii, ostrzega także swego brata: „Uważaj, byś nie poniósł ciężaru grzechów dwu ludzi i w ten sposób stał się jednym spośród towarzyszy Piekła.” On (Abel) nigdy nie pragnął, by jego rodzony brat go zabił, i w ten sposób objuczony grzechami dwojga ludzi poszedł do Piekła. ↑
Niektóre wydarzenia, nawet jeśli z pozoru błahe i z niczym niezwiązane, odkrywają uniwersalne prawdy i prawa. Na przykład pewnego razu Wysłannik, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, wyszedł ze swego domu rozmyślając, którego dnia może wypadać Noc Mocy. Gdy ujrzał pewnych muzułmanów ostro się kłócących, zapomniał o czym myślał. To szczególne wydarzenie pokazało ważną prawdę: kłótnia i niezgoda, do których skłaniają się muzułmanie, są niebezpieczne dla społeczności muzułmańskiej. Podobnie zdarzenie, które zaszło pomiędzy dwoma synami Adama, których imiona Kain i Abel wspomniane są w Biblii (I Ks. Mojżeszowa: 4), ukazuje ważny aspekt ludzkiej natury. Jak zostało zrelacjonowane w Biblii, Abel posiadał owcę, gdy Kain pracował na roli. (Po to, by zbliżyć się do Boga), Kain zaofiarował część płodów rolnych, Abel natomiast przyniósł tłuste kawałki niektórych nowonarodzonych zwierząt ze swego stada. Składanie ofiary oznacza zbliżanie się (do Boga) i w tym celu jest czynione. Nawet jeśli jest ono ustanowione i praktykowane w islamie tak jak poświęcenie owcy czy krowy, głównym powodem takiego czynu jest zbliżenie się do Boga i osiągnięcie prawdziwej prawości. Koran oświadcza:

(Bądźcie świadomi tego, że) ani ich mięso, ani krew nie dosięgną Boga, ale dojdzie do Niego od was jedynie pobożność i świadomość Boga. (To ze względu na wspomniane cele i korzyści oparte na ustalonych zasadach) oddaliśmy je na wasze potrzeby, byście wysławiali Boga, gdyż was poprowadził ku właściwej wierze, czci i posłuszeństwie wobec Niego. Głoś radosne wieści wiernym oddanym czynieniu dobra, świadomym, że Bóg ich widzi (22:37).

Jako że Kain był pozbawiony prawdziwej prawości i najprawdopodobniej złożył ofiarę kierowany ukrytymi motywami, Bóg nie przyjął jego ofiary. To wzbudziło w nim zazdrość, która to cecha jest rozpowszechniona u ludzi i ostatecznie doprowadziła ona do pierwszego przelania krwi w dziejach ludzkości.

Życie jest niezwykle ważne i cenne w opinii Boga. Dlatego islam ustanowił zasadę: Prawo musi być zachowane i przestrzegane, nawet jeśli jest drobne. Prawo jednostki nie może być poświęcone dla społeczeństwa. Zabranie życia istoty ludzkiej to to samo, co zabranie życia całej ludzkości, a uratowanie i przywrócenie życia jednej osobie jest tym samym, co ratowanie i przywracanie życia wszystkim. Prawa i nienaruszalne wartości są tak samo cenne i wymagają ich zachowywania. ↑
Tak jak to było już wspomniane, prawo karne nie jest prawem fundamentalnym, na którym został zbudowany kompletny system życia. Jest to raczej zbiór sankcji i kar, które pomagają w utrzymaniu zdrowego systemu. Z tego powodu jest bardzo ważne dla prawa karnego, by działało jak środek odstraszający. Tak więc przy ocenianiu jakiegokolwiek prawa karnego, powinniśmy wziąć pod uwagę, do jakiego stopnia powstrzymuje ono ludzi od popełniania przestępstw i jak często i na jaką skalę takie przestępstwa są popełniane w społeczeństwie, w którym to prawo obowiązuje. Inną ważną sprawą, o której należy wspomnieć, jest to, że surowość lub łagodność kar ukazuje stopień ważności przywiązywanej do wartości, które są chronione narzędziami tego prawa. Kary przewidziane przez islam za przestępstwa popełnione przeciwko podstawowym prawom i swobodom ludzkim, takim jak prawo do życia, własności, wiary, reprodukcji, bezpieczeństwa osobistego i publicznego oraz podstawowych wartości takich jak czystość i niewinność, i te wersety, które określają prawa chroniące przed przestępstwami wymierzonymi przeciwko zdrowiu umysłowemu i fizycznemu ukazują, jakie znaczenie przywiązuje islam do tych wartości i ich ochrony. Ponadto każde prawo karne powinno być rozważane z uwzględnieniem całego systemu ze wszystkimi jego wymiarami społecznymi, gospodarczymi i politycznymi, a także zasadami wiary, oddawania czci, moralności i prawa. Również poprzez położenie nacisku i przywiązanie szczególnej wagi do skruchy i poprawy islam przybliża ten problem jako kwestię edukacji i wychowania, pokazując, iż dąży do umożliwienia jednostkom osiągnięcia ludzkiej doskonałości. Z tego powodu, bez ograniczania samego siebie do sankcji prawnych, islam stawia prawość, bogobojność i życie na pierwszym planie.

