Wszyscy poprzedni prorocy przepowiadali Proroka Muhammada, niech będą z nim pokój i błogosławieństwo. Możemy jeszcze znaleźć wskazówki dotyczące jego nadejścia w Torze, Psalmach i Ewangeliach. Oto kilka przykładów:

• • I odrzekł mi Pan: Dobrze powiedzieli. Wzbudzę im proroka spośród ich braci, takiego, jak ty, i włożę w jego usta moje słowa, będzie im mówił wszystko, co mu nakażę. Jeśli ktoś nie będzie słuchać moich słów, które on wypowie w moim imieniu, Ja od niego zażądam zdania sprawy (Powtórzonego Prawa, 18: 17-19).

Z powyższych wersetów wynika jasno, że „Prorok podobny do ciebie spośród ich braci” będzie prorokiem z linii Ismaila, gdyż Ismail był bratem Izaaka, praojca ludu Mojżesza – Dzieci Izraela. Jedynym Prorokiem, który przyszedł w linii Ismaila (Izmaela) po Mojżeszu i przypominał go pod wieloma względami, gdyż na przykład przyniósł nowe prawo i zmagał się z nieprzyjaciółmi, jest Prorok Muhammad, pokój z nim. Także biblijny werset: Nie powstał więcej w Izraelu prorok podobny do Mojżesza, który by poznał Pana twarzą w twarz… (Powt. Prawa, 34:10) jasno stwierdza, że taki Prorok jak Mojżesz już się nie pojawił pomiędzy Izraelitami. Koran (73:5) wskazuje na ten sam fakt: Zaprawdę, My posłaliśmy do was (o, ludzie) Wysłannika, świadka przeciwko wam (który zaświadczy na Tamtym Świecie o waszych czynach – jak się mają do Boskiego Posłannictwa), tak jak posłaliśmy Wysłannika do Faraona (73:15).

Zdanie: włożę w jego usta moje słowa, będzie im mówił wszystko, co mu nakażę w cytowanym wyżej fragmencie Księgi Powtórzonego Prawa oznacza, że obiecany Prorok będzie niepiśmienny i będzie mówił wszystko to, co Bóg mu powie. Bóg powtarza to stwierdzenie w Koranie (53:3-4): On nie przemawia za swoją przyczyną ani nie kieruje się własnym pragnieniem. To (co on wam przekazuje) jest jedynie Objawieniem, które zostało mu objawione. 

• • Pan przyszedł z Synaju i z Seiru dla nich zajaśniał, zabłysnął z góry Paran… (Powtórzonego Prawa 33:2)

Powyższy werset odnosi się do Proroctwa Mojżesza, Jezusa i Muhammada, niech będzie z nimi pokój. Synaj jest miejscem, gdzie rozmawiał z Bogiem Prorok Mojżesz i gdzie otrzymał Torę. W Seir, miejscowości w Palestynie, otrzymał Objawienie Jezus. Jeśli chodzi o Paran, to miejsce to zostało wspomniane w Torze (Księga Wyjścia, 21:9-21) jako miejsce na pustyni, gdzie na rozkaz Boga Hagar została pozostawiona przez swego męża Abrahama, by tam mieszkała ze swym synem Ismailem. Tam właśnie pojawiło się źródło Zamzam. Jak jest wyraźnie stwierdzone w Koranie (14: 35-37), Abraham pozostawił Hagar i Ismaila w dolinie Mekki, która była wówczas miejscem niezamieszkałym pomiędzy grzbietami gór Paran.

• • W dalszym ciągu Księga Powtórzonego Prawa powiada:

Przybywa z Merita koło Kadesz, w prawicy płonący ogień prawa. On kocha swój lud. Wszyscy Jego święci są w Jego ręku. 

Ten werset odnosi się do przyobiecanego Proroka Muhammada, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, który miał mieć niezliczonych Towarzyszy  o najwyższej randze świętości. Prawem jest jego szariat, opisanie go jako płomiennego ognia nawiązuje do faktu, że obiecany Prorok otrzyma zezwolenie na walkę ze swymi nieprzyjaciółmi. 

