SURA 32

AS-SADŻDA (POKŁON)

OKRES MEKKAŃSKI

Sura niniejsza, składająca się z 30 wersetów, została objawiona w Mekce. Jej nazwa pochodzi od wersetu 15, w którym mowa jest o tym, że wierni, kiedy słyszą Objawienie Boże, skłaniają się, padając na twarz. Sura 32 omawia boskie pochodzenie Koranu, wspomina stworzenie ludzkości, ażeby zwrócić uwagę na drugie stworzenie, na Tamtym Świecie, a także – na koniec, jaki czeka tych, którzy wierzą w Boskie Znaki i Objawienia i tych, którzy nie wierzą w nie. Opowiada też, jak Dzieci Izraela były prowadzone dzięki podobnej – Boskiej Księdze, danej prorokowi Mojżeszowi, niech będzie z nim pokój. Sura Pokłon kończy się dobrymi wieściami dla wierzących – o nagrodach, jakimi zostaną obdarowani w życiu wiecznym.

W IMIĘ BOGA MIŁOSIERNEGO, WSPÓŁCZUJĄCEGO!

Alif. Lam. Mim.
(Oto) Księga, która – co do tego nie ma żadnej wątpliwości – zsyłana jest w częściach od Pana światów.
Oni powiedzą także: „On (Muhammad) to wymyślił? Nie, to prawda od twego Pana, abyś mógł ostrzegać lud, do którego nie przybył przed tobą żaden ostrzegający (w długim czasie, kiedy to nie pojawili się żadni wysłannicy), aby i on mógł zostać poprowadzony (odnalazł Drogę Prostą i poszedł nią)^[1].
Bóg jest Tym, który stworzył Niebiosa i Ziemię, oraz to, co znajduje się pomiędzy nimi, w sześć dni, a następnie umocnił się na Tronie Najwyższym^[2]. Poza Nim nie macie żadnego Strażnika (do którego moglibyście odnosić ostateczne znaczenie i koniec waszych spraw) ani orędownika (który – bez rozkazu Boga – spowodowałby cokolwiek pożytecznego dla was)^[3]. Czy się nie zastanowicie i nie będziecie świadomi?
On kieruje sprawę z nieba ku ziemi; potem sprawa wznosi się ku Niemu w ciągu dnia liczącego tysiąc lat wedle tej miary, którą wy się posługujecie^[4].
Taki jest On, Znający to, co niewidzialne i widzialne (wszystko to, co znajduje się w wymiarze ukrytym i widzialnym, a także poza nimi, i w wymiarach będących w zasięgu każdej istoty stworzonej), Potężny, Pełen Chwały, którego Moc jest nieodparta, Współczujący:
On, który czyni wszystko to, co stwarza, doskonałym; On zapoczątkował stwarzanie ludzkości z gliny.
Po czym sprawił, że potomstwo zależy od wydostania się marnego płynu^[5].
Następnie ukształtował go we właściwych proporcjach i tchnął w niego ze Swego Ducha^[6], i dał wam słuch, wzrok i serce (dla rozumienia, widzenia i odczuwania). Skąpo okazujecie Mu wdzięczność!
Oni jednak mówią: „Cóż takiego?! Czyż kiedy będziemy (martwi i) zagubieni w ziemi i zostaniemy stworzeni od nowa?” Nie (oni w rzeczywistości nie uważają ponownego stworzenia za niemożliwe, lecz raczej) są niewierzącymi w spotkanie z swym Panem^[7].
Powiedz: „Wasze dusze zabierze Anioł Śmierci, w którego pieczy jest zabranie waszych dusz; a potem zostaniecie sprowadzeni do waszego Pana”^[8].
Gdybyś tylko mógł widzieć tych (ludzi) niewierzących i występnych, jak skłaniają swe głowy przed swoim Panem (prosząc): „Panie nasz! Teraz zobaczyliśmy i usłyszeliśmy (prawdę i jesteśmy gotowi do posłuszeństwa). Wróć nas zatem (na świat): my z pewnością będziemy czynić dobre, prawe dzieła. Już jesteśmy pewni (prawdy)”.
(To tylko próżne pragnienie). Gdybyśmy tak chcieli, to dalibyśmy każdej duszy przewodnictwo (drogę do zbawienia, właściwą dla niej); lecz (wielu wybrało niewiarę i) i sprawdziło się Moje Słowo, że Ja z całą pewnością wypełnię Piekło dżinami i ludźmi – wszystkimi razem^[9].