W prawie karnym islamu wykonanie kary obcięcia ręki za kradzież jest obwarowane następującymi warunkami:

Złodziej musi posiadać zdolność do decydowania, tj. musi popełnić przestępstwo jedynie ze swojej własnej woli, bez przymuszenia; musi zdobyć we władanie rzecz, którą ukradł, w ten sposób pozbawiając tej rzeczy prawowitego właściciela; musi on ukraść to z miejsca, gdzie była ona trzymana, nie z miejsca otwartego, do którego mógł bez przeszkód wejść; nie może mieć do niej żadnego prawa; ukradziona rzecz musi być z rodzaju tych, które islam uznaje za dobra; wartość dóbr powinna przekraczać określony poziom; nie mogą to być owoce, warzywa lub zboże, które nie są trzymane w spichlerzu. Jest też inny warunek; osoba kradnąca nie może być zmuszona przez konieczność. Kalif Umar, niech Bóg będzie z niego zadowolony, nie stosował tej kary w czasie głodu. Jednakże takie odstępstwa nie oznaczają, że osoba, która kradnie, nie będzie ukarana. Przy tych okolicznościach sędzia może zasądzić karę dla złodzieja, ale nie może wydać wyroku obcięcia jego ręki. ↑
Takie stwierdzenia w Koranie posiadają ogromną wagę. Ich znaczenie może być streszczone jak następuje:
- Będąc jedynym Stwórcą wszystkiego, Bóg ma absolutną władzę nad wszystkim; ustanawia to co zechce.
- Bóg jest absolutnie Miłosierny, Przebaczający i Mądry. Cokolwiek On czyni i postanawia, ma wiele aspektów mądrości. Nic, co czyni, nie jest nadaremne. To, co powinniśmy zrobić po uznaniu, że On posiada absolutną władzę nad wszystkim i absolutną moc do zrobienia wszystkiego, co chce, to próba odnalezienia mądrości w Jego postanowieniach i czynach.
- Absolutna Wola Boga jest identyczna z Jego Wiedzą. Oznacza to, iż On „wie” Swą Wieczną Wiedzą, co zdarzy się w przyszłości i to „realizuje”. Wszystko to, co On wie i ustala, ze ma się zdarzyć, zdarza się, gdy nadejdzie czas. Lecz On zapisuje wydarzenie z jego przyczynami i skutkami i bierze pod uwagę również częściową wolę, którą nas obdarzył w swojej „pre-determinacji”, a która nas dotyczy.
- Stajemy przed rezultatami naszych zamierzeń i uczynków, zarówno złych, jak i dobrych. Jednakże, jako iż On ma zawsze dobre zamierzenia wobec nas, prowadzi nas ku temu i umożliwia nam czynienie tego, a wszystko dobre, co nas spotyka, jest od Niego. Lecz gdy jakiekolwiek nieszczęście zdarza się nam, to pochodzi ono od nas (zob. 4, przyp. 18).
↑
Wyrażenie „część Księgi Boga” oznacza, że Tora nie objęła całego Objawienia Boga i że jeszcze dużo zostało do objawienia. Jest kilka innych ksiąg w Starym Testamencie i jest naturalne, że każdy rabin i prawnik był odpowiedzialny za przestrzeganie i sądzenie według części Objawienia, które zostało zesłane do tego momentu ↑
Talion jest oparty na absolutnej równości praw – zarówno praw prezydenta, jak i zwykłego obywatela, najbogatszego i najzacniejszego spośród ludzi oraz najbiedniejszego z biednych – i dlatego jest całkowicie sprawiedliwy. Toteż Koran stwierdza, iż w talionie jest dla ludzi życie (2:179). Jako że talion jest oparty na sprawiedliwości i całkowitej równości, tylko rodzaje uszczerbku, w przypadku których dokładna odpłata jest możliwa, podlegają pod system talionu. Z tego powodu, jako że ryzykowne jest stosowanie talionu w przypadku złamanej kości czy zranienia skóry, takie rany są odpłacane poprzez odszkodowanie.

Mimo że talion oznacza absolutną sprawiedliwość i równość, nie jest on dobry sam w sobie i ma na celu jedynie zabezpieczenie podstawowych praw jednostki i zagwarantowanie rekompensaty za ich naruszenie. Tak więc, jeżeli czyjeś prawa zostały naruszone, może on albo domagać się talionu jako legalnego prawa, albo zrzec się tego prawa. Koran zachęca ludzi do zrzekania się talionu i daje dobrą nowinę mówiącą, że osoba, która zrzekła się swojego prawa do talionu zrobiła dobry uczynek, który zamaże niektóre z jej grzechów, w zależności od wielkości prawa, z którego zrezygnowała. Na przykład osoba, która uratowała życie innej osobie, powinna być uznawana za tę, która uratowała życie wszystkich ludzi; tak samo jeśli osoba ma prawo do domagania się talionu za morderstwo, ale zrzeka się tego, to dostaje taką nagrodę, jakby wybaczyła całej ludzkości lub jej grzechy zostaną wybaczone w odpowiedniej skali.

