SURA 61

AS-SAFF (SZEREGI)

OKRES MEDYŃSKI

Nazwa tej sury pochodzi z wersetu 4, gdzie słowo saff (szeregi, szyk bojowy) użyte jest po to, by wysławiać muzułmanów, którzy walczyli w szyku bojowym, stając się jakby jedną, solidną budowlą. Niniejsza sura składa się z 14 wersetów i została objawiona tuż przed bitwą pod Uhud lub tuż po niej. Ten rozdział Koranu podkreśla znaczenie, jakie – poza wiarą – ma wytrwałe zmaganie się dla sprawy Boga oraz jedność wyznawanej wiary i prawidłowego zachowania.

W Imię Boga Miłosiernego, Współczującego!

Wysławia Boga wszystko, co jest w Niebiosach i wszystko, co jest na Ziemi. On jest Pełen Chwały, Jego Moc nieodparta, Mądry.
O wy, którzy wierzycie! Dlaczego mówicie to, czego nie czynicie (i nie uczynicie)?
Najbardziej odrażające jest dla Boga to, że mówicie to, czego nie czynicie (i nie uczynicie)^[1].
Zaprawdę, Bóg miłuje tych, którzy walczą dla Jego sprawy w szeregach, jak gdyby stanowili mocną i solidną budowlę.
I (wspomnij), gdy Mojżesz rzekł do swego ludu: „O, ludu mój! Dlaczegóż to mnie znieważacie^[2], skoro rzeczywiście wiecie, że jestem Wysłannikiem Boga, posłanym do was?” Kiedy więc zeszli z właściwej drogi, Bóg sprawił, że ich serca odeszły od prawdy. Bóg nie jest przewodnikiem ludzi występnych.
A Jezus, syn Marii, powiedział: „O, Dzieci Izraela! Oto ja jestem Wysłannikiem Boga, posłanym do was, potwierdzającym (wszystko to, co z prawdy zawiera) Tora, która została objawiona przede mną^[3], i przynoszącym Dobrą Nowinę o Wysłanniku mającym nadejść po mnie, którego imię będzie Ahmad”^[4]. Kiedy jednak do nich przyszedł (do całej ludzkości, w tym także do późniejszych pokoleń Dzieci Izraela) z jasnymi znakami (swego Boskiego Posłannictwa), oni rzekli: „To (co on głosi i czyni) jest oczywistą magią”.
Któż bardziej błądzi, niż ten, kto wymyśla kłamstwa i przypisuje je Bogu, gdy jest zapraszany do islamu (który głosi mu obiecany Wysłannik)? Zaiste, Bóg nie jest przewodnikiem ludzi występnych.
Oni pragną zagasić światło Boga^[5] swymi ustami (oddechem, jak gdyby to nie było niczym innym, jak tylko zagaszeniem świecy), lecz oto Bóg uczyni Swe światło doskonałym, jakkolwiek by to było nienawistne dla niewierzących.
On jest Tym, który posłał Swego Wysłannika z przewodnictwem i religią prawdy (opartą na prawdzie i ucieleśniającą ją), ażeby uczynić ją zwycięską nad wszystkimi religiami, jakkolwiek może to być nienawistne dla tych, którzy przypisują Bogu współtowarzyszy^[6].
O wy, którzy wierzycie! Czyż mam wskazać wam handel, który ocali was od kary bolesnej?
Byście wierzyli w Boga i Jego Wysłannika i walczyli wytrwale dla sprawy Boga swoim majątkiem i osobami. Takie postępowanie jest dla waszego dobra, jeślibyście tylko wiedzieli.
Ażeby wybaczył wam wasze grzechy i dopuścił was do Ogrodów, przez które przepływają strumienie, i do zachwycających mieszkań w Ogrodach wiecznego błogosławieństwa. Oto triumf najwspanialszy.
I jeszcze jedno (błogosławieństwo), które miłujecie: pomoc Boga i rychłe nadejście zwycięstwa (które będzie prowadzić do dalszych zwycięstw). Głoś radosne wieści wiernym^[7].
O wy, którzy wierzycie! Bądźcie pomocnikami Boga (Jego sprawy i Wysłannika), tak jak Jezus, syn Marii, rzekł do swych uczniów: „Któż będzie moim pomocnikiem (na drodze) do Boga?” Uczniowie odrzekli: „My jesteśmy pomocnikami (w sprawie) Boga”. I stało się tak, że niektórzy spośród Dzieci Izraela uwierzyli (w niego i jego Posłannictwo), a niektórzy nie uwierzyli (dzieląc się w ten sposób na dwie grupy). Przeto My umocniliśmy tych, którzy uwierzyli wobec ich wrogów, i oni odnieśli zwycięstwo.