„Przeto (wy, którzyście dobrowolnie wybrali drogę niewiary i podążali nią, pomimo Naszych ostrzeżeń) posmakujcie kary, ponieważ działaliście w nierozważnym zapomnieniu (spotkania, które wam wyznaczyłem) tego Dnia. Oto (teraz) My zapomnieliśmy o was i nie zwracamy na was uwagi. Zakosztujcie kary wiecznej za to, co czyniliście”.
Jedynie ci (naprawdę) wierzą w Nasze Znaki i Objawienia, którzy – gdy się im o nich wspomni (w formie porady i nauki) – padają na twarz w pokłonie, wysławiają swego Pana i głoszą Jego chwałę, i nie zachowują się wyniośle.
Ich boki porzucają nocą swe łóżka, wzywając swego Pana w lęku (przed karą) i w nadziei (na Jego wybaczenie, łaskę i akceptację), i wydają z tego, w co ich zaopatrzyliśmy (majątek, wiedza, siła – dla sprawy Boga i dla zapewnienia utrzymania potrzebującym, a powodowani są jedynie pragnieniem zyskania radości Boga i nie przyczyniają w ten sposób ciężarów innym).
Żadna dusza nie wie, jaka radość niosąca szczęście skrywana (zarezerwowana) jest dla nich jako nagroda za to, co czynili.
Czyż zatem wierzący podobny jest do występnego? Oni nie są sobie równi.
A dla tych, którzy wierzą i czynią dobre, prawe dzieła (przygotowane) są Ogrody Schronienia i Mieszkania jako powitanie i nagroda (od Boga) za to, co zwykli byli czynić.
A co do występnych (tych, którzy przekraczają ustalone przez Boga granice – swymi poglądami i uczynkami), tych schronieniem i mieszkaniem będzie Ogień (piekielny). Za każdym razem, kiedy zapragną z niego wyjść, zostaną doń sprowadzeni z powrotem i będzie im powiedziane: „Skosztujcie kary Ognia, którą zwykliście uznawać za kłamstwo”.
Jednak (przed tą karą najwyższą) My z pewnością damy im zakosztować niższych rodzajów kary (na tym świecie), by (okazali skruchę i) powrócili.
Któż jest bardziej niesprawiedliwy niż ten, który był (stale) napominany o Znakach i Objawieniach swego Pana, a mimo to odwraca się od nich z niechęcią.
I My z pewnością daliśmy Mojżeszowi Księgę (tak jak tobie zsyłamy Koran), nie pozostawaj więc w wątpliwości co do tego, że dosięgnie i ciebie (od twego Pana, i co do ostatecznego spotkania z Nim w życiu przyszłym). A My uczyniliśmy ją (Księgę daną Mojżeszowi) przewodnictwem dla Dzieci Izraela.
I jak długo pozostawali cierpliwi (w przeciwnościach, które napotykali na Ścieżce Boga) i mieli pewność wiary w Nasze Objawienia, My wyznaczaliśmy spośród nich przywódców, prowadzących zgodnie z naszym rozkazem (i naszymi przykazaniami).
Twój Pan z pewnością rozstrzygnie pomiędzy nimi w Dniu Zmartwychwstania rzeczy, co do których (później) się poróżnili (i co do których trwają w niezgodzie)^[10].
Czyż nie jest (wystarczającym) przewodnictwem dla nich (dla niewiernych) to, jak wiele pokoleń przed nimi unicestwiliśmy, pośród których domostw oni podróżują? Zaprawdę, w tym są znaki. Czyż wciąż nie będą słuchać (i zwracać uwagi na ostrzeżenia objawione bezpośrednio, a także w tych znakach)?
Czyż nie zważają i nie widzą, jak My doprowadzamy deszcz do (pozbawionej roślinności) wyschniętej ziemi i przy jego pomocy wyprowadzamy zbiory, z których jedzą ich trzody i oni sami? Czyż wciąż nie będą dostrzegać (prawdy) ?
Zamiast tego mówią (rzucając wyzwanie i prowokując): „Kiedy nastąpi ten Sąd (dzięki któremu wszystko stanie się jasne), jeśli jesteś prawdomówny (w swoich groźbach)?
Powiedz: „W Dniu Sądu (kiedy to wszystko stanie się jasne)^[11], tym, którzy teraz nie wierzą, wiara nie zda się na nic i nie zostanie im udzielona zwłoka.
Wycofaj się przeto od nich (nie dbaj o to, co czynią i mówią) i oczekuj (nadejścia Sądu); oni również (go) oczekują.