Prócz opierania się na absolutnej sprawiedliwości i równości Święte Nakazy biorą także pod uwagę przebaczenie i wzajemne miłosierdzie w społeczeństwie i przywiązują do nich wielkie znaczenie; Bóg lepiej zna Swoje sługi (istoty ludzkie) i to, co jest dla nich dobre, a co złe. Z tego właśnie powodu żadna osoba ani system może być lepszy lub równy Bogu w ustanawianiu nakazów czy tworzeniu prawa. Ci, którzy nie sądzą wedle Jego Nakazów, to niewierni, złoczyńcy i przestępcy. Jeśli zaakceptują te prawa, lecz zarazem nie będą według nich sądzić, będąc do tego zdolnymi, będą w tym samym czasie złoczyńcami i przestępcami.

O talionie w Biblii, zob. II Księga Mojżeszowa, 21:23-25; III Księga Mojż., 25:17-22. ↑
Podobnie jak 2:213, te ostatnie wersety zwracają uwagę na pewne historyczne i socjologiczne zasady i fakty. Istnieją dwa rodzaje różnic pomiędzy ludźmi: jeden to „naturalna” różnica w inteligencji, zdolności, ambicji i pożądaniu w życiu i charakterze. To są różnice, które powodują, iż ludzie wykonują różne zawody, które prowadzą do postępu naukowego i technologicznego. Inny rodzaj różnicy bierze się z konfliktu interesów i podziału bogactw światowych. Mimo że te zmiany również mogą pobudzić postęp, to prowadzą także do niepokojów, starć i zepsucia na ziemi. Zmienne warunki życia spowodowane postępem naukowym i technologicznym były jednym z powodów, dlaczego Wysłannicy byli zsyłani z różnymi Księgami, mimo że zgadzali się co do podstaw wiary, czci, moralności oraz fundamentalnych zasad mówiących, co jest legalne, a co nie.

Jako że ludzkość przeżywała, pod wieloma względami, wiek dziecięcy aż do czasów Proroka Muhammada, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, każdy Wysłannik, który przyszedł przed tym czasem został zesłany do określonego ludu i na określony czas. W linii Abrahama, Mojżesz, niech będzie z nim pokój, przyszedł do Dzieci Izraela z Torą, a Jezus, niech będzie z nim pokój, z Ewangelią, która potwierdziła najważniejsze elementy wiary, czci, moralności i podstawowe zasady dotyczące rzeczy zabronionych i dozwolonych, przy czym pewne rzeczy zabronione stały się dozwolone. Tak więc gdy przyszedł Jezus, Dzieci Izraela, które podążały dotychczas za Torą, powinny były weń uwierzyć, tak jak we wszystkich poprzednich Proroków i Księgi, i uznać zmiany, które Ewangelia wprowadziła do przykazań Tory. Wiele z nich jednak tego nie zrobiło. Kiedy Prorok Muhammad, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, przyszedł z Koranem w czasie, gdy nie było potrzeby przyjścia innego Proroka po nim ani zesłania Księgi, zarówno żydzi, jak i chrześcijanie powinni byli uwierzyć w niego i we wszystkich poprzednich Proroków i Księgi oraz podążyć za Koranem. Niestety, wielu z nich tego nie zrobiło, i stąd wzięły się trzy różne religie i drogi, które powinny być jedną. Wniosek z wersetu 48 Do Boga nastąpi powrót was wszystkich, a On wtedy sprawi, że zrozumiecie to, w czym się różniliście jest niezwykle ważny i zawiera ostrzeżenie, które jest bezpośrednio związane z istnieniem tych trzech głównych religii i dróg.

Powyższe wersety wspominają Księgi przed Koranem, wymieniając nazwę każdej z nich. W wersecie 48 użyto wyrażenia co z Księgi, i Koran jest wspomniany jako Księga. To oznacza, pomimo pewnych różnic w prawie, iż Koran obejmuje wszystkie prawdy zawarte w poprzednich Księgach. Jeśli chodzi o Prawo, Koran zachował zasady zawarte w innych Księgach i ich nie abrogował. To skłoniło prawników muzułmańskich do ustanowienia zasady: „Nieanulowane prawa poprzednich społeczności, do których została zesłana Święta Księga, są też nasze.” Mimo że ludzie muszą postępować za Koranem, Ludzie Księgi mogą żyć jako autonomiczne społeczności podążając za swoimi Księgami pod władzą islamu.

