SURA 110

AN-NASR (POMOC)

Okres medyński

W Imię Boga Miłosiernego, Współczującego!

1. Kiedy nadchodzi pomoc Boga i zwycięstwo (będące bramą do następnych zwycięstw)^[1],
2. I widzisz ludzi przystępujących tłumnie do Religii Boga,
3. Wysławiaj wtedy swego Pana Jego Chwałą i proś go o przebaczenie, gdyż zaiste, On jest Tym, który odpłaca skruchę szczodrym przebaczeniem i dodatkową nagrodą^[2],^[3].

1. Przy wielu okazjach Bóg obiecywał Wysłannikowi pomoc i zwycięstwo i otwarcie oświadczał, że On i Jego Wysłannik je odniosą. Na przykład, gdy Prorok Muhammad i jego zwolennicy cierpieli prześladowania z rąk politeistów mekkańskich, Bóg zadeklarował: „My z pewnością wspomożemy Naszych wysłanników i tych, którzy wierzą, podczas życia na tym świecie, a także i tego Dnia, kiedy wystąpią świadkowie (by zaświadczyć o tym, jak ludzie odpowiedzieli na wezwanie wysłanników)” (40:51). W Medynie podczas bitwy pod Uhud w trzecim roku Hidżry Bóg oświadczył: „I jeszcze jedno (błogosławieństwo), które miłujecie: pomoc Boga i rychłe nadejście zwycięstwa (które będzie prowadzić do dalszych zwycięstw). Głoś radosne wieści wiernym” (61:13). A po Bitwie Rowu, która miała miejsce w piątym roku Hidżry, On obiecał: Bóg zdecydował: „Zaiste, zwyciężę Ja, Ja i Moi Wysłannicy”. Oto Bóg jest Wszechpotężny, Pełen Chwały, a Jego Moc nieodparta (58:21). Ponieważ jednak ludzie poddawani są próbie, by przygotowali się do życia na Tamtym Świecie, to On sprawił, że pomoc i zwycięstwo zależne jest od tego, czy wierni pomagają Jego sprawie: O, wy, którzy wierzycie! Jeśli wspomożecie Boga (zmagając się dla Jego sprawy), On wspomoże was i wzmocni wasze stopy (byście się nie zachwiali na Jego drodze, a ostatecznie – zwyciężyli) (47:7). Toteż z Bożą pomocą, zwycięstwo było pewne, gdyż wierni wspomogli sprawę Boga i wykonali swe powinności w sposób, który Mu się podobał. ↑

2. Nakaz, by wysławiać Boga Jego Chwałą i prosić go o przebaczenie, stanowi ostrzeżenie dla wiernych, że nigdy nie powinni popaść w niebezpieczny błąd przypisywania sobie zwycięstwa i że zawsze powinni wystrzegać się popadania po zwycięstwie w grzechy. Zwycięstwo nie stanowi ich osiągnięcia, lecz jest dziełem Boga. Poza tym możemy poradzić sobie z mękami i prześladowaniami, trudniej jest jednak pozostać mocnym i nieustępliwym w obliczu pokus, dotykających zmysły człowieka, szczególnie w czasach ulgi, które następują po okresie biedy i prześladowań. Dowiadujemy się tego z postawy Wysłannika Bożego. Kiedy armia muzułmańska wracała do Medyny po pokonaniu wroga, Wysłannik Boży powiedział swoim Towarzyszom i żołnierzom: „Wracamy z mniejszego do większego dżihadu”. Towarzysze zapytali, czym jest ów „większy dżihad”, a Prorok wyjaśnił, że jest to zmaganie się ze swoją zmysłową naturą (al-Adżluni, Kaszf al-Chafa, 1:424).

   Na drodze do zwycięstwa mogliśmy też popełnić błędy i nawet grzechy. Dlatego musimy prosić Boga o ich wybaczenie. Koran zwraca wielką uwagę na upraszanie Boga o przebaczenie, a skoro jesteśmy grzeszni, to powinniśmy stale Go o to prosić. Błaganie o przebaczenie wyrywa także korzenie zła i dobrze chroni nas przed popadnięciem w grzechy. ↑

3. ‘Abdullāh ibn ‘Abbās, wspaniały Towarzysz Proroka, wykształcony w interpretacji Koranu, wskazał na to, że niniejsza sura informuje nas o przybliżeniu się czasu opuszczenia przez Wysłannika Bożego tego świata. Wysłannicy zostali posłani po to, by głosić Dobre Nowiny od Boga, a Prorok Muhammad wypełnił już wówczas swoją misję i nie było potrzeby, by dłużej przebywał na tej ziemi.

   Aisza, ukochana żona Wysłannika Bożego, opowiedziała o jego ostatnich chwilach:

   Byłam z nim w jego ostatnich chwilach. Kiedykolwiek chorował, prosił mnie o modlitwę za niego, a ja – ponieważ byłam przekonana, że moja modlitwa zostanie przyjęta ze względu na błogosławieństwo jego szczęśliwej ręki, trzymałam jego dłoń i modliłam się. W czasie jego ostatniej choroby chciałam uczynić to samo i modlić się, ale on nagle odsunął swą rękę i rzekł: Do ar-Rafīq al-A‘lā! (Do Wzniosłego Przyjaciela – czyli do Boga) (al-Buchārī, „Maghazī”, 78; Muslim, “Salām”, 50, 51). ↑