Wnioskując z wersetu: My nigdy nie ukaraliśmy (osoby ani wspólnoty za niesprawiedliwość, którą popełniła), o ile nie posłaliśmy wysłannika (dla porady i ostrzeżenia) (17:15), niektórzy uczeni muzułmańscy utrzymują, że ten, kto nie słyszał Imienia Bożego ani nauk islamu, będzie „usprawiedliwiony”, chyba że jest osobą niesprawiedliwą i występną. Bóg, jeśli zechce, nagrodzi takie osoby za dobro, którego dokonały i będą się one radować Rajem.

Inni uczeni są jednak zdania, że ludzie zostali stworzeni ze zdolnością do „znalezienia” Stwórcy przy pomocy rozumu, nawet jeśli nie znają Jego Imion i Atrybutów. Mogą Go odnaleźć również we własnym sumieniu. Pewnego razu przyszedł do Proroka Beduin i wyjaśnił, jak osiągnął wiarę: „Wielbłądzie łajno wskazuje na istnienie wielbłąda. Odciski stóp na piasku mówią o podróżnym. Niebo z jego gwiazdami, ziemia z jej górami i dolinami, a także morze z jego falami – czyż nie wskazują na Stwórcę, Wszechmocnego, Wiedzącego, Mądrego i Troszczącego się? Skoro ów człowiek doszedł do wiary poprzez wnioskowanie logiczne, to nie możemy nie doceniać roli rozumu i myślenia w odniesieniu do wiary. Wyjęcie spod kary, które zawiera werset 17:15, oznacza zatem, że jeśli nie został posłany wysłannik, to nikt nie poniesie odpowiedzialności za zaniedbywanie innych filarów wiary i nieprowadzenie życia zgodnego z islamem. Bóg wykorzystuje wysłanników do głoszenia swych nakazów, odróżniających to, co jest dobre od tego, co złe i nie pozostawia istot ludzkich samych na zbłądzenie spowodowane ułomnym ludzkim osądem i doświadczeniem. ↑
O stworzeniu Niebios i Ziemi w sześć dni i umocnieniu się Boga na Tronie Najwyższym zob. 2:29, przyp. 28; 7:54, przyp. 11. ↑
Słowo Szafi’ (tłumaczone jako pośrednik, orędownik) oznacza kogoś, kto „interweniuje”, i zazwyczaj rozumie się jako osobę wstawiającą się u Boga za ludźmi. Jednakże z wersetu tego wynika jasno, że to zdanie dotyczy jedynie spraw doczesnych. Jest również jasne, że poganie, którzy nie wierzyli w życie wieczne, nigdy nie pomyśleliby o wstawiennictwie w odniesieniu do Tamtego Świata. Z tego względu stwierdzenie, o którym mowa, oznacza każdego orędownika lub zasadę, która działa pomiędzy ludźmi, a także pochodzenie wszystkich rzeczy pożytecznych. Ludzie przyjęli pewnych tzw. bogów, by dla nich działali jako pośrednicy do kontaktów z Bogiem w ziemskich sprawach. Niniejszy werset kategorycznie odrzuca taką wiarę, a także moc stwórczą i skutek stwórczy jakiejkolwiek przyczyny materialnej i niematerialnej w stworzeniu wszechświata lub zarządzaniu nim.