Ostatnie dwa wersety surowo potępiają mówienie jednego, a czynienie czegoś innego, tj. złamanie obietnicy, kłamstwo oraz udawanie, że jest się tym, kim się nie jest. To rzeczy nie do pogodzenia z wiarą i będące znakami hipokryzji. ↑
O tym, że Mojżesz był znieważany przez swój lud, zob. sura 2:51, 55, 60, 67, 71; sura 4:153; sura 5:20, 26; sura 7:138, 141, 148, 151; sura 20:86, 98, a także Księga Wyjścia, 5:20, 21; 14: 11-13; 16:2-16; 17:3-4, Liczb: 11:1-15; 14:1-10; rozdz. 16; 20:1-5. ↑
Jezus nie przyszedł z nową religią ani nowym przesłaniem od Boga. On głosił to samo przesłanie, co i wcześniejsi prorocy, i prawo (szari’a) Mojżesza. Jedyną różnicą pod tym względem było to, że zezwolił na pewne rzeczy, które były dotąd zabronione (3:50). Wyjaśnił również niektóre kwestie, co do których się różnili (43:63). O Jezusie i różnych wymiarach jego Posłannictwa zob. sura 3:48-51, przyp. 8-9; sura 5:46-47, 110, 116-118; sura 19:30-34. ↑
Każdy Prorok oznajmiał nadejście następnego Wysłannika i ogłaszał swoją wiarę w niego. (O misji Wysłanników i informowaniu przez nich o nadejściu następnych zob. 3:81, przyp. 15; dlaczego Bóg zsyłał Wysłannika z Księgą po przyjściu poprzednich, zob. 5:48, przyp. 11).

Jest zatem naturalne, że głosił radosną wieść o nadejściu Proroka Muhammada, niech będzie z nim pokój. Z Ewangelii Jana wynika też jasno, że Dzieci Izraela wyczekiwały nadejścia jeszcze innego Proroka, poza Jezusem:

Takie jest świadectwo Jana. Gdy Żydzi wysłali do niego z Jerozolimy kapłanów i lewitów z zapytaniem: „Kto ty jesteś”?, on wyznał, a nie zaprzeczył, oświadczając: „Ja nie jestem Mesjaszem”. Zapytali go: „Cóż zatem? Czy jesteś Eliaszem?” Odrzekł: „Nie jestem”. „Czy ty jesteś tym prorokiem?” Odparł: „Nie”. Powiedzieli mu więc: „Kim jesteś, abyśmy mogli dać odpowiedź tym, którzy nas wysłali? Co mówisz sam o sobie?” Powiedział: „Jam głos wołającego na pustyni: ‘Prostujcie drogę Pańską’, jak rzekł prorok Izajasz” (Jan, 19-23).

Jak rozumujemy z tego wersetu, Dzieci Izraela wyczekiwały nadejścia Mesjasza, Eliasza oraz innego proroka (tego Proroka), który musiał być znany i oczekiwany przez każdego w owym czasie.

Jak wyjaśniamy w Dodatku 1, przepowiednia ta wsparta jest kilkoma odniesieniami. Paráklētos (termin różnorako tłumaczony: Doradca, Pomocnik albo Pocieszyciel – w zależności od przekładu Nowego Testamentu) to w rzeczywistości zepsuta forma Períklytos (Wielce Wysławiany). Jego odpowiednikiem aramejskim jest Mawhamana, co oznacza Ahmad. Ahmad i Muhammad pochodzą z tego samego czasownika rdzennego: Ha-Mi-Da – wysławiać. Jednak Ahmad oznacza również wysławiający. W wielu tradycjach profetycznych stwierdza się, że jednym z imion Muhammada (pokój z nim) jest Ahmad; wspomina o tym Hasan ibn Sabit, słynny, współczesny Prorokowi poeta. Wysłannik Boży Muhammad za swego życia był zatem znany i nazywany imieniem Ahmad. Chociaż wśród Arabów imię Ahmad nie było znane ani używane przed Prorokiem, to podczas jego działalności szeroko się rozpowszechniło. Interesujące, że Bediüzzaman Said Nursi odnotował wzmiankę o imieniu Munhammana czyli Muhammad (wysławiany) w Torze. (Inne zapowiedzi przyjścia Proroka Muhammada w Starym i Nowym Testamencie, zob. Dodatek 1).

O misji Proroka Muhammada w odniesieniu do Ludzi Księgi oraz ich relacjach z nim Koran mówi:

Ci, którzy idą za Wysłannikiem, Prorokiem niepiśmiennym, którego znajdują opisanego w Torze i Ewangelii; on im nakazuje to, co jest słuszne, a zabrania tego, co niesłuszne; i zezwala im na rzeczy czyste i zdrowe, a zabrania im rzeczy złych i zepsutych; i zdejmuje z nich brzemię i okowy, które im ciążyły. A ci, którzy w niego wierzą, podtrzymują go i pomagają mu, i idą za Światłem (Koranem), które zostało z nim zesłane. Oto oni będą szczęśliwi (7:157). ↑
Jest sprawą jasną, że Bożym Światłem jest islam, który usuwa „zasłonę ciemności” z powierzchni całego wszechświata, zasłonę umieszczoną tam przez inne systemy albo fałszywe religie i filozofie. Islam oświeca umysły, serca i szlaki ludzkości we wszystkich sferach życia – od narodzin do wieczności. ↑
Wyj. zob. 9:33, przyp. 9. ↑
Ciężar i radosne wieści, wspomniane w tych wersetach, opisane są w surze 9:11 następująco:

Bóg nabył u wiernych ich dusze i majątki w zamian za to, że dla nich będzie (przygotowany) Raj. Oni walczą dla sprawy Boga, zabijają i są zabijani. Oto obietnica, którą Bóg związał się w Torze, w Ewangelii i w Koranie. Kto mógłby być wierniejszy swemu przymierzu, aniżeli Bóg? Przeto (o wierni) radosne wieści dla was ze względu na handel, jakiego z Nim dokonaliście! Zaiste, oto sukces najwspanialszy! ↑