Islam posiada uniwersalną, dynamiczną metodologię prawną, która nie ma odpowiednika w ludzkiej historii. To prawo bierze swoje źródło z Koranu i Sunny, a muzułmańscy prawnicy rozwinęli parę innych procedur prawnych na nich opartych, takich jak analogia (kijas), metoda wyprowadzania nowych zasad poprzez rozumowanie oparte na Koranie i Sunnie (idżtihad), przyjmowanie czegoś, co jest dobre i pożyteczne (istihsan), zachowywanie czegoś akceptowalnego bez zmieniania tego (istishab), czerpanie z zasad pożytecznych dla ogółu i odrzucanie tego, co jest szkodliwe (al-masalih al-mursala), zamykanie drogi prowadzącej do zepsucia i tego, co jest zabronione (sadd ad-dara’i) oraz zwyczajowe prawo i tradycja akceptowalna w świetle podstawowych zasad islamu (urf). ↑
Ten werset, który zawiera wielką obietnicę dla dalszej przyszłości Islamu, posiada wielkie znaczenie ze względu na następujące kwestie:
- Nikt nie może zaszkodzić islamowi poprzez zrzeczenie się go. Sam Bóg go ochrania, i On sprawi, iż islam zwycięży nad wszystkimi innymi wiarami i systemami.
- Bóg działa za zasłoną przyczyny i skutku na świecie; świat jest królestwem mądrości. Dlatego, jeśli naród lub społeczność, którą Bóg obdarzył odpowiedzialnością za niesienie islamu, nie jest w stanie tego uczynić, Bóg przywoła innych ludzi, których trzyma w ukryciu w Swym skarbcu Niewidzialnego. Tacy są ci, których Bóg wybrał w prawieczności ze względu na zachowanie, które wykażą w przyszłości. On ich kocha, i przez tę miłość, oni kochają Jego.
- W wychwalaniu Towarzyszy Proroka, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, Bóg ukazuje następujące cztery zacne cechy, po to, byśmy je rozważyli (48:29):
1. ciągłe przebywanie w towarzystwie Proroka, by go wspierać i dzielić jego cierpienia;

2. bycie stanowczym i surowym wobec niewiernych; w tamtym czasie ignorancji i brutalności zwycięstwo nad tymi ludźmi było możliwe poprzez bycie silnym i niezłomnym;

3. bycie miłosiernymi pomiędzy sobą;

4. bycie szczerymi i oddanymi w zyskiwaniu zadowolenia Boga i Jego akceptacji.

Jako że Abu Bakr, Umar, Utman i Ali byli na pierwszym planie pod względem posiadania tych zalet, byli także największymi spośród Towarzyszy.

Jednakże nadchodzi czas, gdy ludzkość przeniesie się z ignorancji i brutalności do nauki i pewnego rodzaju cywilizacji, i w tej erze, kiedy niewiara powstaje z nauki i filozofii, następujące cztery zalety, uporządkowane wedle ważności, stają się wyraziste i najbardziej pożądane w społeczności, którą Bóg obdarza poprzez odpowiedzialność za niesienie islamu:

1. bycie jak najłagodniejszym w stosunku do wiernych;

2. bycie zdolnym to wydawania rozkazów, wzbudzania szacunku i bycia wywyższonym (to nie to samo, co bycie „surowym” opisane powyżej) wobec niewiernych, bycie świadomym, że godność i chwała leżą w podążaniu za islamem.

3. ciągłe zmaganie się w całkowitej solidarności na drodze Boga, by uczynić Go znanym przez ludzi, będąc środkiem do ich prowadzenia;

4. brak strachu przed krytyką kogokolwiek, kto będzie ich krytykował za ich starania, by uczynić Boga znanym przez ludzi. ↑
Następujące wersety Starego Testamentu mają to samo znaczenie, co ten werset: „Jeżeli będziecie postępować według moich ustaw i będziecie strzec przykazań moich i wprowadzać je w życie, dam wam deszcz w swoim czasie, ziemia będzie przynosić plony, drzewo polne wyda owoc, młocka przeciągnie się u was aż do winobrania, winobranie aż do siewu, będziecie jedli chleb do sytości, będziecie mieszkać bezpiecznie w swoim kraju.” (Trzecia Księga Mojżeszowa, 26:3-5).

Ten sam sens zawarty jest w kazaniu Mojżesza w Piątej Księdze Mojżeszowej, rozdz. 28.

Te dwa ostatnie wersety sury odnoszą się do ważnej prawdy związanej z koncepcją takła (powstrzymywania się od nieposłuszeństwa wobec Boga ze względu na strach przed Nim, prawość w celu zyskania jego ochrony). Jak zostało wspomniane wcześniej, Bóg ma dwie serie praw, z której jedną nazywamy religią, a drugą tymi, które ustanowił Bóg dla życia i funkcjonowania wszechświata i które są przedmiotem zainteresowania nauk. Gdy zwykle otrzymuje się zapłatę za posłuszeństwo lub nieposłuszeństwo wobec tych pierwszych w Świecie Przyszłym, to zapłata za posłuszeństwo lub nieposłuszeństwo wobec tych ostatnich zwykle przychodzi na tym świecie. Takła wymaga posłuszeństwa wobec nich obojga. ↑
Ten werset objaśnia jeden z licznych cudów Koranu. Otwarcie oświadcza i przewiduje, iż Bóg będzie chronił Swojego Wysłannika Muhammada, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, przed wszystkimi wrogami, pozwalając mu na przekazanie Jego Przesłania do końca i nie pozwalając innym skrzywdzić go. Mimo że był okrążony przez surowych wrogów spośród politeistów Mekki i pustyni, spośród żydów, hipokrytów, chrześcijan i wielu innych, Wysłannik wypełnił swą misję bez żadnego strachu i umarł na swoim łóżku po doprowadzeniu swojej misji do zwycięstwa.