Przyczyny materialne i to, co nazywamy „siłami natury i prawami natury”, stanowią tylko tytuł, który nadajemy wykonywaniu przez Boga Swoich nakazów albo dziełom Jego Imion. To Bóg stwarza, zarządza, utrzymuje i zaopatruje. ↑
Słońce jest bliżej nas niż my sami. Jego światło manifestuje się i przenika „serce” wszystkiego w świecie, chyba że napotyka przeszkodę. Podobnie Bóg, wolny od wszelkich ograniczeń materii, czasu i przestrzeni, jest nieskończenie bliżej nas, aniżeli my sami, my zaś jesteśmy nieskończenie od Niego oddaleni. Ten werset wyraża także tę prawdę, że możemy zbliżyć się do Boga jedynie w taki sposób, że On nas do Siebie przybliży.

Po drugie, początkiem wszystkiego i każdej sprawy i zdarzenia na świecie jest czysty wymiar niebiański. Dlatego słowo niebiosa w tym wersecie nie oznacza nieba astronomicznego, ale czyste wymiary ducha, gdzie działa i wypełnia swoją wolę Bóg – bez zasłony lub przyczyny materialnej. Wszystkie postanowienia, dotyczące świata, wychodzą z tych właśnie wymiarów.

Po trzecie, jak stwierdziliśmy w przypisie 13 do sury 7:54, Koran stosuje słowo dzień nie tylko w znaczeniu naszego normalnego, ziemskiego dnia, lecz także jako jednostkę czasu. Podczas gdy ten werset wspomina o dniu, będącym równowartością 1.000 naszych lat, to inny werset mówi o dniu mierzącym 50.000 lat (70:4). Pokazuje to, że pojęcie dnia jest względne. Świat nie składa się tylko z naszego świata ani tylko z wszechświata widzialnego. Istnieją światy albo wymiary zawarte w obrębie innych. Podobnie jak czas albo długość dnia różne są w świecie snów, tak też różne są w świecie ducha i różne w świecie form niematerialnych w innych wymiarach duchowych.

Po czwarte, werset może się także odnosić do faktu, że okresy tysiącletnie są zwykle punktami zwrotnymi w ludzkich dziejach (zob. także 55:29, przyp. 11). ↑
Maurice Bucaille komentuje ten werset następująco:

„Słowo arabskie, przetłumaczone tutaj jako ‘quintessence (wyciąg)’, to sulalat. Oznacza ono ‘coś, co zostało wyciągnięte, uzyskane z czegoś innego, stanowi najlepszą część jakiejś rzeczy’. Jakkolwiek by tego słowa nie tłumaczyć , odnosi się ono do części całości.

Zapłodnienie jajka i reprodukcja następują przez komórkę, której rozmiary są niezwykle małe. Mierzy się je w dziesięciotysięcznych milimetra. W normalnych warunkach (ocenia się, że w jednym centylitrze sześciennym spermy znajduje się 25 milionów plemników, a podczas ejakulacji wydobywa się kilka centymetrów sześciennych płynu) jedynie jedna pojedyncza komórka spośród kilkudziesięciu milionów wytworzonych przez mężczyznę rzeczywiście wejdzie do jajeczka, natomiast ogromna liczba plemników pozostanie z tyłu i nigdy nie ukończy podróży prowadzącej od waginy do jajeczka, przechodząc przez macicę i rurki Fallopiana. Tę funkcję spełnia zatem nieskończenie mała cząstka wyciągu z płynu, którego skład jest wysoce skomplikowany.

