SURA 112

W Imię Boga Miłosiernego, Współczującego!

Mów: „On – Bóg Jeden Absolutnie Jedyny^[1].
Bóg, Wiecznie o Wszystko Upraszany (Sam niczego Niepotrzebujący).
On nie rodzi ani nie został zrodzony^[2].
I nikt nie jest do Niego podobny (ani Mu równy)”^[3],^[4].

Fakhru’d-Dīn ar-Rāzī, wielki komentator Koranu, wskazał na to, że Bóg w niniejszym wersecie nazywany jest trzema imionami: On, Bóg i Jeden Absolutnie Jedyny. „On” oznacza Istotę Boską w Jej Podstawowej Zasadzie, niemożliwą do opisania, znaną jedynie przez Niego Samego; niemożliwą do oznaczenia za pomocą jakichkolwiek Atrybutów lub Imion. „Bóg” jest Istotą Boską, która się manifestuje i jest poznawana przez Swoje Atrybuty i Imiona i która obejmuje wszystkie Atrybuty i Imiona, jakimi jest nazywana. „Jeden Absolutnie Jedyny” neguje wszystkie fałszywe pojęcia i koncepcje dotyczące Boskiego Bytu. „On” jest terminem używanym przez najbliższych Bogu; zwracają się oni do Niego: „On”. „Bóg” jest terminem używanym przez Ludzi Prawicy, ludzi szczęścia i pomyślności (którzy otrzymają Zapis swoich czynów w prawe ręce), podczas gdy „Jeden Absolutnie Jedyny” występuje w tym wersecie w powiązaniu z Ludźmi Lewicy, ludźmi nieszczęsnymi (którzy otrzymają Zapis swoich czynów w lewe ręce), hołdującymi niewłaściwym pojęciom na temat Boga, a także negującymi Jego istnienie lub przypisującymi Mu różnych współtowarzyszy.

Istnieją pewne różnice pomiędzy używaniem wyrażenia: Bóg jest Jeden (Łahid) a Jeden Absolutnie Jedyny (Ahad). Uznawanie, że Bóg jest Jeden (Łahid) oznacza manifestację Boskich Imion, które zapewniają istnienie wszystkim rzeczom i bytom i są odpowiedzialne za ich egzystencję w całym wszechświecie. To, że Bóg jest Jeden Absolutnie Jedyny, oznacza skupienie przez Boga manifestacji Swych Atrybutów i Imion na każdej osobie i istocie. W celu zrozumienia tej różnicy rozważmy następującą analogię:

Słońce swoim światłem obejmuje niezliczone rzeczy. Może to pomóc w zrozumieniu Boskiej Jedności. Żeby jednak mieć w naszych umysłach całość jego światła, potrzebujemy obszernego aparatu pojęciowego i postrzegania. Nie zapominajmy jednak o słońcu – każdy obiekt jaśniejący odbija jego własności (światło i ciepło) najlepiej jak potrafi i w ten sposób manifestuje słońce. To analogia do tego, że Bóg jest Jeden Absolutnie Jedyny. W odniesieniu do manifestacji Bożej Jedności cały wszechświat jest dla Boga zwierciadłem. W odniesieniu do Boga jako Jednego Absolutnie Jedynego każda (jaśniejąca) istota stanowi Jego zwierciadło.

Bediüzzaman Said Nursi zauważa, że wiara w Boską jedność ma dwa stopnie: wiara powierzchowna, tj. Bóg nie ma współtowarzyszy i wszechświat należy wyłącznie do Niego (tacy wierni mogą być podatni na zmieszanie i zbłądzenie); oraz mocne przekonanie, że Bóg jest Jeden, że wszystko należy wyłącznie do Niego; że jedynie On stwarza, utrzymuje i zaopatruje oraz powoduje śmierć itp. Tacy wierni widzą Jego pieczęć i jej odbicie na każdej rzeczy. Wolni od wątpliwości, odczuwają zawsze i wszędzie Jego Obecność. Ich przekonaniami nie zachwieje ani zwątpienie, ani zbłądzenie. ↑
Oświadczenie, że Bóg nie rodzi ani nie został zrodzony, jest tak oczywistą zasadą dla Istoty Boskiej, że sura niniejsza zawiera ją po to, by obalić wszystkie te doktryny, które przypisują Bogu synów lub córki. W pierwszym rzędzie obala przypisywanie Bogu przez pogan aniołów jako córek; poza tym neguje twierdzenia chrześcijan, jakoby Bóg był Ojcem Jezusa lub Jezus był Jego synem. ↑
Boska Religia, objawiana Prorokom spośród różnych ludów, była taka sama pod względem podstawowych zasad, ale z biegiem czasu jej przesłanie było fałszywie interpretowane, mieszano je z przesądami i w rezultacie degenerowało się do pustych praktyk magicznych i nic nieznaczących rytuałów. Pojęcie Boga, to serce religii, zdegenerowało się przez: a) tendencję antropomorfizującą, „zmieniającą” Boga w istotę o kształtach ludzkich i ludzkich namiętnościach, b) deifikację aniołów, c) przydawanie „Głównemu” Bogu innych „osób” (jak w chrześcijaństwie i hinduizmie), d) czynienie z Proroków lub innych osób inkarnacji Boga (Jezus Chrystus w chrześcijaństwie, Budda w buddyzmie Mahajana, Kriszna i Rama w hinduizmie, oraz poprzez e) personifikację Atrybutów Boga w oddzielne istoty boskie (np. chrześcijańska Trójca – Ojciec, Syn Boży i Duch Święty, a także hinduska Trimurti – Brahma, Wisznu i Śiwa). Prorok islamu, Muhammad (pokój z nim), odrzucił wszystkie takie uroszczenia teologiczne i przywrócił pojęcie Boga do jego pierwotnej czystości, jako Jedynego Stwórcy, Żywiciela i Pana całego stworzenia (Rabbul-‘ālamīn ła-ilāhuhum ła-malikuhum).