Ta obietnica Boga jest także prawdziwa dla spadkobierców misji Wysłannika w następnych wiekach, szczególnie pod koniec czasów, gdy warunki do życia w islamie i jego przekazywanie będą trudne, tak jak były one w Mekce w czasie pierwszych lat islamu. Bóg ochroni także tych muzułmanów przed ich wrogami, którzy nie będą w stanie powstrzymać ich przed wypełnieniem ich misji. Zob. też 33:39. ↑
Ten werset podkreśla trzy ważne rzeczy:
- Żydzi i chrześcijanie nie opierają się na niczym wiarygodnym wobec Boga i Religii, dopóki, co się tyczy żydów, nie będą przestrzegać Tory ani innych ksiąg im zesłanych, włączając w to Ewangelię, a jeśli chodzi o chrześcijan, dopóki nie będą przestrzegać Ewangelii. Powinni byli uwierzyć i pójść za Koranem, gdy zaczął być objawiany.
- Mimo że żydzi i chrześcijanie nie wierzą w Koran ani Proroka Muhammada, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, islam uważa ich za Ludzi Księgi i oczekuje od nich przestrzegania Tory i Ewangelii (w ich prawdziwych nakazach). Jeśli tego nie uczynią, nie będą mieli prawa twierdzić, że otrzymali cokolwiek od Boga.
- Mimo iż Koran jasno wyjaśnił im drogę prowadzenia i ostatecznego zbawienia, odkrywając jednocześnie, w jak zły sposób traktują swoje księgi, stali się bardziej uparci w swoim odrzucaniu jego i Posłannictwa Muhammada.
↑
Ten werset ostrzega chrześcijan szczególnie przed pewnymi ludźmi żyjącymi w dawnych czasach i niektórymi odłamami spośród żydów, które podążały innymi drogami niż Prosta Ścieżka Boga. Ostrzega również, aluzyjnie, muzułmanów, a konkretniej „piśmiennych” naszej epoki – wyrażenie „Ludzie Księgi” zawiera aluzję do ludzi wykształconych. Jest niemożliwym nie ujrzeć roli, jaką odegrali ci ludzie w zmienianiu podstaw chrześcijańskiej wiary i czci, oraz w rewoltach i niepokojach, które wybuchły w społeczności muzułmańskiej w swoim wczesnym okresie, co doprowadziło do pojawienia się kilku grup, które zboczyły z prostej ścieżki, oraz roli odgrywanej przez nich w pewnych antyreligijnych ideologiach, które pojawiły się w ostatnich wiekach. Podobne ostrzeżenia zawarte są w Biblii.

W artykule pod tytułem Chrześcijaństwo w Encyklopedii Britannica (wydanie czternaste), chrześcijański teolog pastor George William Knox porusza ten sam problem pisząc o podstawowych zasadach wiary Kościoła:

„Sposoby jego myślenia pochodzą z filozofii greckiej, a do tego zostały wprowadzone nauki judaizmu. Mamy więc osobliwe zestawienie – religijne doktryny Biblii przejawiające się w osobie Jezusa połączone z formami obcej filozofii.”

W tej samej pracy Charles Anderson Scott pisze pod tytułem Jezus Chrystus:

„ Nie ma niczego w tych trzech Ewangeliach (Mateusz, Marek, Łukasz) co by sugerowało, iż ich autorzy uważali Jezusa za kogoś innego niż człowieka, istotę ludzką w sposób szczególny obdarzoną Duchem Boga i zachowującą nieprzerwaną relację z Bogiem, która usprawiedliwiała określenie go ‘Synem Boga’. Nawet Mateusz odnosi się do niego jako do syna cieśli – [według Mateusza, cieśla Józef był ojczymem Jezusa. Jezus przyszedł na świat bez ojca – AÜ] – i notuje, iż po tym, jak Piotr uznał go za Mesjasza, ten wziął go na bok i zaczął karcić (Mateusz, 16:22). I w Łukaszu dwóch apostołów na drodze do Emmaus wciąż może mówić o nim jako o proroku mocnym w czynach i słowie przed Bogiem i wszystkimi ludźmi (Łukasz, 24:19)… Jest to bardzo niezwykłe, że pomimo faktu, iż przed tym, jak Ewangelia św. Marka została napisana, ‘Pan’ stało się określeniem Jezusa rozpowszechnionym spośród chrześcijan; nigdy nie jest tak opisany w drugiej Ewangelii (ani w pierwszej, mimo że swobodnie używa się tego słowa w odniesieniu do Boga). Wszystkie trzy dotyczą Męki Jezusa w swojej pełni i z podkreśleniem jej wielkiego znaczenia, lecz oprócz fragmentu o „odkupieniu” (Marek, 10:45) i pewnych słów wypowiedzianych podczas Ostatniej Wieczerzy, nie ma niczego, co by wskazywało na znaczenie później do tego dołączone. Nie jest nawet zasugerowane, że śmierć Jezusa miała jakikolwiek związek z grzechem czy przebaczeniem.