• • Oto Bóg rzekł do Abrahama: „Zaiste, Hagar urodzi dzieci. Spośród jej synów powstanie ten, którego ręka będzie ponad wszystkim, a ręce wszystkich innych będą otwarte ku niemu z szacunkiem”. 

Choć ten passus nie istnieje w obecnych wersjach Biblii, to jednak został zapisany przez Alego al-Qari w Szarh asz-Szifa, 1:743. W Torze odnajdujemy jednak następujący werset:

Z syna zaś tej niewolnicy uczynię również wielki naród, bo jest on twoim potomkiem. (Księga Wyjścia, 21:13) (Hagar), wstań, ponieś chłopca i weź go za rękę, bo uczynię z niego wielki naród (21:18).

Te wersety bezpośrednio odnoszą się do potomków Ismaila. Zostali oni uczynieni wielkim narodem dopiero za czasów działalności Proroka Muhammada, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo.

• • Obecne wersje Biblii wspominają, że synem, którego Bóg nakazał Abrahamowi złożyć w ofierze, był Izaak (Księga Wyjścia, 22:2). Jednakże, jak to na podstawie samej Biblii omówiliśmy w przypisie 13 do sury 37, ofiarowanym synem był w rzeczywistości Ismail, starszy brat Izaaka. Dlatego następujące wersety, które – jak twierdzi Biblia – zostały wypowiedziane przez Boga do Abrahama po tym, jak wypełnił próbę (był gotów ofiarować Bogu swego syna) muszą odnosić się również do potomnych i społeczności Muhammada, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, i potwierdzają powyższy cytat z Alego al-Qari:

….ponieważ uczyniłeś to, a nie odmówiłeś Mi syna twego jedynego, będę ci błogosławił i dam ci potomstwo tak liczne, jak gwiazdy na niebie i jak ziarnka piasku na wybrzeżu morza; potomkowie twoi zdobędą warownie swych nieprzyjaciół. Wszystkie ludy ziemi życzyć będą sobie szczęścia twego potomstwa, dlatego że usłuchałeś mego rozkazu (Księga Wyjścia, 22:16-18).

• • Oto mój Sługa, którego podtrzymuję; Wybrany mój, w którym mam upodobanie. Sprawiłem, że Duch mój na nim spoczął; On przyniesie narodom Prawo. Nie będzie wołał ni podnosił głosu, nie da słyszeć krzyku swego na dworze. Nie złamie trzciny nadłamanej, nie zgasi tlejącego się knotka. On rzeczywiście przyniesie Prawo. Nie zniechęci się ani nie załamie, aż utrwali Prawo na ziemi, a jego pouczenia wyczekują wyspy (Księga Izajasza, 42, 1-4).

Chociaż te wersety Księgi Izajasza są uznawane przez chrześcijan za „proroctwa” dotyczące Jezusa ewangelicznego, to jednak owe przepowiednie odnoszą się do Proroka Muhammada i islamu. Jezus przecież nie przyniósł prawa ani nie twierdził, że zamierza ustanowić na ziemi chrześcijaństwo i sprawiedliwość, tak że wyspy będą czekać na jego pouczenia. Pod względem prawa Jezus postępował według Starego Testamentu za wyjątkiem niewielu rzeczy zabronionych, które uczynił – z rozkazu Boga – dozwolonymi. Same Ewangelie relacjonują wypowiedzi Jezusa, wedle których został on posłany jedynie do zagubionych owiec z Domu Izraela (Mateusz, 15:24). Jezus powiedział również wyraźnie swoim dwunastu Apostołom: „Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego. Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela” (Mateusz, 10:5-6). Poza tym wersety te są niezwykle podobne do tego, co widział w Torze Abdullah ibn Amr ibn al-As, który przeprowadził głębokie studia wcześniejszych Pism Boskich, Abdullah ibn Salam, jeden z pierwszych, którzy przyjęli islam spośród znanych uczonych żydowskich, oraz sławny uczony izraelicki Ka’b ibn al-Achbar:

„O Proroku, oto My posłaliśmy cię jako świadka i zwiastuna dobrych wieści, ostrzegającego i ochronę zapewniającego dla niepiśmiennych. Jesteś Moim sługą, Ja nazwałem cię ‘Ufającym Bogu’, który nie jest surowy ani srogi, nie jest też hałaśliwy na targu; który nie odpędza zła złem, lecz przeciwnie – puszcza w niepamięć i  przebacza. Bóg z pewnością nie zabierze jego życia, zanim poprzez niego nie umocni chromego narodu, a ów naród powie: ‘Nie ma boga, prócz Boga Jedynego’ (al-Buchari, „Buju”, 50; Ibn Hanbal, 2:174).

• • Jezus im rzekł: „Czy nigdy nie czytaliście w Piśmie: Ten właśnie kamień, który odrzucili budujący, stał się kamieniem węgielnym. Pan to sprawił i jest cudem w naszych oczach. Dlatego powiadam wam: Królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi, który wyda jego owoce. Kto upadnie na ten kamień, rozbije się, a na kogo on spadnie, zmiażdży go”. (Mateusz, 21:42-44)

„Kamieniem węgielnym”, wspomnianym w tym wersecie, nie może być Prorok Jezus, gdyż powyższy werset nawiązuje do miażdżących zwycięstw, jakie będą odnosić zwolennicy owego „kamienia węgielnego” w starciach ze swymi nieprzyjaciółmi. Chrześcijaństwo zyskało grunt w Imperium Romanum dopiero po tym, jak poczyniło znaczące kompromisy względem rzymskich rytów i sposobu życia. Panowanie Zachodu nad światem nadeszło po zwycięstwie myśli naukowej nad średniowiecznym (chrześcijańskim)  dogmatycznym widzeniem świata i zostało zrealizowane w formie kolonializmu. W przeciwieństwie do tego islam rządził niemal połową „Starego Świata” przez wiele stuleci jako religia znajdująca się wciąż w stanie swej pierwotnej czystości, a jej wrogowie zostali wcześniej wielokrotnie pobici. W swoich zmaganiach z innymi religiami islam odnosił zawsze sukces. Także obecnie islam wzrasta zarówno jako czysta i autentyczna religia, jak i styl życia i stanowi nadzieję na ocalenie świata. Poza tym sam Prorok Jezus nawiązał do tego, wyraźnie stwierdzając, że Królestwo Niebieskie zostanie zabrane ludowi, do którego zostało zesłane, a oddane ludowi, który wyda jego owoce. 

Poza tym pewien hadis w zbiorze al-Buchari i Muslim relacjonuje, że Prorok Muhammad, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, opisuje siebie jako „kamień węgielny”, który dopełnia gmachu Proroctwa. 

• • Jednakże mówię wam prawdę: Pożyteczne jest dla was moje odejście. Bo jeżeli nie odejdę, Paraklet nie przyjdzie do was. A jeżeli odejdę, to poślę go do was. On zaś, gdy przyjdzie, przekona świat o grzechu, o sprawiedliwości i o sądzie (Jan, 16:7-8).