Tauhid jest najwyższą koncepcją boskości, a wiedzę o nim Bóg zsyłał ludzkości poprzez wszystkich swych Proroków. To jest ta wiedza, którą wszyscy Prorocy, pomiędzy nimi Mojżesz, Jezus i Prorok Muhammad (pokój z nimi), przynieśli ludziom. Ludzie splamili się politeizmem i oddawaniem czci idolom po śmierci Proroków jedynie dlatego, że zbłądzili z drogi czystych nauk głoszonych przez Wysłanników Boga. Opierali się na swoim własnym, błędnym rozumowaniu, fałszywym postrzeganiu oraz tendencyjnych interpretacjach w celu zaspokojenia swych namiętności – albowiem opierając się na tauhidzie nie mogliby tego uczynić. Musieliby bowiem okazać posłuszeństwo przykazaniom Jedynego – Wielkiego Boga.

„Najlepszy w Religii” – czwarty kalif Ali ibn Abi Talib, miał powiedzieć: „Trzeba dać świadectwo Boskiej Wiedzy i jej doskonałości, a doskonałość tego świadectwa polega na wierze w Jego Jedność, a doskonałość wiary w Jego Jedność polega na uznawaniu Jego czystości. Doskonałość Jego czystości uznajemy odrzucając przypisywanie Mu jakichkolwiek atrybutów negatywnych”. On jest Nieskończony i Wieczny, Samoistniejący i Samowystarczalny. Tak jak stwierdza sura: On – Bóg Jeden Absolutnie Jedyny. Bóg, Wiecznie o Wszystko Upraszany (Sam niczego Niepotrzebujący). On nie rodzi ani nie został zrodzony. I nikt nie jest do Niego podobny. Wzrok go nie obejmuje, On zaś obejmuje wszelki wzrok. Nic nie jest do niego podobne. On (jeden) jest Wszystkosłyszący i Wszystkowidzący. Przywołajmy ponownie słowa Alego: „On jest istotą, ale niezwiązany zjawiskiem początku istnienia. On istnieje, ale nie z niebytu. On jest ze wszystkim, ale nie jest to bliskość fizyczna; jest różny od wszystkiego, ale nie jest to oddzielenie fizyczne. On działa, ale bez narzędzi i bez ruchów. On jest Jeden, Jeden Jedyny taki, dla którego nikt nie jest współtowarzyszem i któremu nikogo nie brak, gdy ten ktoś jest nieobecny” (Nahdż al-Balāghah, Mowa I). ↑
Ta krótka sura, którą Wysłannik opisuje jako równą trzeciej części Koranu, składa się z sześciu zdań, trzech pozytywnych i trzech negatywnych, które dowodzą sześciu aspektów Boskiej Jedności oraz odrzucają i negują sześć typów przypisywania Bogu współtowarzyszy. Każde zdanie ma dwa znaczenia: jedno a priori (jako przyczyna lub dowód), drugie zaś a posteriori (jako skutek lub rezultat). Oznacza to, że sura ta zawiera w rzeczywistości 36 sur, z których każda stanowi kombinację sześciu zdań, spośród tych zaś każde ma różne aspekty. Każde jest albo założeniem albo twierdzeniem, a inne są argumentami je wspierającymi. Na przykład:

Powiedz: On jest Bogiem, albowiem On jest Jednym Absolutnie Jedynym, albowiem On jest Wiecznie przez wszystkich Upraszany, albowiem On nie rodzi ani nie jest zrodzony, albowiem nikt do Niego nie jest podobny.

A także:

Powiedz: Nikt nie jest do Niego podobny, albowiem On nie rodzi, albowiem On nie jest zrodzony, albowiem On jest Wiecznie przez wszystkich Upraszany, albowiem On jest Jednym Absolutnie Jedynym, albowiem On jest Bogiem.

A także:

On jest Bogiem, przeto On jest Jednym Absolutnie Jedynym, On jest Wiecznie przez wszystkich Upraszany, zatem On nie rodzi, przeto nie jest zrodzony, a zatem nikt nie jest do Niego podobny.

W ten sposób w Koranie znajduje się tysiące Koranów. ↑