On (Jezus) wielokrotnie odnosił się do samego siebie jako Syn Człowieczy. Określone słowa Piotra wypowiedziane podczas Pięćdziesiątnicy – ‘Człowiek przyjęty przez Boga’, opisały Jezusa tak, jakby był znany i uznawany przez ludzi tamtego czasu… Z nich (Ewangelii) dowiadujemy się, że Jezus przechodził przez stadia rozwoju, fizycznego i psychicznego, że bywał głodny, spragniony, bywał zmęczony i spał, że mógł być zdziwiony i prosić o wiadomości, że odczuwał ból i zmarł. Nie tylko nie wysunął twierdzenia o swojej wszechwiedzy, lecz wyraźnie wyrzekał się jej… Jest jeszcze mniej powodów, by przypisywać Jezusowi wszechmoc. Nie ma żadnych wskazówek na to, że kiedykolwiek postępował niezależnie od Boga lub jako niezależny Bóg. Uznaje raczej podległość względem Boga, poprzez swój zwyczaj modlitwy… Odrzuca nawet przypisywanie mu całkowitej dobroci, która należy tylko do Boga.”

William Knox, cytowany powyżej, pisze o przypisywaniu Jezusowi boskości: „…tuż przed III wiekiem jego boskość wciąż była odrzucana… Na Synodzie w Nicei w 325 roku boskość Chrystusa otrzymała oficjalne potwierdzenie… lecz kontrowersje trwały przez jakiś czas (…)”. (Odn. cytatów, zob. al-Maududi, 2, przyp. 101.) ↑
Werset ten odnosi się do wielu faktów, takich jak:
- Arogancja i grzeszność (popełnianie grzechów otwarcie, bez odczuwania żadnego wstydu) są przeszkodami dla wiary, gdy skromność i samokrytyka są drzwiami otwartymi na nią.
- Ze względu na naturę swej misji, Prorok Jezus, niech będzie z nim pokój, przywiązywał większą uwagę do duchowego aspektu Świętej Religii niż do innych jej aspektów, i to doprowadziło do pojawienia się wielu pustelników i mnichów w jego społeczności.
- Islam jest drogą środka; lecz jako że skromność, poddanie, oddawanie czci i zmaganie się przeciwko duszy cielesnej również są niezwykle ważne dla islamu, musi istnieć naturalna bliskość pomiędzy muzułmanami i naśladowcami Jezusa.
- Łagodność i poddanie niektórych pustelników i mnichów spowodowała, że przyjęli oni islam i Koran, gdy tylko usłyszeli Wysłannika Boga, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo.
↑
Te dwa ostatnie wersety, które zawierają ważne zasady ludzkiego życia na tym świecie i w przyszłym, zwracają uwagę na niebezpieczeństwa, takie jak alkohol, narkotyki, hazard i inne rodzaje gier losowych, i skłonność do wznoszenia monumentów i pomników o charakterze bałwochwalczym, które są ucieleśnieniem ostentacji, pychy, zachłyśnięcia się życiem tego świata i nadaremnych pragnień nieśmiertelności. Ukazują także wrogość, nienawiść i przestępstwa przez nich popełniane. Jeśli uznajemy, iż organizacje na podobieństwo mafii są pożywką dla tych i innych rodzajów grzechów i nielegalnych relacji, takich jak prostytucja, niekontrolowany czarny rynek, uzależnienie od narkotyków i przemyt, i że są to obrzydliwe skutki działania Szatana, ostrzeżenie zawarte w tych wersetach staje się jeszcze bardziej znaczące. Jest również niezwykle ważne by zrozumieć, jakie straty mogą być spowodowane zlekceważeniem nawet jednego wersetu Koranu; na przykład wiele wypadków drogowych, które zabierają życie i własność, wynikają z alkoholu. ↑
Ten werset formułuje bardzo ważny standard oceny i osądu. Jako że świat i wszystko , co na nim jest, nie są w stanie odzwierciedlić tego, co jest doskonałe, i ze względu na ich wrodzone niedostatki, które są podstawą ich egzystencji, mogą odzwierciedlać jedynie wiele absolutnych prawd w postaci względnych sposobów, stopni czy kolorów.

Dlatego właśnie, zarówno z perspektywy względności jak i w rzeczywistości, brzydcy, źli i zepsuci (niewierni, hipokryci, grzesznicy, nielegalne zyski, złe myśli i nieprawdziwe wierzenia, itp.) istnieją na świecie w większej obfitości niż piękni, dobrzy i czyści (wierni, szczere i sprawiedliwe osoby, legalne zyski, prawe myśli i prawdziwe wierzenia). Z tego powodu błędem jest osądzanie na podstawie ilości; ważna jest natura i jakość. Zdarza się czasem, że pojedyncza osoba reprezentuje prawo i prawdę w społeczności. Tak więc oprócz kwestii otwartych na pytania i takich, które są prawdziwie związane z okolicznościami, to co sprawiedliwe i prawdziwe nie może być osądzane według ilości. Źródłem absolutnych prawd jest Bóg. Cokolwiek On ocenia jako prawdziwe i prawidłowe jest prawdziwe i prawidłowe. Myślenie i działanie z tym sprzeczne przynosi porażkę, a nie sukces i zbawienie. Zarówno historia jak i obecny świat są tego świadkami. ↑
Bahira: wielbłądzica, której mleko poganie poświęcali idolom, po tym jak urodziła pięcioro młodych, z których piąte było samcem; saiba: wielbłąd przeznaczony na zgubę, którego mleka poganie sobie odmawiali, uświęcając je, by wyrazić swoją wdzięczność za udane wypełnienie przysięgi; łasila: sztuka bydła, która urodziła bliźniaki, z których jeden jest samcem, a drugi samicą, i z których samiec był przeznaczony na zgubę i poświęcony bożkom; ham: wielbłąd, którego poganie sobie odmawiali, po tym jak zapłodnił dziesięć samic.