W tych wersetach znajdujemy odniesienie do Proroka Muhammada jako do Paraklita. Według Webster’s New World Dictionary, słowo Paraklit pochodzi od parakletos, oznaczającego „tego, który się wstawia, broni, apeluje”. Jednakże Abidin Pasza, dziewiętnastowieczny uczony z Yanya w Grecji, który bardzo dobrze znał grekę i którego dzieła na temat literatury greckiej były wysoko cenione przez Greków, pisze, że wspomniane słowo pochodzi  od greckiego słowa znaczącego Ahmad, wielce wysławiany (al-Jisri, 59). Rzeczywiście, Parákletos pochodzi od Períklytos i oznacza Ahmad. Koran stwierdza też, że Jezus przepowiedział Proroka Muhammada imieniem Ahmad, które jest synonimem imienia Muhammad (61:6). Chrześcijanie twierdzą, że Jezus nazwał Ducha Świętego Paraklit. Jaki jest jednak związek Ducha Świętego ze wstawiennictwem i składaniem próśb, co stanowi wszak zasadniczy atrybut Proroka Muhammada, nawet jeśli przyjmiemy, że to słowo pochodzi od parakletos? Poza tym tłumacze Ewangelii wolą zastępować „Paraklit” innymi terminami. Na przykład tłumaczą to jako „Doradca/Pocieszyciel” (Nowa wersja Międzynarodowego Towarzystwa Biblijnego – International Bible Society, dystrybuowana przez Gideon’s International), „Pomocnik” (Amerykańskie Towarzystwo Biblijne – American Bible Society, „Pocieszyciel” (The Company of the Holy Bible) itp.  Nikt z tych, którzy twierdzili i twierdzą, że słowo to odnosi się do Ducha Świętego, nigdy nie udowodnili, że Duch Święty przyszedł i uczynił to, co Jezus powiedział, że uczyni. Prócz tego Jezus głosił dobrą nowinę o tym, kto przyjdzie nie tylko jako Paraklit, lecz również jako „książę (władca) tego świata” i „Duch prawdy”, poza innymi funkcjami, które dotyczą nie „ducha”, lecz Proroka, jak to widać z następujących wersetów:

Gdy jednak przyjdzie Pocieszyciel… Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi, On wyda świadectwo o Mnie (Jan, 15:26).

Mam wam jeszcze wiele do powiedzenia, ale wy na razie nie możecie tego pojąć. Kiedy zaś przyjdzie już ów Duch Prawdy, pozwoli wam zrozumieć całą prawdę. Nie będzie On bowiem mówił od siebie, lecz przekaże wam wszystko, co usłyszy i objawi wam rzeczy przyszłe. On to otoczy mnie chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam objawi (Jan, 16:12-14).

Już nie będę z wami wiele mówił, nadchodzi bowiem władca tego świata. Nie ma on jednak nic swego we Mnie (Jan, 14:30).

Interesujące, że tytuły, którymi nazywany jest Prorok Muhammad, to „Sława Świata” i „Książę Świata”. Prorok Muhammad, pokój z nim, również świadczył o Jezusie, wysławiał go, głosząc że jest Prorokiem, wbrew negacji Żydów i fałszywej deifikacji chrześcijan, i przywrócił jego religię do jej pierwotnej czystości poprzez Księgę, którą przyniósł.

Takie jest świadectwo Jana. Gdy Żydzi wysłali do niego z Jerozolimy kapłanów i lewitów z zapytaniem: „Kto ty jesteś?”, on wyznał, a nie zaprzeczył, oświadczając: „Ja nie jestem Mesjaszem”.  Zapytali go: „Cóż zatem? Czy jesteś Eliaszem?” Odrzekł: „Nie jestem”. „Czy ty jesteś (tym – A. U.) prorokiem?” Odparł: „Nie!” Powiedzieli mu więc: „Kim jesteś, abyśmy mogli dać odpowiedź tym, którzy nas wysłali? Co mówisz sam o sobie?” Odpowiedział: „Jam głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską, jak powiedział prorok Izajasz” (Jan, 1:19-23; polski przekład cyt. za Biblią Tysiąclecia).

Jak wnosimy z tego fragmentu, Dzieci Izraela oczekiwały nadejścia Chrystusa (Mesjasza), Eliasza i innego proroka (tego proroka), który musiał być znany i oczekiwany przez wszystkich w tamtym czasie. Przeto tym Prorokiem był oczywiście Prorok Muhammad, pokój z nim. Żaden inny Prorok nie pojawił się przecież po Jezusie, pokój  z nim. Nie mógł to być Prorok Jan, gdyż on został wybrany na Proroka, zanim Jezus obwieścił swoją misję