W rezultacie trudno nie być pod wrażeniem zgodności pomiędzy tekstem koranicznym a wiedzą naukową, jaką obecnie dysponujemy o tych zjawiskach (z The Bible, the Qur’an and Science). ↑
Odnośnie do tego, że Bóg tchnął ze Swego Ducha, zob. 2:31-34, przyp. 32-34; 15:29, przyp. 8. ↑
Ci, którzy żyją życiem ulotnym, kierowani namiętnościami, i którzy zagubili się w swych grzechach, nie potrafią spojrzeć w przyszłość, kiedy to będą pociągnięci do odpowiedzialności za swoje życie. To właśnie leży u podstaw tego, że negują życie przyszłe. ↑
Podczas gdy werset 39:42 mówi, że Bóg zabiera ludzkie dusze, wersety 6:61 i 16:28 wspominają o tym, że zabierają je wysłannicy Boga i aniołowie. Z niniejszego wersetu dowiadujemy się, że zadanie to wypełnia Anioł Śmierci. Wzmiankowane wersety oczywiście nie są ze sobą sprzeczne. Ostatecznie to Bóg sprawia, że ludzie umierają, obarczył jednak w Swej Mądrości tą rolą Anioła Śmierci, który ma swych pomocników.

Trzeba wspomnieć jeszcze o jednej rzeczy: czasem to Bóg zabiera dusze Swych sług, a czasem czyni to Anioł Śmierci, nie wykorzystując w tym celu swych pomocników. Zależy to od rangi duchowej osoby, od tego, czy jest to osoba wierząca czy też nie, hipokryta czy też wierzący grzesznik. ↑
Jako istoty wyposażone w wolną wolę i szczególnego typu mechanizmy, dżiny i ludzie odpowiadają za swoje uczynki. Z tego względu Bóg nie zmusza ich do wyboru określonej drogi, jaką mają podążać w swym życiu. Nie nakłada na nich Swego przewodnictwa, ale wyjaśnia konsekwencje podążania drogą prostą i skutki zbłądzenia. Bóg oświadczył, że nie będzie prowadził drogą prostą tych, którzy zagubili się w czynieniu niesprawiedliwości (3:86, 5:51, 6:144, 9:19) i występku (5:108, 9:24), a także tych, którzy dobrowolnie wybrali drogę niewiary (5:67, 9:37). Dlatego, jak widzimy, uparte i oparte na uprzedzeniu trwanie w niewierze, czynienie niesprawiedliwości, nieprawość i wszelkiego rodzaju występki nie pozwalają człowiekowi uwierzyć. Bóg oświadczył również, że ci, którymi wypełni piekło, to Szatan, jego potomstwo i naśladowcy (38:85). Bóg stworzył ludzkość ze skłonnością do wiary i wyposażył ją w konieczne mechanizmy psychiczne i biologiczne. Wysyłał także poprzez dzieje wysłanników do każdego narodu, by wzywać go ku Swej drodze i ostrzegać przed konsekwencjami złych czynów. Wskazał też ludzkości drogę do prawdy za pomocą jasnych znaków. ↑
Koraniczna metoda przewodzenia człowiekowi w jego wędrówce po prostej ścieżce jest niezmiernie znacząca. Podczas gdy werset 24 zakłada przyszłe zwycięstwo muzułmanów, i to w czasie, gdy spotykają ich prześladowania w Mekce, to werset 25 ostrzega ich pośrednio o możliwości zaistnienia w przyszłości wewnętrznych niesnasek i konfliktów. Zarówno dobre wieści, jak i pośrednie ostrzeżenia są z pewnością prawdziwe dla wszystkich podobnych okresów. ↑
Owym dniem jest ten, w którym to spadnie na nich niemożliwe do uniknięcia nieszczęście albo wojna – w niej zostaną zabici. ↑