Wniosek z tych wersetów wskazuje na bardzo ważny fakt: Bóg nigdy nie czyni niczego nadaremno, ani niczego, co jest bezużyteczne, i jeśli ktokolwiek może użyć swojego rozumu, ktokolwiek posiadający wystarczające władze umysłowe, to jest w stanie pojąć choć trochę mądrości w każdym z rozkazów Boga.

Islam czyni rozum i intelekt świadkami faktu, iż każdy z jego nakazów jest rozsądny, lecz nie znaczy to, że rozum lub intelekt może odkryć i ustanowić te nakazy. Aby odkryć i ustanowić te nakazy w swoim właściwym miejscu wymaga „intelektu”, który, jak mówi powyższy werset 97, zna wszystko, co jest w niebie i wszystko, co jest na ziemi, i który ma pełną wiedzę o wszystkim – intelektu, który zna strukturę całego wszechświata razem ze wszystkimi jego relacjami ze wszystkimi jego częściami i każdym zdarzeniem, o każdym czasie i w każdym miejscu, i który zna ludzkość ze wszystkimi jej potrzebami, naturą, i który rozumie sieć relacji. Jest tylko jeden taki „intelekt”: Bóg. Tak więc obowiązkiem ludzkości jest odkrycie mądrości nakazów Boga – winniśmy przeto użyć naszego rozumu i intelektu w celu wydedukowania mniej ważnych zasad i przykazań, które są zmienne w zależności od czasu i okoliczności.

Inną kwestią wartą wspomnienia przy tej okazji jest to, że ci, którzy lekceważą jakikolwiek z nakazów islamu, uznając go za niezgodny z rozumem, przez co preferują inne przykazania, są albo pozbawieni odpowiedniej wiedzy, zdolności intelektualnych czy też rozsądku, albo mają jakieś inne powody. ↑
Te ostatnie wersety zawierają ważne zasady dotyczące muzułmańskiego prawodawstwa, dobrej moralności i porządku społecznego. Oto one:
- (Mimo że zawsze powinniśmy mieć dobre zdanie o wiernych,) transakcje w społeczeństwie muszą odbywać się na podstawie procedur prawnych.
- Dawanie świadectwa jest niezwykle ważne. Unikanie tego i składanie fałszywego świadectwa należą do głównych grzechów.
- Świadectwo nie-muzułmanów, zwłaszcza Ludzi Księgi, może być akceptowane w przypadkach koniecznych.
- Jeśli dowód świadczący coś przeciwnego zostanie odkryty po tym, jak sąd wyda wyrok, musi być wszczęty nowy proces.
- Jeśli zostanie odkryte, że wykonawcy testamentu nie mówili prawdy, są oni zwalniani, a na ich miejsce powołuje się dwóch innych ludzi spośród prawowitych spadkobierców zmarłej osoby.
- Zarówno wykonawcy testamentu jak i spadkobiercy proszeni są o złożenie przysięgi.
- Ci, których ludzie uważają za wiarygodnych i szczerych nie zawsze muszą takimi być. Powinniśmy uważać każdego za wiarygodnego, póki nie pojawi się dowód temu przeczący, i tylko na takiej podstawie możemy uznać inną osobę za niewiarygodną.
- Prawo samo w sobie posiada zasady, lecz aby mogły one zwyciężyć i były stosowane tak, jak tego oczekujemy, wiara i szacunek dla Boga, który czyni wszystko, i który wezwie ich wszystkich do rachunku w innym świecie, oraz wiara w Życie Przyszłe, gdzie ludzie ujrzą odpłatę za to, co czynili na tym świecie, winny być nadrzędne. Wiara w Boga, szacunek dla Niego i strach przed Nim są podstawowymi warunkami zapewniającymi szczęśliwe życie społeczne.
↑
Werset wspominający o Torze i Ewangelii razem z Księgą, tak jak w 3:48, skłonił niektórych do interpretowania tego terminu (al-kitab) jako „pisanie”. Jednakże gdy rozważymy inny fakt, a mianowicie, że Tora i Ewangelia zawierają Mądrość lub nawet są ucieleśnieniami Mądrości jako święte Księgi, możemy dojść do wniosku, że poprzez Księgę i Mądrość werset odnosi się do Świętej Księgi i Mądrości ogólnie i wyszczególnia je lub określa jako Tora i Ewangelia. ↑
Formułowanie tego żądania, postawionego przez apostołów, by mieć większą pewność co do wiary, zawiera kilka kwestii, które stoją w sprzeczności z dobrymi manierami, które wierny powinien posiadać w stosunku do Boga i Jego Wysłannika:
- Gdy zwracali się do Jezusa jako do Wysłannika Boga, powinni byli pokazywać swoją wiarę i szacunek dla niego, ukazali jednak złe maniery i zwątpili w jego Posłannictwo.
- Poprzez mówienie „twój Pan” dali do zrozumienia, iż ich wiara w Boga nie umocniła się w ich sercach, gdyż zachowali się w zły sposób.
- Poprzez mówienie „czy twój Pan jest w stanie…?” zademonstrowali, że nie posiadali prawdziwego sądu o Bogu, tak jak Jego prawo (jako Boga) wymaga.
- Poprzez domaganie się cudu po tym, jak zaświadczyli o swojej wierze, ukazali zwątpienie i inny rodzaj złego zachowania.
Jednakowoż powinniśmy wspomnieć, że apostołowie, których Koran mocno pochwalił w niektórych innych wersetach (np. 3:52, 5:111), być może postawili to żądanie w czasie, gdy ich wiara nie była jeszcze w pełni utwierdzona w ich sercach i zanim odpowiedzieli na wezwanie Jezusa – „Kto będzie moim pomocnikiem (na tej drodze) do Boga?” mówiąc „My jesteśmy pomocnikami (sprawy) Boga. Wierzymy w Boga i (prosimy cię) zaświadcz, że jesteśmy muzułmanami (poddanymi wyłącznie Jemu).” (3:52).

Powinno się również odnotować, iż żaden z Towarzyszy Proroka Muhammada, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, nie postawił takiego żądania, po tym jak znaleźli się w łonie islamu. Nie tylko nie wysunęli takiego żądania, lecz także nie przywiązywali większego znaczenia do cudów Wysłannika Boga, niż te, które mogły być oczekiwane. Przykładem takiego cudu jest czas, w którym nie było żadnych innych środków do otrzymania wody i żywności i gdy Prorok był w stanie pomnożyć małą ilość dostępnej żywności, tak że wystarczyła ona dla setek żołnierzy (Szersze wyjaśnienie cudów Proroka Muhammada, zob. The Letters, „the 19 Letter”). Towarzysze skupili się na przekazywaniu zasad Religii i oddali się temu uważając za wystarczające, że takie cuda są relacjonowane tylko przez niektórych. ↑
Poprzez zakończenie opisu wydarzenia bez wspomnienia, czy stół był zesłany czy nie, Koran pokazuje, że powodem dla relacjonowania takich wydarzeń jest albo umocnienie głównych ich przyczyn albo danie lekcji poprzez nie. Poprzez zrelacjonowanie tego zdarzenia Koran pokazuje nam, że to, co przede wszystkim prowadzi ludzi do wiary w Wysłanników i Przesłanie, które przynieśli, to nie cuda przez nich dokonane. To raczej osoby samych Wysłanników, ich głęboka duchowość, wysokie morale, które posiadali i racjonalność oraz prawda ich Przesłania i jego zgodność z nieskazitelną ludzką świadomością. To pokazuje, że zarówno wiara jak i niewiara są świadomym wyborem. Tak więc zamiast oczekiwania cudów, ludzie powinni studiować wszechświat, który w rzeczywistości i w całości jest wystawą cudów, a charakter i życie Proroków – razem z Księgami, które przynieśli, a ich świadomość nie powinna być zanieczyszczona takimi rzeczami, jak przesądy, pragnienia cielesne, grzechy, czynienie zła, złe poglądy i arogancja, z których każde jest przeszkodą dla wiary. ↑
Odpowiedź dana przez Proroka Jezusa, niech będzie z nim pokój, ukazuje jego misję i jej charakter. Poprzez powiedzenie: „Jeśli ich ukarzesz – oni są Twoimi sługami; a jeśli im wybaczysz – Ty jesteś Pełen Chwały, Twoja moc nieodparta, (jesteś) Mądry”, pokazuje jego całkowity szacunek dla Boga, gdy z wyrażeniem „oni są Twoimi sługami” odwołuje się do miłosierdzia Boga. Mimo że wydaje się bardziej rozsądne odwoływanie się do Boga będącego Wszechwybaczającym i Wszechmiłosiernym, gdzie przebaczenie jest wspomniane, to znamienity Prorok, który mówiąc o tej kwestii, odwołuje się do Boga Pełnego Chwały i Mądrego, ukazuje jego głębokie poddanie się absolutnej Władzy i Mądrości Boga.

Pewnego razu nasz Prorok, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, wymienia Abrahama i Jezusa, niech będzie z nimi pokój, razem i przyrównuje ich do siebie. Abraham wzywał Boga w imieniu swojego ludu, który go odrzucił, mówiąc: Zaprawdę, oni sprowadzili z drogi prostej wielu ludzi. Zatem, kto idzie za mną, ten naprawdę należy do mnie. ten zaś, kto nie jest mi posłuszny… Zaprawdę, Ty jesteś Przebaczający, Współczujący (14:36). ↑